Tüm planlarınızı alt üst eden iki şey vardır hayatta...
Biri aşk...
Biri ayrılık...
İşte tam bu noktada başladı onların hikayesi...
Plansız bir aşk...
Hiç düşünülmeyen bir evlilik...
ve beklenmeyen bir son: AYRILIK...
Peki ya onun değerini o gittikt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*** 2 GÜN SONRA...
Firuzan yataktan kalkıp, banyoya geçti ve yine aynı saatte çıktı banyodan. Sağlıklı hayat başlığı altında hazırladığı ufak kahvaltısını yaparken, plan kağıdını inceliyordu.
08.00 – Dosyalar kontrol edilecek. 08.30 – Arada Taha beye bakılabilir. 08.35 – Dosyalara devam. 09.00 – Taha beye sorulacak sorular hazırlanacak. 09.15 – Yine Taha bey arada izlenebilir. . . .
Kahvaltısı bitince kağıdını katlayıp, çantasına koydu ve iş yerine gitmek için TAM VAKTİNDE evden çıktı.
*
Firuzan aptal aptal etrafına bakınıyordu. Hayır neden gelmemişti ki bugün? Saat kaç olmuştu. “Disiplinsiz,” diye mırıldandı. Ona bakması için beş dakikası vardı ve dolmuştu. Yeniden dosyalara gömüldüğü an sekreterin sesini duydu.
“Firuzan hanım!” “Efendim Serpil hanım.” “Acil imzalanması gereken bir dosya var. Götürecek çocuk da dışarıda. Taha bey senin götürmeni istedi.” “Tamam,” dedi Firuzan kalemini kapatıp, ayağa kalkarak. Lanet olsun plan kağıdında bu yoktu ama hemen bırakıp gelirdi nasılsa. Dosyayı kadından aldı. “Hangi kata çıkaracağım?”
“Yok. Taha bey evde. Ona götüreceksin.” Kız yutkundu, “Ev mi?” Kız onu duymamış gibi adresi kağıda yazıp, ona uzattı. “Adres bu,” der demez telefon çalmıştı ve Firuzan itiraz edemeden kendini arabada bulmuştu.
“Hayır acaba sordunuz mu bana? Planında var mı bu diye? Allah kahretsin!” diye kendini sakinleştirmeye çalıştı. Neyseki evi yakındı. O kadar da zaman kaybı olmayacaktı. Arabayı evin önüne park edip, “Sakin...” diyerek derin nefes alıp verdi ve arabadan indi.
Kapıyı çalıp beklerken ayağını yere vuruyordu, kapı açıldığında ise o ayak durmuştu. Evet, evdeydi adam. Her şeye de hazırlıklıydı Firuzan. Ama bu sahneye hazırlıklı değildi. Eşofman, beyaz tişört, kalın hırka ve sürekli hapşırıp duran bir Taha. -Aman Allah’ım adam gripti!
-Hapşu! “Hoşgeldin,” dedi adam elini uzatıp. Kadın bir ona uzatılan ele, bir hapşıran adama bakıyordu. “Siz hastasınız!” dedi dehşetle. “Evet,” derken ona gülümseyerek baktı ve sır verir gibi eğilip fısıldadı, “İnce hastalık değil, korkma. Sadece soğuk algınlığı.”
“An-anladım.” Çantasından peçetesini çıkardı ve adama uzattı. Adam sesli bir şekilde burnunu sildikten sonra, kibarca teşekkür etti. Firuzan ise yüzünü buruşturmuştu. “Sen galiba biraz... Şeysin...” dedi Taha gülümseyerek.
Kadın kibarca gülümsedi, “Titiz.” “Takıntılı.” Taha hemen onun ardından kararlılıkla söylemişti fark ettiği şeyi. Ama kadının adamın söylediği şeyden dolayı suratını asılmıştı.
