Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 8

Το πρωί που ξύπνησα και τον είδα δίπλα μου νόμιζα ότι ονειρευόμουν.
«Καλημέρα» μου είπε γλυκά.
«Καλημέρα» είπα και εγώ και με φίλησε.
«Κοιμήθηκες καλά;»
«Ναι.. πολύ καλά»
«Να μην ανησυχείς για τίποτα όλα γα πανε καλά.. και εγώ είμαι εδώ για εσένα»
«Το ξέρω... το ξέρω» είπα και χώθηκα στην αγκαλιά του.
Έμεινε όλη την μέρα μαζί μου σήμερα ... Κυριακή ήταν δουλειά δεν είχε και έτσι αποφασίσαμε να περάσουμε την μέρα μας μαζί. Κάναμε μια όμορφη βόλτα στο λιμάνι και μετά γυρίσαμε στο σπίτι για να φάμε. Ποσό μου άρεσε να παίρνω χρόνο μαζί του. Μακάρι κάθε μέρα να ήταν σαν αυτή. Μακάρι να περνούσα την κάθε μέρα μαζί του. Το βράδυ μου ζήτησε να βγούμε και δεν το αρνήθηκα... Στην αρχή η σκέψη μου κύλησε στον Αντώνη ότι θα τον άφηνα μόνο αλλά μετά σκέφτηκα ότι είχε φύγει... Έβγαλα ότι άσχημη σκέψη έκανα για εκείνον και αρκέστηκα στην όμορφη βραδια που θα περνούσα με τον Αντρέα γιατί θα ήταν σίγουρα όμορφη. Όταν είμαι μαζί του νιώθω πάντα όμορφα. Ντύθηκα κατάλληλα για αυτή την βραδια και περίμενα να έρθει... Αφού είχε μείνει το προηγούμενο βράδυ εδώ έπρεπε να πάει μέχρι το σπίτι του να αλλάξει και έτσι τον περίμενα να επιστρέψει... Όταν είδα το αυτοκίνητο από το παράθυρο βγήκα και ξεκίνησε η όμορφη βραδια μας η οποία κατέληξε αυτή την φορά στο δικό του σπίτι.
«Ευκαιρία να δεις και το δικό μου σπίτι» μου είπε και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγω.
Χαμογέλασα και τον ακολούθησα. Το σπίτι του ήταν πραγματικά πολύ όμορφο και πολύ καλά διακοσμημένο και φυσικά αρκετά ευρύχωρο.
«Σ αρέσει;»
«Αντρέα μου είναι πολύ ωραίο» του είπα με θαυμασμό.
Πραγματικά το σπίτι του ήταν πολύ ωραίο.
«Που να δεις και την κρεβατοκάμαρα» είπε χαμογελώντας και με παρέσυρε μέχρι εκεί.
Μου έβγαλε την ζακέτα που φορούσα και με έριξε στο κρεβάτι φιλώντας με στον λαιμό.
«Σε θέλω» μου καθώς συνέχιζε να με φιλάει πεταχτά ποτε στον λαιμό και ποτε στο στόμα.
Καθώς με φιλούσε άρχισε να ανοίγει το φερμουάρ του φορέματος μου και εκεί ήταν που τον σταμάτησα.
«Αντρέα περίμενε» είπα και σταμάτησε να με φιλάει.
«Τι έγινε αγάπη μου; Νόμιζα ότι το ήθελες και εσυ»
«Ναι... δεν είπα αυτό... αλλά»
«Τι αλλά Λυδια; Αν δεν θέλεις πες το μου»
«Δεν είπα αυτό... είναι που... πως να στο πω εγώ...»
«Δεν το έχεις ξανά κάνει;»
Ντράπηκα λίγο αλλά κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
«Και για αυτό κανεις έτσι βρε μωρό μου... σιγά... θα είμαι πολύ προσεκτικός» είπε και άρχισε ξανά να με φιλάει και εγώ αφέθηκα στα χέρια του... Σαν να μην με ένοιαζε πια...
Τον εμπιστευόμουν... Τον εμπιστευόμουν απόλυτα και για αυτό του δόθηκα και απόλυτα και μπορούσα να πω ότι ήταν όμορφα... πρωτόγνωρα συναισθήματα με πλημμύρισαν. Τον αγαπούσα τον ήθελα... και τώρα ήμουν δίκη του... μόνο δίκη του..
«Σ αγαπάω του ψιθύρισα και αυτός με πήρε στην αγκαλιά του εκεί όπου αποκοιμήθηκα.
Το επόμενο πρωί χάλασε την στιγμή μας ο ήχος από το κινητό του που χτυπούσε.
«Κοιμήσου» μου είπε όταν άνοιξα τα μάτια μου και πήρε το κινητό του από το κομοδίνο.
«Ναι» είπα όταν το σήκωσε.
«Στο σπίτι είμαι»
«Όχι όχι... μπορώ να έρθω.. ναι σε λιγάκι θα είμαι εκεί μην κανεις τίποτα» 
Είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.
«Φεύγεις;» Τον ρώτησα με παράπονο.
«Ναι μωρό μου πρέπει να πάω στην δουλειά με χρειάζονται» μου είπε καθώς ντυνόταν.
«Ήταν ανάγκη τώρα αυτό; Ωραία δεν ήμασταν;»
«Τι να κάνω αγάπη μου; Πρέπει να πάω... εσυ κοιμήσου είναι πολύ νωρίς ακόμα» μου είπε και αφού με φίλησε έφυγε.
Δεν είχα ύπνο τώρα... σηκώθηκα ντύθηκα και αφού πήρα τα πράγματα μου έφυγα για το σπίτι μου. Όση ώρα όμως ήμουν στο σπίτι άρχισε να μου λείπει... Στο μάθημα δεν πήγα σήμερα.. Δεν ήθελα να χάνω μαθήματα αλλά περνούσα τόσο ωραία μαζί του που δεν ήθελα να χαλάσω όλο αυτό που περνούσα για το μάθημα.. Και στην τελική δεν είχα ξανά χάσει ποτε μάθημα 3 χρόνια τώρα... Για μια φορά δεν έγινε και τίποτα. Μου έλειπε πολύ ο Αντρέας και έτσι αποφάσισα να πάω από το τίμημα που δουλεύει για να τον δω... Ήταν κιόλας μεσημέρι και ηλπιζα να μην έχει δουλειά. Όταν έφτασα ζήτησα να μου δείξουν που είναι το γραφείο του. Όταν έφτασα μέχρι εκεί δεν τον βρήκα και ένας από τους συναδέλφους του μου είπε ότι δεν είχε πάει καθόλου σήμερα και ότι είχε άδεια. Μου είχε πει ψέματα. Γιατί; Γιατί να μου πει ψέματα; Γύρισα στο σπίτι μου όμως δεν του τηλεφώνησα. Τι να του πω; Γιατί μου είπες ψέματα; Τι να του πω; Έμεινα στο κρεβάτι μου σκεπτόμενη μέχρι που εκείνος τηλεφώνησε.
«Ναι» είπα κάπως αδιάφορα που ούτε εγώ δεν πίστευα.
Ποτε δεν του είχα μιλήσει αδιάφορα.
«Γύρισα πριν λίγο στο σπίτι και πίστευα ότι θα είσαι εδώ»
«Ναι είχα κάτι δουλειές να κάνω και για αυτό έφυγα»
«Θα βρεθούμε το βράδυ;»
«Δεν ξέρω»
«Αγάπη μου έχεις κάτι;»
«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι»
«Πες μου»
«Που ήσουν;»
«Στην δουλειά αγάπη μου δεν τα είπαμε»
«Ναι Αντρέα δεν ήσουν στην δουλειά... πήγα από εκεί και μου είπαν ότι δεν πηγές καθόλου και ότι είχες άδεια σήμερα»
Για λίγο δεν μίλησε.
«Εντάξει αγάπη μου... με έπιασες... είπα ένα μικρό ψεματάκι»
«Μάλιστα... και που ήσουν λοιπόν»
«Δεν μπορώ να σου πω... θα μάθεις κανονίζω κάτι και είναι έκπληξη αλλά με έπιασες... αλλά δεν θα σου πω τίποτα παραπάνω»
«Εντάξει λοιπόν... θα τα πούμε το βράδυ... θα σε περιμένω» του είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Μα πως μπορεσα να σκεφτώ κάτι για εκείνον... εντάξει είπε ψέματα αλλά ήταν για καλό σκοπό. Μου είχε μια έκπληξη... Μάλλον είμαι πολύ ανασφαλής πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι θα τα χειρότερα... Αλλά είναι και ότι... ότι κανεις ποτε δεν μου είπε τίποτα για τους άντρες και τις σχέσεις... έπρεπε να τα ανακαλύψω όλα μόνη μου όπως έπρεπε μόνη μου να ανακαλύψω και τα καλά αλλά και τα άσχημα αυτής της σχέσης. Με τον Αντρέα μετά από εκείνη την νύχτα που περάσαμε αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο. Και τελικά όπως είχε πει ο Αντρέας μου είχε μια έκπληξη όμως η έκπληξη που μου είχε δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή που περίμενα.