Chapter Twelve

3.2K 86 49
                                    

~ Daniel ~

"What f*ck are you thinking, Daniel?!" Galit na galit na sabi ng manager ko. Dahil sa dinaasahang pagpunta namin ni Manong Jeric sa school ni Maris at sa pumunta namin sa football field ay hindi ako nakapunta sa photoshoot that I was scheduled for that morning.

Good thing Manong Jeric, reminded me about my schedule, cause honestly that time all I ever think about was Maris.

"Alam mo ba kung gaano na bwisit sayo 'yung photographer?! He made time for you because he looking forward to work with you!" He said, giving himself to breathe as he puts his hands on his waist. "Pero anong ginawa mo!? Ni anino mo hindi nagpakita! Sinayang mo 'yung oras ng ibang tao! Sinayang mo 'yung opportunity! Alam mo ba kung gaano kahirap pakiusapan 'yung taong 'yun?! What's wrong with you? You're being unprofessional!", then he walked towards me, "Tumawag ako sa condo mo, nakaalis ka na raw ng 6am. Ngayon, I want you to tell me, saang lupalop ka pumunta na mas importante pa sa photoshoot mo?!"

I just stared at him. Hindi ko pwedeng sabihin na pinuntahan ko si Maris. I can't. "Sumakit tyan ko kaya hindi na ako nakapunta photoshoot." Okay, I know that was a very sh*tty excuse! Wala na akong maisip eh.

"Oh come on, Daniel! You can do better than that!" Pailing nyang sabi sa akin.

"Pero 'yun yung totoo!"

"Wag mo akong gawing tanga Daniel!" Shouting at me, "Kung 'yun talaga ang nangyari, bakit pinag-uusapan ka ngayon maraming tao?" he said as he showed me a tweets about me in Twitter and even viral photos of me holding a girl's hand as we walked towards a car.

Bigla akong kinabahan. Not for me but for Maris.

"Alam mo bang maraming fans nyo ni Stacy ang galit sa babaeng yan!" I looked at my manager with a serious yet concerned eyes. "Daniel, layuan mo na si Maris hangga't maaga pa."

"I can't." I said as I shook my head. "I can't bare a day being away from her." My manager was puzzled with the words he just heard. "I love her." I finally said.

He was shocked, he sat down at the couch with a blank expression in his eyes. "Nahihibang ka na ba!? Alam mo ba kung ilang taon lang si Maris?"

I nodded. "I know. Believe me, I tried. Pinilit kong labanan 'yung nararamdaman ko pero.." Na pa buntong hininga ako habang nakatingin sa manager ko na halos maiyak na. "The more I fight it the more I feel defeated. I'm sorry but I love her."

Then he looked at me then stand up, "Sa mundong kinakagalawan mo Daniel, hindi sapat ang pag-ibig para maging rason para tanggapin ng mga tao kung ano man ang meron kayo ni Maris."

Na gulat ako sa sinabi ng manager ko, at some point he was right.

"Kung mahal mo sya at kung gusto mo sya ipaglaban. Bahala ka! Pero wag mong sabihin na hindi kita binalaan sa magiging consequences ng lahat ng toh Daniel. We both know how this worldof us can be so cruel for you and for an innocent girl like her. I can protect you, but not her." After he said those words he got his bag and left at my condo.

I was there, sitting at the couch. Spacing out. When suddenly I heard my phone rang, someone texted me. It was Maris.

~ Maris ~

Grabe ang dami kong dalang mga gamit, kakagaling ko lang sa mall para bumili ng mga materials na gagamitin ko para gumawa ng mga projects. Oo projects with letter S! Paano ba naman kasi 'yung mga mga minor subjects ko feeling major subject at sabay sabay pa kung mag bigay ng mga projects.

Actually, dapat kasama ko si Clarisse at Ellah, kaso biglang nagkaroon ng lakad si Clarisse at ang mommy nya. Si Ellah naman, hindi ako sinipot. Sa dami ng dala mahihirapan ako mag commute kaya tinext ko na lang si Tanda, magpapahatid sana ako sa dorm.

More Than WordsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon