Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 2

Με τα αγόρια δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις... Μου άρεσε να τα παρατηρώ να τα θαυμάζω αλλά μέχρι εκεί... Τίποτα παραπάνω. Βέβαια όταν ήμουν έφηβη όπως και όλες οι κοπέλες είχα και εγώ τα φλερτ μου.. αλλά δεν έδινα καμία σημασία.. είχα στόχους και για να τους πετύχω έπρεπε να διαβάσω. Δεν είχα καιρό για αγάπες και έρωτες πράγματα που θα ήταν πρωτόγνωρα για εμένα... Η αλήθεια ήταν ότι απλά φοβόμουν να δείξω εμπιστοσύνη σε κάποιον.
«Έλα ρε Λυδία ξεκολλα.. μην είσαι ξενερωτη» μου έλεγε συνεχώς η Εύα επειδή τους είχα όλους σε απόσταση.
«Δεν είμαι ξενερωτη απλά δεν με ενδιαφέρει κανένας από αυτούς» της απαντούσα εγώ με απόλυτη ειλικρίνεια
Δεν με ενδιέφεραν.
«Μα κοιτα τον Παναγιώτη... λιώνει για πάρτη σου» μου είπε και τα μάτια μου έπεσαν πάνω του.
Ήταν συμμαθητής μου ο Παναγιώτης και δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν εμφανίσιμο παιδί αλλά και πάλι δεν ενδιαφερομουν. Θυμάμαι όμως ακόμα εκείνη την μέρα που με περίμενε έξω από το σπίτι μου ένα πρωί πριν φύγω για το σχολείο. Ξαφνιάστηκα όταν τον είδα.. Στην πρώτη λυκείου πήγαινα τότε..Με περίμενε να βγω όπως μου είπε και μου πρόσφερε ένα όμορφο τριαντάφυλλο..Το κράτησα αλλά όταν μαράθηκε το πέταξα.. Δεν ήμουν σαν αυτά τα κοριτσάκια που από κάθε γκόμενο που είχαν κρατάνε και ένα αναμνηστικό. Δεν ενδιαφερομουν για τα αγόρια και ήμουν πάντα ξεκάθαρη μαζί τους.. Όμως ο Παναγιώτης δεν φάνηκε να το έχει καταλάβει και εκείνη την μέρα με φίλησε.. Ήταν μια πρώτη επαφή με το ανδρικό φύλλο η οποία με γέμισε συναισθήματα άγνωστα όμως.. δεν ήξερα τι ένιωθα. Αλλά παρόλο που μου ξύπνησε κάποια συναίσθημα που νόμιζα ότι δεν έχω εγώ ήμουν και πάλι απόμακρη μέχρι που το κατάλαβε και σταμάτησε μέχρι και να μου μιλάει. Δεν με πείραξε ιδιαίτερα. Γενικά ποτε δεν με πείραξε όταν οι άνθρωποι απομακρύνονταν από κοντά μου.. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
«Έτσι όπως κανεις δεν θα σε θέλει κανένας» μου είχε πει μια μέρα η Εύα αλλά προτίμησα να μην απαντήσω. Λίγες μέρες αργότερα καθώς έμπαινα στο σχολείο οι συμμαθητές μου με κοιτούσαν αρχικά και μετά κάτι έλεγαν στις παρέες τους... Δεν έδωσα σημασία εκείνη την στιγμή... Αργότερα όμως την ίδια μέρα έμαθα ότι ο Παναγιώτης είχε πει σε όλους τους φίλους του ότι με είχε ρίξει στο κρεβάτι του. Σιγά ρε φίλε ένα φιλί μου έδωσες. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό.. Το χειρότερο είναι ότι η Εύα παρόλο που ήξερε ότι αυτό δεν είχε συμβεί ποτε το είπε και σε άλλες.. Σε κοπέλες που έκανε παρέα.
«Για δες.. τελικά δεν είναι και τόσο ξενερωτη όσο νόμιζα» την είχα ακούσει να λέει σε μια από τις φίλες της.
Δεν με είχε καταλάβει και ποτε δεν έμαθε ότι είχα ακούσει. Απλά την έκανα πέρα και δεν αναρωτήθηκε ποτε το γιατί. Η μοναδική φίλη που είχα με είχα χτυπήσει πισώπλατα και ήμουν για άλλη μια φορά μόνη μου αγκαλιά με τα βιβλία μου. Στεναχωρήθηκα για να πω την αλήθεια... Ήταν το μοναδικό στήριγμα που είχα και τώρα δεν είχα πάλι κανέναν. Πολλές φορές ευχόμουν να έχω ένα αδερφάκι... Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να το ζητάω... τι φταίει και αυτό; Να μεγαλώσει όπως εγώ μέσα στην αδιαφορία... Αλλά θα ήθελα να έχω... Θα του έδινα εγώ όλη την αγάπη που χρειάζεται ακόμα και ας μην ήξερα τίποτα για την αγάπη. Θα μάθαινα μαζί του... Ξέρω ότι άμα είχα ένα αδερφάκι δεν θα ένιωθα μόνη μου... Αλλά δεν ήθελα να πάρω ένα παιδί στον λαιμό μου μόνο και μόνο για να μην νιώθω μόνη εγώ. Κλείστηκα στον εαυτό μου.
Σαν έφηβη αγάπησα μόνο τα βιβλία μου τίποτα άλλο.. Αυτά ήταν η παρηγοριά μου όλα τα χρόνια που ζούσα σε αυτό το σπίτι. Μέχρι που κατάφερα να περάσω με την πρώτη στο πανεπιστήμιο και όχι σε οποιαδήποτε σχολή ιατρική Θεσσαλονίκης. Έχασα για πολύ λίγο την ιατρική Αθηνών αλλά δεν με πείραξε και πολύ... ήξερα ότι επιτέλους θα φύγω μακριά από αυτό το σπίτι.
«Στην Θεσσαλονίκη;» Αναφώνησε η μάνα μου μόλις τους ανακοίνωσα τα νέα ένα μεσημέρι...
Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που τους είχα ενοχλήσει.. πάντα απέφευγα να τους δίνω σημασία.. Αλλά αυτό έπρεπε να το ξέρουν.. Όχι ότι θα είχε διαφορα αν έφευγα χωρις να τους το πω... Μπορεί να χαιροντουσαν κιόλας.
«Αποκλείεται να πας.. λεφτά για να πληρώνουμε σπίτια δεν έχουμε» είμαι αδιάφορα και συνέχισε να καπνίζει το τσιγάρο της.
«Αποκλείεται να μην δεν πάω... είναι το όνειρο μου... Δούλεψα παρα πολύ σκληρά για να φτάσω ως εδώ. Δεν θα τα καταστρέψεις όλα εσυ» της φώναξα.
«Μην μου φωνάζεις εμένα... στην Θεσσαλονίκη δεν θα πας... τελείωσα εδώ το θέμα... να ξανά δώσεις και να περάσεις εδώ στην Αθήνα αν θες.. λεφτά δεν υπάρχουν για να κανεις εσυ την ζωή σου στην Θεσσαλονίκη» μου είπε και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά από το τσιγάρο της.
«Όμως υπάρχουν λεφτά για να κανεις εσυ την ζωή σου εδώ στην Αθήνα σωστά μαμα;»της είπα και είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε πολύ καλά τι εννοούσα.
Δεν μίλησε..έσβησε το τσιγάρο της και αποχώρησε από την κουζίνα.
«Θα πάω στην Θεσσαλονίκη είτε το θέλετε είτε όχι» είπα στον πατέρα μου ο οποίος ήταν τελείως αδιάφορος και μετά κλείστηκα στο δωμάτιο μου.
Σε αυτό το σπίτι γινόταν πάντα ότι ήθελε η μάνα μου αλλά αυτή την φορά δεν θα περνούσε το δικό της... Προσπάθησα παρα πολύ για να φτάσω εκεί που έφτασα... μόνη μου... φροντιστήρια δεν έκανα... από που να το ζητήσω; Η μάνα μου θα έλεγε ότι είναι χαμένα λεφτά ο πατέρας μου δεν θα απαντούσε καν... μόνη μου έφτασα τόσο ψηλά και δεν θα έπεφτα απλά για να ικανοποιηθεί η μάνα μου... Αυτή την φορά θα γινόταν αυτό που ήθελα εγώ.
Τα πρωινά ο μπαμπάς πάντα έλειπε και η μάνα μου για έναν περίεργο λόγο ήταν στο σπίτι... έτσι την έπιασα και της μίλησα.. Δεν θα πετούσε αυτή τα όνειρα μου στα σκουπίδια. Καθόταν στον καναπέ και παρακολουθούσε τηλεόραση καπνίζοντας. Στην αρχή δίστασα αλλά πλησίασα και κάθισα στον καναπέ δίπλα της.. Έπιασα το τηλεκοντρόλ έκλεισα την τηλεόραση και εκείνη μου έριξε ένα αγριεμένο βλέμμα.
«Τι θέλεις;» Με ρώτησε απότομα ενώ συνέχιζε να καπνίζει το τσιγάρο της.
Ποτε δεν κατάλαβα τι ευχάριστο έχει το κάπνισμα αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μας.
«Θα πάω στην Θεσσαλονίκη»
Μπήκα κατευθείαν στο θέμα... χωρις πολλά λόγια.
«Λυδία το θέμα τελείωσε από χθες... δεν θα πας στην Θεσσαλονίκη... μην με ξανά ενοχλήσεις για αυτό το θέμα» είπε τελείως αδιάφορα.
« Δεν ασχολήθηκες ποτε μαζί μου γιατί σε νοιάζει αν θα φύγω η όχι;»
«Με κατηγορείς για κάτι;»
« ναι σε κατηγορώ... δεν θα μου στερήσεις εσυ τα όνειρα μου... Τόσα χρόνια εδώ μέσα
ζούσα μόνη μου... έφτασα μέχρι εδώ μόνη μου.. πέρασα με την πρώτη σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια μόνη μου... δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου απαγορεύεις να πάω» της είπα φωνάζοντας ελαφρά.
«Δεν έχω κανένα δικαίωμα; Είμαι η μάνα σου»
«Μάνα μου; Αλήθεια; Έτσι είναι οι μαμάδες; Όλη μου την ζωή δεν θυμάμαι ποτε να μου θύμησες έστω και λίγο μια μάνα... έτσι κάνουν οι μαμάδες; Αδιαφορούν για τα παιδιά τους και δεν τους καίγεται καρφί για το τι κάνουν; Για να μην μιλήσω και για τον πατέρα μου» της είπα και δεν μετάνιωσα καθόλου για τα λόγια μου.
«Πως μου μιλάς έτσι;» Είπε θιγμένη.
Λες και είχα άδικο.
«Άδικο έχω; Ποτε ενδιαφέρθηκες για εμένα... πάντα έλεγες ότι πνίγεσαι εδώ μέσα»
«Δεν έχεις δικαίωμα ναι μιλάς αν δεν ξέρεις» μου είπε αυστηρά.
«Τι δεν ξέρω; Τι μπορεί να ήταν τόσο σοβαρό ώστε να σε κάνει να αδιαφορείς δεκαοκτώ χρόνια για το παιδί σου;»
Δεν απάντησε... απλά γύρισε το κεφάλι της και έσβησε το τσιγάρο της.
«Στην Θεσσαλονίκη θα πάω» είπα ξανά.
«Ξέχασε το... το θέμα τελείωσε»
«Θα πω στον μπαμπά ότι πληρώνεις άντρες για να κοιμάσαι μαζί τους» είπα
Για μια στιγμή ένιωσα άσχημα για την άνεση που είχα και της το είπα αυτό αλλά αμέσως μου πέρασε.
Ήταν ο άσσος που είχα στο μανίκι μου για να καταφέρω να φύγω από εδώ και ήμουν σίγουρη ότι θα έπιανε.
«Τι είπες;»
«Αυτο που άκουσες... ξέρω πολύ καλά τι κανεις.. Για αυτό η θα με αφήσεις να πάω στην Θεσσαλονίκη ή θα τα πω όλα στον μπαμπά»
«Με απειλείς; Απειλείς εσυ εμένα;»
«Σε ενημερώνω» είπα όσο πιο χαλαρά μπορούσα.
Πάλι δεν απάντησε. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά.
«Σκέψου το και αύριο θα μου πεις την απόφαση σου» της είπα και την άφησα ξανά μόνη.
Μπήκα στο δωμάτιο μου και σκεφτόμουν αυτό που είχα κάνει... ποτε δεν είχα συζητήσει τόσο πολύ με την μάνα μου και φυσικά ποτε δεν της είχα μιλήσει έτσι.. ποτε δεν τόλμησα να της μιλήσω έτσι... ήμουν σίγουρη ότι είχα πετύχει αυτό που ήθελα... Ήταν απλά θέμα χρόνου να το πάρει απόφαση και η μάνα μου ότι αυτή την μάχη την είχε χάσει. Και η επιβεβαίωση της νίκης μου ήρθε την επόμενη μέρα όταν η μαμα μπήκα αδιάφορα στο δωμάτιο μου πάντα με το τσιγάρο στο χέρι και μου είπε ότι θα πάω... Ένιωσα ανακούφιση αλλά και ευχαρίστηση που είχα καταφέρει να κάνω αυτό που θέλω εγώ και όχι αυτό που ήθελε εκείνη. Μετά το καλοκαίρι ήταν όλα έτοιμα... Σε λίγες μέρες θα έφυγα... θα έφυγα από αυτή την κόλαση από την αδιαφορία... Όμως ένα νέο που ανακοινώθηκε στην οικογένεια έφερε μεγάλη αναστάτωση όχι μόνο στους "γονείς" μου αλλά και σε εμένα... Πολύ μεγαλύτερη σε εμένα.