вlínd || chαnвαєk

11.bölüm

Chanyeol her şeyi göze almıştı. Ama baekhyun'u bu yalanla yaşatamazdı. Önce onu  gözlerini açtıracaktı. Daha sonra ise her şeyi bir bir anlatacaktı.

"Baekhyun hastaneye gidiyoruz gel benimle" chanyeol adamı arabaya bindirip kemerini taktı.

"Chanyeol gerçekten mi! Ama dur neden yapıyorsun bunu olmaz!" Chanyeol dinlemeyip arabaya odaklandı.

"Çünki beni görmeni istiyorum baekhyun. Benimle ol istiyorum" baekhyun sevinmişti. Artık gözleri görebilecekti. Bastona bağlı yaşamayacaktı.

"Ben teşekkür ederim ama ani olmadı mı?" Chanyeol elini öpüp geri bıraktı.

"Hayır bebeğim tam zamanı" baekhyun adamın bu acele karalarına şaşırıyordu.

"Gel hadi" kapıyı açıp indi baekhyun. Chanyeol elinden tutup dikkatle hastaneye soktu.

"Hel bakalım meleğim" doktorrun odasına gidip oturdular.

"Ne zamandır kapalı gözlerin ve nefen kapandı" baekhyun sesin geldiği yöne dönüp konuştu.

"Ben çok küçüktüm tam hatırlamıyorum ve bir trafik kazasında kaybettim" doktor elins bir şeyler alıp gözlerini kontrol etti.

"Peki ışık falan var mı?" Baekhyun beyaz ışık görüyordu gündüzleri.

"Evet parlak bir ışık" doktod gülümseyip yerine geçti.

"Gözlerin çok kötü değil baekhyun. Amaliyat ile düzelebilecek bir şey. İsterseniz hemen amaliyata alabiliriz" chanyeol sevinmişti.

"En erken ne zaman olur?" Doktor defterine bakıp tekrar konuşmaya başladı.

"Aslında bu akşam boşum ve bu akşam olabilir. Zaten normalde gözler 1 hafta sonra açılacak. Ne kadar erken yaparsak bizim için o kadar iyi" baekhyun bunları duydukça daha da mutlu oluyordu.

"Harika o zaman bu akşam amaliyatı gerçektleştirebiliriz. Ben kayıtları yapayım" chanyeol ayağa kaşkınca doktorda kalktı.

"Sizi hemşirelerimiz bir odaya yatıracaklar. Lütfen buyrun. Doktorunda yardımıyla hemşirelerin yanına gitti.

"Merhaba ben yoona seninle ben ilgileneceğim umarım iyi anlaşırız" baekhyun gülümseyip kadının yardımıyla yatağa yatıp üzerini değiştirdi.

"Teşekkür ederiz biz hallederiz gerisini" baekhyun uzanmış yanında oturan chanyeol'e seslendi.

"Teşekkür ederim chanyeol. Sen olmasan belki ölene dek böyle yaşayacaktım."chanyeol adamı kollarının arasına alıp alnından öptü.

"Konu sen olunca yaparım meleğim" chanyeol telefondan güzel bir müzik açıp kenara koydu.

"Çok heyecanliyim ben artık görebilicem" örtüyü üzerinden atarken konuşmuştu.

"Evet meleğim bende çok heycanlıyım" chanyeol telefonuna gelen mesaja baktı. Sehundan gelmişti.

Chanyeol sinirlenmişti. Bu adam her şeyi tersine oynuyordu.

"Ne oldu chanyeol kimden geldi mesaj?" Chanyeol yerine koyup adama daha da sıkı sarıldı.

"Hiç bebeğim reklem" ikili sarılmışlar birbirlerine endişeyle düşünüyorlarfı.

"Evet hazırsanız sizi hazırlayalım" hemşire baekhyun'a amaliyat önlüğünü giydirip hazırladı. Chanyeol onun için her şeyi yapmaya hazırdı.

"Chanyeol dua et gözlerim açılsın. Seni görmek istiyorum" chanyeol adamın alnından öpüp geri çekildi.

"Sen güçlü olmalısın bebeğim dualarım seninle dikkat et tamam mı seni seviyorum çıkana kadar da beklicem seni" baekhyunu amaliyat hane kapısına kadar uğurlamıştı 

"Ne olur açılsın baekhyun. Ne olur beni ve etrafında dönenleri gör" yere çöküp zamanın geçmesini bekledi. Saatler sürecekti belki ama bekleyecekti.

"Yapacaksın baekhyun sen yapacaksın" yere baktığı için ayakkabı görmüştü dibinde. Ayağa kalkıp gelene baktı.

"Sonunda açıyor ha gözlerini. İlk beni görmesini dilerdim" chanyeol adamın yakasına yapışıp duvara yapıştırdı.

"Seni yemin şart olsun gebertirim! Ondan uzak duracaksın! O senin değil olmayacakta!" Chanyeol sinirle bağırınca etraftakiler şaşkın şaşkın bakıyordu.

"Sakin ol istersen rezil oluyorsun" chanyeol geri çekilip kendine çeki düzen verdi.

"Git burdan defol!" Sehun ordan ayrılıp gitmişti. Chanyeol eliyle duvara yumruk atmış sinirini atmaya uğraşıyordu. Sevdiğinin canı yanacaktı. Bundan daha kötüsü olamazdı.

-poinemi-