Hermione Zabini • Dramione

Bölüm 17

Biraz uzun bir bölüm oldu. Umarım sıkılmazsınız.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorumm.

Bağlı ellerim, yaklaşık iki gündür yemek yemediğimden güçsüz düşen bedenim ve etraftaki karanlık beni tek bir şeye itiyordu.

Düşünmeye.

Burada geçirdiğim vakitte bu zamana kadar yaşadığım her şeyi düşündüm. Hayatımı kökünden değiştiren o büyü bedenimdeki etkisini yitirse de hayatımı etkilemeye devam ediyordu. Bunca yıldır birlikte yaşadığım, başımdan geçen her olayı anlattığım, gerek sevinç gerek hüznümü paylaştığım, beni büyüten ve anne baba dediğim insanlarla aslında hiçbir kan bağımının olmadığını öğrenmek kalbimi kırmıştı elbet. Çok sevdiğim dostlarımı kaybetmiş, yüzlerinde benden tiksindiklerini saklamayacakları ifadelere bizzat şahit olmuştum. Bir tanesini ebediyen kaybetmiştim hatta.

Fakat bu kaybettiklerimin yanında kazandığım güzellikler de vardı. Çok iyi bir dost edinmiştim. Ona çoğu zaman karşılığını veremesem de her zaman yanımda biten Pansy. Bir ikiz kardeşim olduğunu öğrenmiştim. Ne olursa olsun gidebileceğim, sığınabileceğim bir liman gibiydi benim için. Her zaman mantıklı olan taraf olup beni şu kısa zamanda çoğu kez kurtarmıştı Blaise.

Bir de Draco vardı. Aklımı en çok işgal eden, başka bir şeye kafamı yormaya çalışsam bile asla unutamadığım Draco. Onun hakkında söyleyeceğim çok fazla kelime vardı. Fakat bunun için zamanım yoktu. Onu düşünerek vakit kaybedeceğime bu lanet yerden kurtulup yanına gitmeliydim.

Pansy, iğrenç göründüğümü söyleyerek gidip duş almamı ve biraz uyumam gerektiğini belirterek beni hastane kanadından resmen kovduğunda dalgın bir halde yatakhaneye giderken beni takip eden Nott'ı fark etmemiştim. Şu an bulunduğum yerde uyanmadan önce sırtıma isabet eden büyü ile yere yığılmam hatırladığım son şeydi.

O gün Draco'yu kara büyüyle lanetledikten sonra hala bize zarar vermeye çalışması onun için büyük bir kayıp olacaktı. Çünkü onu öldürecektim. Geçen sefer kendimi hazır hissetmediğimi biliyordum. Zaten onu öldürecek zamanım da olmamıştı. Bana Draco'ya mâl olabilirdi. Burada geçirdiğim süre boyunca onu öldürmeyi düşünmüştüm. Birini öldürmek düşüncede  kolaydı. Öyle olmadığını biliyordum fakat gözüm öyle dönmüştü ki arık mantıklı düşünen tarafımı bir kenara atmıştım.

Eğer Draco'nun başına böyle bir şey gelmemiş olsaydı onu affedebilirdim. Hala eski Hermione kararlarıma etki ediyordu. Çok da değiştiğim söylenemezdi fakat artık kendimi düşünmeyi öğrenmiştim. Sevdiğim adamın kollarımın arasında neredeyse ölü halde yattığını düşündükçe bunun affedilebilir bir yanı olmadığını kendime hatırlatıyordum.

Zindan olduğunu tahmin ettiğim bu iğrenç yerin dışından gelen ayak sesleri yine içimde bir şeyleri hareketlendiriyordu. "Merhaba güzel Hermione." kapıyı açar açmaz duymaktan büyük bir tiksinti duyduğum sesiyle adımı söylediğinde kafamı kaldırıp onunla göz göze geldim. "Canım sıkıldı. Beni biraz eğlendirsene." sadece ellerim bağlıyken böyle ukala bir tonda konuşabilmesi komikti. Düşüncemi dışarı yansıtmaktan çekinmezken "Şu ellerimi aç da bir güzel eğlendireyim seni." seslice bir kahkaha küçük odada yankı yaparken yüz ifadesi birden ciddileşti. "Oradan bakınca salak gibi mi görünüyorum?" dediğinde onun aksine gayet lakayt bir şekilde "Hayır, aslında salak gibi görünmüyorsun. Salaksın." dediğimde birkaç saniye etrafına bakındı ve çevik bir hareketle asasına sarıldı.

"Sectumsempra!"

Oturduğum sandalyeden kıpırdayamazken üzerime isabet eden büyünün etkisiyle vücudumda acısından derin olduğunu anlayabildiğim yarıklar açıldığında çığlığımı tutamadım. "Seni geberteceğim!" kalan son gücümle bağırdığımda bu sefer gülen taraf oydu. "Boş tehditlerinden sıkıldım. Ellerin bağlı ve vücudundaki yaralarla beni nasıl geberteceksin acaba? Sevgilin ve sen artık hayal dünyasında yaşamaktan vazgeçin. Ah bu arada merak ettim Draco yaşıyor mudur?" diyerek beni burada yalnız bıraktığında vücudumun çeşitli yerlerindeki yarıklardan akan kanı hissederek ağır ağır bilincimi kaybettim.