Black Knight|vsoo✓

III

İnsanlara kolay kolay güvenmezdim, çünkü bir kere güvenmiş sırtıma hançer yemiştim. Kalbim kırılmış, çok gözyaşı akıtmıştım. Her şeyi aklımın bir köşesine kazımıştım ve asla unutmayacaktım.

O zamanlardan beri arkadaşım yoktu çünkü insanlara güvenmiyordum, bu yüzden arkadaş istemiyor hayatıma kimseyi almıyordum. Şu zamana kadar bu kararımda sadık bir şekilde kalmıştım ve kimseyi hayatıma almamıştım. Zaten sert bir görünüşüm vardı ve kimse bana arkadaş olma amacıyla yaklaşmazdı.

Jennie bir istisnaydı bunun nedeni asla peşimi bırakmıyor oluşuydu, eğer bıraksaydı onulada konuşmazdım ama kız asla yanımdan ayrılmıyordu.

Beraber alışverişe gitmiş, güzel bir elbise ve ayakkabı almıştık.Şimdi ben üzerime gri eşofman takımını giyerek alt katta oturan ve beni bekleyen Jennie'nin yanına gidecektim.

Saçlarımı topuz yaparak oturma odasına girdiğimde ayaklarını uzatarak koltukta oturmuştu, bu kız çok rahattı ve bu iyi bir şey miydi bilmiyorum.

Tekli koltuğa oturduğumda bakışları bana döndü ve gülümsedi, cidden fazla gülümsüyordu ve ben gülümsemezdim, gülümsemeyi sevmezdim.

"Bir saat sonra kuzenim beni alıcak, bu sırada teşekkür olarak sana pizza yapmama ne dersin?"

"Mutfağımı yakma ihtimalin kaç?" Oturuşumu düzelterek bakışlarımı yüzüne çevirdim, şaşkın br ördek gibi bana bakıyordu.

"Anlamadım?" Hala şaşkın bir ördek gibiydi ve bu bende onun yanaklarını sıkarak sevme isteği uyandırmıştı ama bunu yapmayacaktım.

"Yani demek istediğim, beceriklisin ve bir şeyleri kırıp mutfağımı yakmazsın değil mi?"

Gülümsedi "öyle desene ya, tabikide yakmam mutfağın emin ellerde" diyerek mutfağa ilerlediğinde arkadından baktım, yemek yapmayı sevmezdim ve sadece yemek yapabildiği için jennie ile arkadaş olabilirdim, yemek önemli!

Otururken sıkılacağımı fark ederek Jennie'nin ardından mutfağa ilerledim o pizza'yı yaparken bende masada oturmuş onu izliyor ve malzemelerin yerlerini söylüyordum. Oda pizza yaparken geçmişte yaşadığı olayları anlatıyordu.

"...işte böyle , kısacası çoçuk beni aldatıyormuş ama benim haberim yokmuş. Aslında ona aşık olduğumu düşünüyordum ama değilmişim. Mesela şu an Jimin'e hissettiklerim sadece hoşlaştı bunun farkındayım ama o çoçuğa Jimin'e hissetiklerimin yüzde birini hissetmiyorum" duraksayarak pizzanın üstüne dizmek için ayırdığı malzemeleri aldı.

"Jisoo sen hiç aşık oldun mu?" Kafasını çevirerek masaya yaşlanmış bir şekilde onu dinleyen bana baktı.

"Hayır" dediğimde şaşırmış gibiydi. Pizza tepsisini fırına yerleştirdi ve ellerini yıkayarak karşıma oturdu.

"Birinden hoşlandığın falanda mı olmadı" doğrularak bir nefes verdim.

"Oldu, ama hataydı" meraklı gözlerle bana bakıyordu ama hiçbir şey anlatmazdım. Anlatamazdım.

"Ee ne zaman olur bu pizzalar? "diyerek konuyu değiştirdim.

"Yirmi beş dakikaya hazır olur"gülümsedi, beraber mutfağı topmamaya başladık.

-

Gerçekten bazen hayatın benimle dalga geçtiğini düşünürdüm ve şu an tam olarak hayat bana malum yeriyle gülüyor olmalıydı. Tam olarak olan şuydu Jennie'nin beni almaya gelecek diye bahsettiği kişi Taehyung'tu ve biz mutfağı topladıktan sonra pizza yemek için oturduğuz sırada gelmişti ve ben karşısına gri eşofmanlarım, dağınık topuzumla paspal bir halimle çıkmıştım. Olay Taehyung değildi kim olsa karşısına böyle çıkmak istemezdim.