Almost Is Never Enough (COMPLETED)

Chapter 62

A N D R E I

It's Friday morning and I came from a jog sa Rizal Memorial Stadium, literally located near my condo.

I decided to go in Razon, kasi wala lang. Wala akong magawa & kaya mangugulo nalang ako sa kanila. 

"Andrei!" Naka waterbreak sila pag-akyat ko sa Razon.

"Sige, lapitan niyo ako at mag-amuyan tayo." Sabi ko sa kanila kaya naman nagtawanan sila.

"Nandun si Aljun oh." Sabi ni Joaqui sa akin at tinuro yung isang lalaki nakaupo sa bleachers.

"Aljay!" Sigaw ko sa kanya.

Napatingin naman siya sa akin at agad bumaba sa court.

"Kamusta?" Sabi ni Aljun sa akin pag lapit niya.

"I'm fine, doing ny regular check-up." Sabi ko habang nakatingin sa GA na nag-drills ngayon.

"Nasabi mo na?" I looked at him.

"Ang alin?

"Kay tin, yung nangyari sayo." Natawa ako ng bahagya.

"Darating ako diyan, jay." Sabi ko at tinapik ko siya sa balikat niya.

"Kelan, Andrei? Kapag malala na yung lagay mo?" Nagulat naman ako sa sinabi niya.

"Anong malala? Aljun, okay ako." Sabi ko sa kanya at nakita ko naman na tumawa siya.

"Hanggan kelan mo lolokohin si Tin?" Tanong niya.

Nakakainis yung mga tanong niya, hindi ko ma-gets kung bakit siya ganyan.

Iba yung nga tanong niya.

"Anong niloloko?" Napalakas yung boses ko kaya napatingin sa amain yung GA.

"Sinasaktan mo lang si Tin!" At there you go, sinigawan na din niya ako.

Lumapit si Joaqui sa akin at pinigilan ako.

"Aljun, hindi mo kasi naiintindihan." Sabi ko habang pilit na kumakawala sa hawak ni Joaqui.

Dumating si Maymay sa likod ni Aljun tapos inaawat din siya.

"Sige, ipaintindi mo!" Sabi niya habang gigil siya sa inis.

"Hindi mo maiintindihan dahil wala ka sa posisyon ko!" Sigaw ko kaya naman naglapitan na din sa amin yung ibang GA.

"Hindi mo alam yung pinagdadaanan ko ngayon, hindi niyo maiintindhan yung nararamdaman ko kasi hindi kayo ako!" Lumalabas na yung emosyon ko.

Naramdaman ko nalang na may mga luhang umaagos na mula sa mata ko.

"Hindi lang kung anong sakit yung nararamdaman ko ngayon, kasi pang-matagalan na yung sakit ko." Sabi ko at nakita ko nagulat silang lahat.

Binitawan na ako ni Joaqui. Ganun din sila kay Aljun.

"Naiintindihan niyo ba yon? Pang matagalan na yung sakit ko!"

Hanggang ngayon gulat pa din sila sa sinasabi ko.

Tinitignan ko silang lahat, may mga luhang tumutulo na sa mata ni Aljun.

"Kaya hayaan niyo ako, ako ang magsasabi kay Tin. Wag niyo ako pangunahan." Sabi ko at lumapit ako kay Aljun.

Pero biglang sumunod agad sa akin si Joaqui.

Don't worry di ako gagawa ng gulo.

"Lumilipas ang mga araw na wala sa tabi ko si Tin, para na din akong pinapatay. Natatakot akong mamatay." Sabi ko sa kanya nang may diin.

"Kaya wag mo akong sabihan na, niloloko ko si Tin. Kasi di mo alam gaano kasakit ang nasasayang na araw na hindi ko siya kasama." Sabi ko sa kanya.

Napayuko ako sa inis at galit.

Sa sakit.

Parang naghalo halo na lahat ng nararamdaman ko.

Hindi ko na alam.

Gusto kong maging okay, pero paano?

"Ilang buwan nalang buhay ko, jay."

Napayuko nalang ako after kong sabihin sa kanya yun.

Pero si Aljun nakatingin pa rin siya sa akin habang umiiyak.

Naririnig ko naman mga hikbi ng teammates namin dati. Lalo na si Maymay.

Naglakad ako papunta sa elevator, and I pressed the down button.

Ayoko na.

Gumuho na naman mundo ko.

Hindi na ako magtatagal dito.