PLANSIZ BİR BOŞANMA HİKAYESİ / İKİNCİ ŞANS SERİSİ II - FİNAL

11.BÖLÜM - PLANSIZ DOĞUM

ve bölüm sizlerle =)

"Olmaz..." diye mırıldanan kadının sesi ile Taha bambaşka bir adama dönüşmüştü. Firuzan görebiliyordu, farkındaydı. Taha çok değişmişti. Aylar önce o kapıda yaşanan öpüşmenin ardından aldığı evlenme teklifine olumsuz yanıt vermişti yeniden ve adam çıkıp gitmişti, hem evden hem de Firuzan'ın hayatından. Sadece doktor kontrollerinde geliyor, iki üç günde bir nasıl olduğunu öğrenmek amaçlı kısa, soğuk telefon konuşmaları yapıyorlardı.

Firuzan artık biliyordu, emindi, Taha vazgeçmişti. Onun hayatında artık sadece 'oğlunun annesi' sıfatı ile yer alacaktı ve bu canını oldukça sıkıyordu. Belki de Firuzan aralarında hiç yaşanılmayan o kaçma-kovalama anlarını sevmişti. Şimdi de bir boşluktaydı.

"Hayır belki ben şuan aşeriyorum."
"Belki mi?"
Firuzan birden arkadaşına döndü, "Evet belki Zeydan. Olamaz mı? Hamileyim ben, aşermem normal yani. Mesela benim bugün canım üzerinde Hindistan cevizi sosu gezdirilmiş, arasına karamel eklenmiş, avokadolu pasta istiyor. Hani nerede?"

Zeydan yüzünü buruşturdu, "Hakikaten hani nerede öyle bir pasta? Kızım sen manyak mısın? Hayır çocuğa yazık, böyle şeyler mi yediriyorsun sen bebeğine?"
"Canım çekti. Benim değil hem oğlumun." Telefonu eline aldı ve Taha'yı kaydettiği 'Sadece oğlumun babası' ismine geldi.
"Onu mu arayacaksın? Bu saatte?" diye hayretle sordu Zeydan bir yandan da duvarda asılı olan saate bakarak.

"Evet. Sadece benim mi çocuğum? O da bu saatlerde yapmıştı çocuğu. Bu saatte yapmayı biliyorsa eğer, bu saatte gelip ilgilenecek. Bak açmıyor, Allah bilir kadın vardır evde, edepsiz! Çoluk çocuk sahibi adamsın, ama hala çapkınlık peşinde." Çalarken sabırsızca ayağını yere vuruyordu, "On... On bir... Ay açmı-"

"Firuzan iyi misin?" diyen uykulu, boğuk sesle Firuzan'ın nefesi kesilecekti. Sesini bile özlemişti. Hayır, hayır öyle bir şey yok. Canı çikolatalı pasta çekmişti.
"Değilim!"
"Ne? Sancın mı var?"

Firuzan birden başını salladı, gözünün önüne gelen adamın dağınık yataktaki görüntüleri ile sancısı değil ama başka krizleri başlayabilirdi. "İyiyim. Yani sancı değil. Kriz."
Taha birden rahat nefes vererek, yatakta doğruldu. "Ne oldu? Ne krizi?"
"Aşerme krizi tabi ki. Ne olacak? Canım vanilya soslu, çilek parçacıklı ve böyle üstünde bol muz olan kivili pasta çekti."

Zeydan uzandığı koltuktan kadına baktı, "O üzerinde Hindistan cevizi sosu gezdirilmiş, arasına ekmek arası yapılmış karamel şeyli, avokadolu pasta değil miydi ya?"
Firuzan arkadaşına kaşlarını çatarak baktı, hayır, maşallah nasıl aklında tutmuştu? O bile tutamamıştı.

"Canın ne çekti?" diye sordu Taha anlamayarak.
"Ay canım neyini anlamadın acaba? Ayrıca benim değil oğlunun canı çekmiş?"
"Planını yapmadın mı? Tüh!" dedi bir yandan yataktan kalkıyor, bir yandan kıza laf yetiştiriyordu gülerek.
"Taha!"

"Tamam, tamam Firuzan. Mesajla yaz, o istediğini aklımda tutamam ben. Alıp geliyorum hemen."
Firuzan aklındaki sormaya çalıştı, çaktırmadan tabi. Ay merak ediyordu canım. "Yani misafirin varsa, ben annemi de arayabilirim."
"Hayır Firuzan, sorun yok. Alıp geliyorum."

"Hımm, misafirin bekleyecek o zaman seni?" tırnaklarını mı yiyordu?
"Evde kimse yok Firuzan, Allah aşkına!" dedi sinirle, "Alıp geliyorum dedim. Uzatma!"
"Yani şey etme öyle, çemkirip getireceksen getirme. Sanki benim mi canım çekti oğlunun canı-" suratına kapanan telefonla ağzı açık kaldı ve "Zeydan!" diye cırladı.

"Ne oldu?"
"Suratıma kapattı!" elindeki telefonu arkadaşına gösterirken, pekiştirmek için bir daha tekrarladı, "Taha resmen telefonu suratıma kapattı."
Zeydan kahkaha atıyordu, arkadaşı neyin kafasını yaşıyordu, anlamak imkansızdı. "En akıllısını yapmış. Zeki adam. Susacağın yoktu sonuçta. Neyse Ayaz da gelmiş, bende eve gideyim de iki çocuk yapayım. Canım çekti valla, bu hamilelik eğlenceliymiş."