💎ESVED

🌚ESVED 39.BÖLÜM

ESVED
39.BÖLÜM
GİTME

Yapraklar dökülüyor, sokaklar karla kızak için hazırlanıyor, evlerde kış için hazırlık vardı ve o zaman kış erken gelmişti. Yani Esved için kış erken gelmişti. Onun gülü solmadı ama gülü yaprak döktü ve sokakların arasında enkaz gibi döküldü. Kış ona erken geldi.

Gülüyordu. Babasının koklayarak öldüğü küçüklük kıyafetine bakıyordu ve sadece gülümsüyordu. Çünkü onda en masum anıları vardı ve o bununla mutluydu.

Doktorlar ilerleme kaydetmediği için ve Demir'in zoruyla eve çıkarmıştı. Demir'in evinde kalıyor ama ona yabancıydı birtek o bebek ona arkadaştı. Annesi, Cemre ve Demir onun için uzak diyarlardan evine gelen tanrı misafiriydi ve o gülücüğüyle ağırlıyordu.

"Oğlum..."

Diyen Esved'in annesi Demir'e artık acı gerçeği söylecekti. Biten her şeyi ona anlatacaktı.

"Demir damadım değil oğlum oldun. Esved'imin yüzünü sen güldürdün ve onu hayata sen döndürdün ama o...benim gonca gülüm bir daha eski Esved olmayacak."

Canı yana yana söylediği her cümleyle bir anne olarak parçalanıyordu. Ne zordur değil mi? 'Kızım düzelmeyecek'demek ve en acısıda bunu sindirmiş olmak.

"Ama Esved'in imkanı var. Onu Amerika'ya tekrar götüreceğim ve...."

"Oğlum! Bir yıl oldu...o benim kızım eskisi gibi gülsün diye canımı veririm ama olmayacak. Senden ricam onu bırak...."

Diye son sözünü söylemişti. Gözlerini silip bahçedeki kızına baktı. Elinde bebeği boş sandığımız ama dünyaların sızdığı bakışıyla havuzu inceliyordu. Annesinin yüreği dayanamazken Demir ayağa kalktı ve

"Asla bunu yapmam! Onu bırakmam sizde iyi biliyor....."

"Bırakacaksın! Kızımı bana bırakıp gideceksin. Yaşın daha çok genç git kendine bir yuva kur artık ondan umudu kes! Kızımı bırak ve git...."

Dedi ve hızla çıktı. Bırakamazdı ki o....o Esved için ömrünü vermeye hazırdı ama bu neye yarardı? Ömür vermek onu eski haline getirir mi? Düzelmeyecek o artık düzelmeyecek ve kafasında silinen aşkıyla dünyaya beyazlar içinde bakacaktı.

Gözlerinden inen yaşları silip bahçeye çıktı ve sevdiği kadının yanında diz çöktü ve bakışlarına eşlik edip onu izledi. Ellerini tutup

"Sen benim her zaman Esved'im olacaksın."

Dedi ve yüzünü okşadı. Esved yavaşça onun gözlerine baktı. Baktığın da yaşları gördü ve gülümseyip izledi. İçindeki deli aşkı bilmiyordu hele birde o deli aşkı yaşatan adamı unutmuştu.

İlk defa birlikte uyudukların da onu unutmamak için yüzünü hafızasına kazımıştı. Gözleri, saçları, dudakları hafızasında gitmesin diye izlemişti ama unutmuştu. En derinlerindeydi biliyordu ama çıkaracak ne vardı ki?

Bir yıldır birlikte olmalarına rağmen ona hasretle bakan Demir göz yaşını tutamıyordu ve ona sarılmak, onu yaşamak istiyordu ama ona sadece bakıyordu hemde aşkla değildi öylesine bakıyordu.

Esved ağladığını gördükçe garip hisler içine giriyordu. Bir sızı kalbine doğduğun da gülüşü solmuştu ve başını yana yatırıp masum masum ona baktı. Neden ağladığını soramıyor, merak bile edemiyordu ama hissediyordu çünkü ağladığını görüyordu.

Demir başını dizlerine koyduğun da Esved izliyordu ve anlam veremiyordu ama içi hem yanıp hem huzur doluyordu  hatırlayamadığı bu his onu korkutuyordu. Tıpkı aşkı öğrenmiş çocuk  gibiydi. Korkuyor ama huzurluydu.