💎ESVED

🌚ESVED 38.BÖLÜM

ESVED
38. BÖLÜM
ÖLÜM

Uzun bir gün ve ameliyatlardan sonra Demir'le hazırlanıp bize gidecektik. Annem ve babamla etraflıca konuşup durumu izah edecektik. Yani....bizimle olan kısmı. Sonuçta bilmeleri lazım her zaman gizli saklı gelemez ya.

Arabadaydık ve ben çok fazla korkuyordum.

"Demir annem ve babam hayır derse ne olacak?"

Dediğim de hiç endişe etmeyen Demir elimi tutup

"Hayır öyle bir şey olmayacak. Baban karşımızda duracak bir insan değil. Hem sen babanın annene olan bakışını görmedin mi? Sence kızının mutluluğunu hiçe sayar mı?"

Dedi. Evet öyle bide son zamanlarda yanımda bile üzerine titriyor bu onun kanıtı ama bilmiyorum geçen gün çok kesin konuştu ve artık fikirlerinin değiştirdiğini düşünüyorum. Tabi hayırlısı neyse o olsun.

Evin önünde duran arabayla ikimizde indik. Heyecanım baş gösteriyordu. Sanki aileme birisini tanıştırmaya getirmişim gibi bir his vardı ama o benim nikahlı eşimdi. Utanıyor ve bir o kadarda sıkılıyordum. Demir yanımda durdu ve bana gülümseyip zile bastı. Allah'ım sen yardım et. Beklerken içerde gelen ağlama sesiyle kalbim korkuyla hızlanmaya başlamıştı. Ne oluyor?

Ben elim ayağım dolaşmış halde zile basarken kimse açmıyordu. Kalbimdekü korku yerini aldığın da durmadım ve

"De-Demir aç kapıyı!"

Diye sessizce söylerken hızla kapıya vurmaya başladım. Elimin acısını unuturcasına vururken zili çalıyordum.

"Demir bir şey oluyor!"

Gözlerimden inen yaşların haddi hesabı yoktu çünkü annemin ağlama sesi kulağımdaydı. Birden kapı açıldı ve işte o an titremeye başlamıştım. Demir'in amcası kapıyı açtığın da annem ve babamı gördüm. Koltukta halsizce oturmuş ağlıyorlardı ve birde masada duran ev yapımı pasta vardı. Kenarındaki büyük kartta 'Eşler sadece küser boşanmaz' yazıyordu ve birde o görüntüyü gördüm....

Benliğimin çalındığı günün bir fotoğrafıydı. O gün davet olduğu için gazeteciler beni çekmişlerdi ve şimdi....şimdi televizyondaydım.

Televizyonda adımı haykırıyorlardı. Bense elim yanlarıma düşmül halde kaldım. Öğrendiler sonunda o canavarı öğrendiler.

Yüzüm yere eğildiğin de adımlarım durdu ve annemin ağlama sesini dinledim. Ben bunun için demek istemedim çünkü hiç bir anne bu sesi hak etmiyor. Onlar nini okumalıydı kızına ağıt değildi.

Gözümden inen yaşlar peşi sıra gelirken adımlarımı zorlayıp onlarının ayakları dibine çöktüm ve başımı eğdim. Ben istemedim,  ben kendimi korudum ama...ama ben öldürmeyi seçtirler baba! Masallardaki canavar vardı ya işte o....o senin prensesini öldürmeyi seçti.

"Be-ben masalımda yalnız ölecektim."

Sadece bu sözü söyleyebildim ama annem geldi ve yüzümü, gözümü, alnımı öptü. Annem kokumu çekip eşarbımı sıkarken babam....baba!

Küçükken sevdiğim elbiseme bakıyordu. Kırmızı çiçekli ve onun aldığı ilk elbisemdi. işte o an teselli etmeyi bıraktım ve onun dizlerinde ağladım. Bir küçük çocuk gibi onun dizlerine yatıp ağladım.

"Baba....kızın hala küçük Esved sadece...sadece hayallerini çaldılar."

Hayallerimi çaldılar, beni benden aldılar ama...ama ben tedavi oldum. Ben sizin için tedavi oldum. Ben sizin için yaşadım.