Zombie Flare (Dutch)

Hoofdstuk 9

'Inez, wacht!' riep Thomas. Ik draaide me om. 'Wat is er?' vroeg ik ongeduldig. 'Ik ga met je mee, het kan gevaarlijk zijn,' zei hij en hij pakte zijn knuppel en liep achter me aan.
We kwamen boven op een soort overloop. 'Waar zou ze zijn?' vroegThomas hardop af.
'HELP! IEMAND!' hoorden we weer Joseliens stem roepen.
'Hierheen,' zei ik en ik beukte een deur open.
In de kamer stond Joselien omringd door zombies. Ik herkende haar broertje, zus en ouders.
'Inez, help!' riep ze bang, terwijl ze trillend haar knuppel voor zich uit hield.
'Sla ze dan,' zei Thomas tegen Joselien.
'Ik kan het niet, ze blijven mijn familie,' zei Joselien. Thomas stapte langs me heen.
'Het spijt me heel erg voor je familie, Joselien,' zei hij, waarna hij de zombieversies van haar familie neersloeg.
Toen alle zombies op de grond lagen stapte Joselien over ze heen naar ons toe. Ik knuffelde haar meteen.
'Ik was zo bang. Ik wilde in de badkamer medicijnen halen, toen ik daar mijn zus zag staan. Van schrik rende ik naar de kamer van mijn ouders, waar de rest van mijn familie stond. Ik werd ingesloten en geloof me, ik wilde wel slaan, maar ik kon het gewoon niet,' zei Joselien, terwijl we naar de badkamer liepen. 'Ben je gebeten?' vroeg ik bezorgd.
Joselien schudde haar hoofd. 'Volgensmij niet,' zei ze. 'Maar hoe kunnen ze allemaal zombies zijn, maar toch de trap op zijn gelopen?' vroeg Thomas. 'Misschien was het virus nog niet helemaal ingewerkt. Sander kon eerst ook nog een soort van normaal lopen en praten en zo, maar pas later werd hij pas een zombie,' zei ik.
'Wie is Sander?' vroeg Thomas. 'Lang verhaal,' zuchtte ik en we liepen snel de kamer uit.
We kwamen aan in de badkamer. Joselien pakte een paar doosjes paracetamol en ibuprofen uit het kastje, waarna we weer naar beneden liepen.

'Dat duurde lang,' zei Wouter. 'Bedankt dat je je zo'n zorgen maakte of Joselien in een zombie veranderde of niet,' mopperde ik.
'Een z-zombie?' vroeg Cassandra geschrokken. 'Ja. Haar familie is veranderd in zombies,' zei Thomas. Cassandra sloeg haar hand voor haar mond.
'Zijn ze daar nog steeds?' vroeg Ella. Joselien en ik knikten. 'Dan moeten we opschieten,' zei Ella.
We waren het allemaal met haar eens en we pakten de tasjes met eten en liepen via het restaurant weer naar buiten.

'Geen zombie te zien. Waar gaan we nu heen?' vroeg ik. 'Laten we nog wat kleren fixen, zodat we niet voor altijd in ons schooluniform rond te hoeven lopen,' stelde Joselien voor.
We liepen naar de Primark en zagen overal zombies staan. 'Hoe gaan we dit doen?' fluisterde Cassandra.
'We meppen d'r gewoon op los,' zei Thomas.
'Laten we dat maar even niet doen, Graspriet. We kunnen ook naar een andere winkel gaan, de Primark is heel groot en daar waren natuurlijk al heel veel mensen. Als we gewoon naar een kleinere winkel gaan dan zijn er minder zombies en kunnen we sneller weer weg,' zei Wouter. 'Zoals welke winkel?' vroeg ik. Wouter haalde zijn schouders op.
'Jullie zijn van het shoppen, Thomas ik ik niet,' zei hij en hij deed zijn armen over elkaar.
'Ik weet wel een klein kledingwinkeltje,' zei Cassandra.
'We moeten wel opschieten, ik zie al wat zombies onze kant op kijken,' zei Ella. 'Cassandra, wijs de weg,' zei Joselien.
We renden achter Cassandra aan naar een klein steegje waar het rook naar urine en wiet.
'Niet direct het gezellige winkelstraatje wat ik in mijn hoofd had, maar er zijn tenminste geen zombies,' zei ik, terwijl ik mijn shirt over mijn neus en mond deed om zo min mogelijk van de vieze lucht in te ademen. 'We zijn er bijna,' zei Cassandra. 'Gelukkig maar, ik zou het niet veel langer hebben uitgehouden in deze gore steeg,' zei Wouter, maar Cassandra had het niet gehoord.