More Than Words

Chapter Three

∽ Daniel ∽

"Sir, sorry po talaga. Kasi po bigla pong kasing tumaas ang lagnat ng anak ko, kaya sinugod namin po sya sa ospital. Kaya hindi po ako makakabalik po muna agad jan sa inyo. Sorry po talaga sir."

It was may personal assistant who called me last night. Dahil sa nangyari sa anak nya ay wala akong nagawa kundi pumayag na wag muna syang pumasok sa akin para mabantayan nya ang anak nya sa hospital.

I really understand what she's going through pero as I look at my schedule and things, iniisip ko kung paano ako makakasurvive sa araw na ito na mag isa. I already packed my things last night, dahil wala nga ang P.A ko na si Karen, sa dami ng gamit ko inabutan na ako ng madaling araw to prepare all of it. I checked my watch, it's 7am, dahil mamaya pang 10am yung photoshoot. I decided to take a nap muna.

When suddenly I smelled something. I was wondering, who's cooking, wala naman si Karen. I jumped out from bed ng maalala ako na may bata pala akong pinastay dito sa condo.

I went out from my room and head straight to the kitchen, and there I saw a girl wearing an apron, her hair was tucked tied in a ponytail. She was cooking something toasted I don't exactly know if what was it, but honestly it smells good.

Lumapit ako at sumandal sa tabi ng refrigerator. Sobrang concentrate sya sa ginagawa nya at di nya pansin na nasa likod nya na ako, "Good Morning."

"Ay Mama Jesus Christ!" biglang sigaw nya. Halos mabitawan nya ang spatula na hawak hawak nya sa gulat, sabay napahawak sya sa dibdib nya at tumingin sa akin.

"Ano ba?! Bakit ka ba nanggugulat?!" inis nyang sabi.

"Woah! Buti nga binati kita ng 'good morning' malay ko bang madali kang magulat."

Di sya nagsalita, she just rolled her eyes on me at pinagpatuloy ang pag luluto nya. Kay liit na bata, ganito na kasungit? Paano paglumaki pa toh? Paano?

Dahil hindi nya ako kinausap ulit, umupo na lamang ako sa may dining sa kusina. Maya-maya pa ay nilatag nya na sa table ang isang platong French toast, isang basong gatas at coffee na inilagay nya sa harap ko.

"Oh, kumain ka na po." sabi nya sabay upo din sa may harapan ko. She grabbed a French toast and took a huge bite.

"You know what, the way you talk and move here inside my place, feels like you own it." I said, sabay inom ng kape na inihanda nya. "Thanks for this anyway." then I grabbed a French toast and took a bite.

Then I suddenly noticed she stopped from eating. "Sorry po." biglang sabi nya. "Naisip ko lang po kasi nakakahiya naman kung wala po akong gagawin. Wala po akong pera para bayaran kayo. Kaya nagluto na lang po ako kahit French toast lang. Makapagsabi lang ako ng thank you sa inyo."

I was speechless from what I heard. Parang di ko tuloy malunok 'yung French toast na nasa bibig ko. I was about explain my side nang nagsalita ulit sya.

"Wag po kayong mag alala, pag nagkapera na po ako babalik po ako dito at babayaran ko po kayo." sabay taas ng right hand nya, "Promise!"

"Wait!" I finally said. "Don't get me wrong. Natutuwa ako kasi, may nagluto sa akin ng breakfast aside sa P.A ko. It's just that I'm not comfortable to have someone I barely know to cook breakfast for me."

"Oooohhhh... Okay." she said and took another bite and drink her milk bottoms up. When she finished she place her glass on the table and smiled at me.

But suddenly I can't help myself to smile that turned to giggle.

"Bakit? May nakakatawa ba sa sinabi ko?" sabi nya halatang she don't have any idea why I'm giggling. I shake my head no as an answer.

"Weh? Di nga? Bakit ka tumatawa?"