💎ESVED

🌚ESVED 11.BÖLÜM

ESVED
11.BÖLÜM

KIZLAR YB GELDİ

Hayat sürgüsü kapıyı kilitleyince her anahtara kapı açmaz her gelene içini dökmezdi. İçinde milyonalrı barındırırdı. Sevinci, hüzünü, mutluluğu barındırırdı ama herkese o kapıyı açmazdı ve açmadı.

Hayalimdi okumak, doktor olmak, yuva kurmak. Hasta olana elimi uzatmak, eşime iyi bir eş olmak ama...ama hayallerimin engeli vardı. Koşup gidemeyecğim kadar büyük engellerdi. Bazen insan yaşadığına üzülüyor ya bende öyleydim. Yaşıyordum ama her gece ölüyordum. Ben güldükçe ölüyordum.

Ailem beni istemeye geleceklerini söylediğinde ağlamıştım. Cezasız kalan bir kirlilik yaşadım ve kimseye söyleyemedim. Babamın gözlerine bakarak ağladığım da ben kızımı kimselere vermem demişti. Evet baba kimselere vermedin ama toptağa verdin....

"Düğünümde oynama baba kendini cenazeme sakla"

Seçemedim. Düğünüm de şarkı seçemedim ama cenazeme selamı seçmiştim. Hayatımı mahveden bir canavar yüzünden ben selamı seçmiştim.

Biliyor musunuz ben...ben gelinlik giyemedim. Beyaz gelinlikti hayalim. Kabarık dantelli bir gelinkti. Babam kuşağımı bağlayacaktı ve evimden çıkacaktım. Ben beyaz gelinliğimle değil kefenimle çıktım. Benim kuşağımı bağlamadılar ama tabutuma yazmamı bağladılar. Hemde dantelliydi.

Oyna babam oyna kızının cenazesinde oyna!

Beyazdı her şeyi, sevgisi, düşüncesi, giysisi bembeyazdı onu kirletmek o kadar kolaydı ki her gelen bir toz atardı ama temizlemek zaman alırdı. Neden bir kızın namusu bir insanın iğrenç zihniyetine bağlıydı. Onun iğrenç düşüncesi yüzünden benim...benim namusum kirlenecekti...neden benim namusum onun iğrenç düşüncesindeydi.

..........

Gözlerimi açtığım da bir ağaçların arasındaydım.  Bedenim çok ağrıyordu ve başım zonkluyordu. Gözlerimi etrafta gezdirirken doğrulmaya çalışmıştım ama sadece çalışmıştım ağrıyan vücudum buna izin vermemişti. Ne oldu bana? Neden buradayım? Başım çok ağrıyordu. En son Anegla beni odaya çağırmıştı ve birisi..birisi iğne vurmuştu.

Yerde hala halsizce yatarken gökyüzüne baktım.

Karanlık gecenin verirdiği siyahlıkla duruyordum.Korkuyla kendimi zorladığımda gördüğümle gözlerimden akan yaş bir olmuştu. Örtüm yerdeydi ve saçım açılmıştı.Feracem açılmıştı..... hayır bu olamaz hayır...hayır bu olmadı hayır!!!! Allah'ım hayır...

Elinle üstümü örttüğümde gözümden akan yaşlarla onu gördüm. Beni zileyen ve bununla dalga geçen canavarı gördüm. Tek söylediği

"Belki pişman olacağım ama bunu sen istedin."

O an kalbime inen sancıyla çığlığım boğazımı yırtarcasına çıkmıştı. Çığlığım dünyayı inletiryordu ama insanlık sağırdı, insanlık sessizdi. Benim çığlığım onun kahkasıydı.

Bedenimin ağrısı kendini bırakmayınca yerde duran kazığı görmüştüm o an her şeyi bir kenarıya bıraktım ve yerdeki sivri kazığı onun bacağına saplamıştım. Ne kadar canını yaksam hala dinmiyordu yürek acım.

Onun bağırtısını duymayıp kağızı çıkardım ve tekrar sapladım ve tekrar....onun çığlığını duyana kadar sapladım ve sonra kendimi bırakmıştım. Haykırışım, çığlım yüz bulmuştu.

Susma çığlığım susma daha fazla bağır çığlığım susma! En çok sen bağır en son ses sus çığlım! Bağır çığlıpım bağır içimdekini al ve bağır!