Pas Djallit ✔

Epiolog

Flash back.
5 years ago!

Pa për herë të fundit nga ajo. Me pas ktheu kokën drejt greminës! Një mendim idiot, një mendim i budallepsur iu shfaq në kokë. I qeshi djallëzisht Feliksit dhe me pas u hodh nga një lartësi marramendëse por duke u goditur me shkëmbinjtë e shumtë që ndodheshin vertikal greminës.

Përfunduan në det, pa ndjenja.

Nuk u hodh me shpresën se mund të shpëtonin, as me mendimin se do të vdisnin . Në fakt për atë çka linte pas Raffaeli do të thoshte me të madhe, do te çirrej me çdo jehonë duke bërtitur :

"Dua me jetë! "

Do e bënte vërtet, për atë që ai linte pas do të bënte gjithçka, shkëmbinjtë do lëvizte,
Por ndonjëherë varemi nga dicka që quhet "Fati".

Trupi i madh qëndronte shtrirë në barrelë. Plagë të shumta , gjak kudo, fytyra zërë se nuk i dallohej fare.

Fryma dukej se i kishte ndalur!

- E dua të gjallë, me kuptove, të gjallë? - kapi doktorin nga këmisha duke e plasur në mure. Arlo dhe asnjë nga miqtë e tij nuk donte ta humbiste Raffaelin!

- Po bëjmë çka është e mundur zotëri duhet të keni durim! - foli si në frikë, doktori.

I hodhi një shikim vëngër doktorit, dhe me pas e lëshoi para se korridori spitalit të kthehej në WC.

Trupi tij u lëviz nga aty duke u vendosur në një dhomë tjetër.

Ndërkaq dikush tjetër, disa dhoma me tutje po dergjej në shtratin e vdekjes, pasojat për të qenë fatale. Nuk e kishte fatin e mirë të plasj me detin e rrëmujshëm por me një shkemb vdekjeprurës. Plus shembjet nga mina!
Me pak fjalë demoni i fundit kishte vdekur.