Almost Is Never Enough (COMPLETED)

Chapter 31

T I N

Nagulat nalang ako pag-gising ko nasa condo na ako ni Ate Eight.

Tumayo ako para lumabas ng room pero bigla akong nahilo kaya umupo muna ako.

Feel ko kaya ko na, kaya tumayo ako at lumabas ako ng living area.

And I saw Andrei, sleeping at the couch.

"Love." Sabi ko naman habang nasa pinto ako.

Napabalikwas siya ng marinig niya ako at biglang lumapit sa akin si Andrei para alalayaan niya ako.

"Bakit di mo ako tinawag, love?" Sabi ni Andrei habang nakahawak sa akin at tinulungan niya akong maka-upo sa dinning area.

"You're sleeping. Ayaw kita maistorbo." Sabi ko nalang sa kanya

"Are you hungry?" Tanong niya sa akin.

I'm sick for almost a week. Hindi ko alam kung ano 'tong nararamdaman ko.

And Andrei insisted na mag-check up na sa Doctor pero ayaw ko.

Natatakot ako eh, baka kung ano na 'tong sakit ko.

"Hindi pa naman." Sabi ko sa kanya at umupo naman siya sa harap ko.

"Tara na sa Hospital?" Tinignan ko lang siya.

Alam niya naman na ayaw ko.

"Check up tayo, almost a week ka ng ganyan. Pati sila Coach Ramil nag-aalala na sayo." Sabi ni Andrei na parang nag-aalala.

"Ayoko." I said.

Ayoko talaga.

And I think this is too serious and for sure pag nalaman ko kung ano 'to, baka lalo lang akong manghina.

"Love, check up lang naman yun." Sabi ni Andrei at hinawakan yung mga kamay ko.

"Baka mamaya kung ano na pala yan, di ba?" Sabi ni Andrei ng mahinahon na tono.

"Yun na nga eh, paano kung serious case pala 'to." Sabi ko naman.

Nakita ko sa mukha ni Andrei na para siyang nanlumo. I don't know.

"Kung ganoon, edi para maagapan nalang agad." Sabi naman niya sa akin.

Maya maya may kumatok sa door. Tumayo agad si Andrei at pinagbuksan yun.

"Hi tin." Bati ni Aljun na may dalang paperbag.

"Kamusta na?" Tanong sa akin ni Aljun habang nilalavas yung laman ng paperbag.

"Okay naman ako." Ngumiti nalang ako, ayaw ko magmukhang mahina sa iba.

"Magpapa-check up ba kayo ngayon? Pwede ko kayong samahan." Sabi ni Aljun sa amin habang nakatingin kay Andrei.

Aljun is tindrei's go-to-buddy.

He's always there kahit na di mo siya kailangan.

"Tin?" Tanong ni Andrei sa akin.

"Okay. Fine." Sabi ko naman at pumasok na ako sa room para magpalit ng damit.

- - - - - - - -

A N D R E I

Pagpasok ni Tin agad naman naming inasikaso ni Aljun yung food na pinabili ko sa kanya.

"Bat ngayon lang?" Sabi ni Aljun sa akin habang nag-aayos ng plates na gagamitin namin.

"Kinakabahan ako bro." Napahawak naman ako sa dibdib ko.

"Oh bakit?" Natawa naman siya ng bahagya.

"Paano kung serious case pala lagay ni Tin?" Napatigil naman siya sa ginagawa niya at tumingin sa akin.

"Mas mabuti ng malaman agad, kung serious case pala." Sabi niya at nagpatuloy na sa ginagawa niya.

Kaya hindi ko nalang din masyado inisip yung sinabi ni Tin. I know na if serious case yung lagay, she'll get through that.

We are now off to St. Luke's Hospital and sa ER na namin dadalhin si Tin.

"Kinakabahan ako talaga." Sabi ni Tin nung matanaw na namin ang St. Luke's.

Tinignan ko naman siya sa back seat. Si Aljun nandito sa tabi ko, ako na nagdrive. Nakakahiya naman kay aljay. 🙄

"Wag ka kabahan tin, ano ka ba. Okay lang yan atleast if meron man malaman agad di ba?" Hinampas ko naman si Aljun.

Paano ba naman kasi kinakabahan na nga ako tapos ganun pa sinasabi.

"Think positive, love." Sabi ko at inabot ko ang kamay niya from the back seat.

"I will." And she smiled.

A fake one.

Pagdating namin sa ER inasikaso na agad si Tin ng mga nurse. Madaming ginawang Lab Tests sa kanya, kinuhaan na din siya ng dugo.

And ngayon hinihintay nalang namin yung results and para makausap na din yung Doctor.

"Ernestine Tiamzon." Tawag naman ng Staff Nurse ng Doctor ni Tin.

Kaya pumasok agad kami sa loob and hinarap yung Doctor.

Pero kinakabahan talaga ako kung ano na yung sakit ni Tin.

Nakakabahala.