Znalazłem cię skarbie

17

Amelia 

Rano obudziły mnie promienie słoneczne. Przetarłam leniwie swoją twarz. Obróciłam się na drugą stronę by przytulić Niall'a, lecz miejsce obok okazało się puste. Otworzyłam powoli oczy i się rozejrzałam. Tak jak myślałam mężczyzny nie było w pokoju. Wpadłam w panikę, że mógł mnie zostawić, ale chwileczkę... to jego dom. Usłyszawszy hałas z dołu, odetchnęłam z ulgą. Wzięłam pierwsza lepszą koszulkę Niall'a i zeszłam na dół. Z kuchni już było czuć zapachy. Stanęłam w futrynie drzwi i patrzyłam jak Niall tańczy i śpiewa przy kuchence. Zgadując po zapachu robi gofry. Podchodzę bliżej a nic nieświadomy Niall nadal robi to co robił. Podeszłam bliżej i złapałam go  w pasie. W ogóle się nie wystraszył.

- Dzień dobry kochanie. Jak się spało? - odwraca się do mnie i całuje w czoło. Przy jego stu dziewięćdziesięciu centymetrach wzrostu, to ja wyglądam jak karzeł mając sto sześćdziesiąt siedem. 

- Bardzo dobrze. - uśmiecham się. Próbuję na palcach pocałować go w usta, lecz mi się to nie udaje. Mało tego, prawie się przewracam. Lecz Niall łapie mnie szybko w pasie i posadza na wyspie kuchennej, dając przy tym mojego buziaka. 

-Mmm... - zamruczał. Odgarnął moje włosy z szyi i spojrzał na swoje wczorajsze dzieło.

- Teraz każdy będzie wiedział, że jesteś moja. - uśmiechnął się i pocałował mnie w zaznaczone przez niego miejsce. Objął mnie w talii, podniósł z wyspy kuchennej i posadził na stołku. Podał mi talerz z dwoma goframi, oczywiście dał bitą śmietanę, sos truskawkowy i owoce. Jak ja go uwielbiam. Uśmiechnęłam się do niego.

- Ty zawsze wiesz jak mnie rozpieścić.- zaśmiałam się. 

- W łóżku też umiem.- wyszeptał mi do ucha. Moje poliki pokryła lekka czerwień. Niall ugryzł mnie w policzek.

- Nie czerwień się tak, bo będę miał ochotę cię schrupać. - powiedział bez żadnej krępacji. Teraz to moja twarz zrobiła się cała czerwona. Skierowałam twarz w dół, zakrywając się włosami. Jak on może to mówić z taka swobodą. Niall wziął mój podbródek i podniósł tak, żebym na niego spojrzała. Spojrzałam w tego jego piękne niebieskie oczy.

- Nie ukrywaj się, pięknie wyglądasz gdy się rumienisz. -  Uśmiechnął się i dał mi buziaka. Usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy spożywać nasze śniadanie. Spędziłam pół dnia u Niall'a, lecz oczywiście to nie mogło trwać wiecznie. Musiałam iść do domu dziecka, w końcu tam pracuje. Niall podrzucił mnie pod dom, żebym mogła się przebrać i wziąć gitarę. Kiedy podjechaliśmy pod dom dziecka Niall spojrzał na mnie. 

- Mam nadzieję, że nie urwiesz kontaktu po naszej wspólnej nocy. - powiedział. Spojrzałam na niego. 

- Nie mam takiego zamiaru... 

- Nie planuj na dzisiaj nic. Zabieram cię na randkę, kochanie. A teraz uciekaj bo pani Ross czeka. - powiedział. Uśmiechnęłam się, pocałowałam go w policzek i wysiadłam z pojazdu. Weszłam do budynku, pani Ross od razu przywitała mnie swoim uśmiechem. 

- Amelia słonko dobrze cie widzieć, jak tam  zdrowie. - zapytała z troską. 

- Bardzo dobrze. - uśmiechnęłam się. 

- Bardzo się cieszę, dzieci już czekają w świetlicy. -  uśmiechnęła się do mnie. Od razu jak tylko weszłam do świetlicy, czyjeś małe rączki oplotły się wokół moich nóg. 

- Ameliaa! - krzyknął szczęśliwie Scott.

- Witaj maluszku.- ukucnęłam i przytuliłam go do siebie.

- Patrz nie mam ząbka. - pokazał dziurę miedzy zębami. Uśmiechałem się do niego i pogłaskałam go po głowie. 

- No dobrze. Chodź zagram wam piosenkę. - uśmiechnęłam się do dzieci, a one z radością okrzyknęli. 

Niall 

Spędziłem wspaniałą noc z kobietą, którą kocham a później jeszcze pół dnia. Chciałbym spędzić z nią cały dzień, ale musiała jechać do domu dziecka, w którym swoją drogą mieszka ten mały chłopiec, który był na zdjęciach. Muszę się dowiedzieć kto to. Podjechałem do domu i wziąłem zadzwoniłem do mojej mamy, zapytać się jej coś o ojcu. Wybrałem numer i czekam. 

- Halo? - usłyszałem jej słaby głos.

- Cześć mamo. - powiedziałem. 

- o Niall dawno nie dzwoniłeś. - powiedziała, zapewne z uśmiechem na twarzy. 

- Wiem przepraszam. Byłem zajęty. - uśmiechnąłem się, wspominając Amelie. 

- No to opowiadaj, jak tam?

- Bardzo dobrze, odnalazłem Amelie. - uśmiechnąłem się szeroko. 

- Ale ja nie w tej sprawie dzwonie. Chciałem cię o coś zapytać, a bardziej o mojego ojca. - dodałem szybko, jednak po drugiej stronie słuchawki nastała cisza.

- Pamiętasz dom dziecka pani Ross? Właśnie byłem tam i nie uwierzysz co znalazłem. Zdjęcie mojego ojca. - Usłyszałem przyspieszony oddech mojej matki.

- Mamo wszystko dobrze? - zapytałem z niepokojem. 

- Tak wszystko dobrze, tylko w głowie mi się zakręciło. - powiedziała.

- Prawda jest taka, że ja nie znam twojego ojca. - powiedziała smutno. 

- Ale te zdjęcia...- powiedziałem. 

- To nie jest on, na tym zdjęciu jest jeden z moich opiekunów, który zajmował się mną, teraz mieszka na drugim krańcu stanu... Tak naprawdę nie znam twojego ojca... Przykro mi. - powiedziała w pół płaczu. Nie wiedziałem co mam o tym myślę, moja własna matka okłamywała mnie całe życie. Opadłem delikatnie na sofę. W głowie zaczęły mi się zbierać wszystkie te opowieści, które mi opowiadała gdy byłem mały. Jak ona tak mogła ?

- Powiedz mi... powiedz kto nim jest? - zapytałem bez sił.

- To był mój kolega Brandon, przyjaźniliśmy się aż... Aż w końcu nas poniosło. - odpowiedziała szeptem. Zaśmiałem się głośno.

- Niall jest mi tak przykro. nie chciałam cię okłamywać. - mówiła w panice.

- Nie mam teraz na to siły. Pogadamy o tym jak przyjadę, nie mogę teraz. - powiedziałem zawiedziony. 

- Dobrze poczekam, lecz pamiętaj, że cię kocham synku. - nic nie odpowiadając rozłączyłem się. Musze teraz pomyśleć. Zostać sam. Wziąłem kurtkę, kluczyki i ruszyłem w stronę auta. Zamknąłem szybko dom, wsiadłem do auta i ruszyłem w pierwszą lepszą stronę.