Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 22

Δυο μηνες μετά όλα συνέχιζαν όπως και πρώτα. Είχα την δουλειά την κολλητή μου δίπλα μου... μόνο που τώρα υπήρχε μια διαφορα με πριν... τώρα είχα και τον Πέτρο. Βγαίναμε για αρκετό διάστημα και έτσι ήρθαμε πολύ κοντά. Είναι γλυκός και τρυφερός αλλά πάντα έχω και τις επιφυλάξεις μου. Βέβαια ο Πέτρος δεν ήταν σε καμία περίπτωση σαν τον Αντρέα.... Έψαχνε πάντα αφορμές για να με δει και πολλές φορές άφηνε και την δουλειά του για να κάνουμε κάτι μαζί στα ρεπό μου. Η μάνα από την άλλη συνέχιζε να είναι στην ίδια κατάσταση και όσο περνάει ο καιρός να τα έχει εντελώς χαμένα. Παρα τα όσα είπα είχα πάει άλλες δυο τρεις φορές στο δωμάτιο της να την δω αλλά δεν μίλησα ούτε πήγα κοντά. Στεκόμουν στην πόρτα για λίγο και μετά έφευγα. Είχα πρωινή βάρδια σήμερα και το απόγευμα είχαμε κανονίσει με τον Πέτρο να πάμε μια βόλτα στην θάλασσα μιας και ο καιρός ήταν καλός όμως το τηλεφώνημα από την κλινικη άλλαξε τα σχέδια μας γιατί με ειδοποίησαν ότι έπρεπε να πάω από εκεί για κάτι σημαντικό.
«Τι έγινε κύριε Μακρη;» Ρώτησα τον διευθυντή όταν μπήκα στην κλινικη ξαι τον είδα.
«Σε περιμένουν στο γραφείο σου» μου απάντησε και αποχώρησε ενώ εγώ προχώρησα απορημένη μέχρι το γραφείο μου.
Μπήκα μέσα και είδα τον γοητευτικό αστυνόμο που τελευταία φορά συνάντησα δυο μήνες πριν να με περιμένει.
«Αστυνόμε... τι ευχάριστη έκπληξη» είπα και έδωσα το χέρι μου για να τον χαιρετήσω.
«Δεν θα την έλεγα και τόσο ευχάριστη... αρχικά συγγνώμη που αναγκάστηκες να έρθεις μέχρι εδώ αλλά τηλέφωνο δεν είχα και ήταν ο μόνος τρόπος» δικαιολογήθηκε αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία γιατί εγώ είχε μείνει ακόμα στην πρώτη πρόταση του.
Δεν θα την έλεγα και τόσο ευχάριστη; Τι εννοούσε; Του συνέβαινε κάτι;
«Δεν πειράζει αστυνόμε... δουλειά μου είναι να είμαι εδώ όταν με χρειάζονται.... αλλά πες μου τι συνέβη;»
«Η μητέρα μου πρέπει να κάνει ένα χειρουργείο...ξέρετε στην οικογένεια έχουμε ένα θέμα με το πρόβλημα καρδιάς και από ότι φαίνεται εμφανίστηκε και στην μητέρα μου»
«Από εμένα τι θέλεις αστυνόμε;»
«Θέλω να την αναλάβεις εσυ»
«Εγώ;»
«Έχω μάθει τι έκανες για την κόρη της Βρανά και θέλω να σε εμπιστευτώ... μόνο την μάνα μου έχω... την αφήνω στα χέρια σου»
«Εντάξει λοιπόν.., θέλω αρχικά τον φάκελο με τις εξετάσεις που έχει κάνει και αύριο θα σε ενημερώσω για να ετοιμαστείτε για την εισαγωγή στην κλινικη»
«Εδώ έχω τον φάκελο... το τηελφωνο μου είναι μέσα στον φάκελο όταν είναι όλα εντάξει με ειδοποιείς και ερχόμαστε»
«Εντάξει αστυνόμε...»
«Πόσες φορές θα το πω ακόμα; Το όνομα μου είναι Χάρης»
«Το ξέρω» του είπα και γέλασα.
«Θα τα πούμε σύντομα γιατρέ» είπε και βγήκε χαμογελώντας από το γραφείο μου.
Η σκέψη μου κύλησε για λίγο σε εκείνον αφού έφυγε. Μα τι είχα πάθει; Ήμουν με τον Πέτρο γιατί σκεφτόμουν άλλον;
Το τηλέφωνο χτύπησε και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Κατά φωνή χίλια χρόνια θα ζήσει.
«Έλα Πέτρο μου» είπα όταν σήκωσα το τηλέφωνο.
«Τελείωσες;»
«Ναι μόλις τώρα» του απάντησα και σηκώθηκα από την καρέκλα μου για να φύγω.
«Άρα δεν ακυρώνεται η βόλτα μας;»
«Όχι.. δεν ακυρώνεται... πάω σπίτι να αλλάξω και σε μια ώρα έλα να με πάρεις»

Η βόλτα στην θάλασσα ήταν ότι έπρεπε για να καθαρίσω το μυαλό μου. Να μην σκέφτομαι τίποτα και απλά να απολαμβάνω την ηρεμία και την γαλήνη. Ο Πέτρος δεν μου μιλούσε όση ώρα περπατούσαμε. Κατάλαβε ότι όλο αυτό με ηρεμούσε και προτίμησε να μείνει σιωπηλός.
«Μωρό μου.... πάμε να κάτσουμε λίγο» μου είπε και έσπασε την ησυχία.
Τον ακολούθησα και καθίσαμε πάνω σε κάτι βράχια για να μην λερωθούμε από την άμμο.
«Είσαι πολύ όμορφη σήμερα... όπως πάντα»
«Υπερβολές όπως πάντα» του απάντησα γελώντας.
«Λυδια... θέλω να γίνεις γυναίκα μου... θέλω να με παντρευτείς» Μου είπε ενώ στα χέρια του που πριν ήταν άδεια τώρα κρατούσε ένα βελούδινο μπλε κουτάκι που μέσα είχε ένα σίγουρα πανάκριβο δαχτυλίδι.
«Πέτρο» κατάφερα μόνο να πω.
«Δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις τώρα... μπορείς πρώτα να το σκεφτείς» απάντησε εκείνος βιαστικά πριν προλάβω εγώ να πω κάτι άλλο και έβαλε το δαχτυλίδι στο χέρι μου.
«Πάμε σιγά σιγά... έχω δουλειά αύριο και άρχισε να κάνει και λίγο κρύο» του είπα αλλάζοντας θέμα και εκείνος συμφώνησε.
«Ναι πάμε γιατί και εγώ έχω πολύ δουλειά αύριο» μου είπε και με γύρισε σπίτι μου.
Σε όλο τον δρόμο της επιστροφής δεν είπαμε τίποτα. Το μόνο που Ακουγόταν ήταν η μουσική στο ράδιο και με αποχαιρέτησε με ένα φιλί και μια καληνύχτα όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι μου.
Μόλις μπήκα στο σπίτι πληκτρολόγησα τον αριθμό της Νατάσας και την κάλεσα. Ήταν ακόμα νωρίς δεν θα κοιμόταν.
«Στον ύπνο σου με έβλεπες;» Είπε όταν σήκωσε το τηλέφωνο και φάνηκε πως κοιμόταν.
«Είναι δέκα... από τώρα κοιμάσαι;»
«Κάποιοι δούλευαν όλη μέρα και θέλουν ξεκούραση»
«Και εγώ συμπαράσταση έλα από το σπίτι»
«Ρε κοιμάμαι σου λέω»
«Έλα από εδώ τώρα»
«Τι έγινε πάλι;»
«Ο Πέτρος μου ζήτησε να τον παντρευτώ»
«Έρχομαι από εκεί αμέσως» είπε και έκλεισε το τηελφωνο.
Κόλπα που πάντα πιάνουν.
Περίπου ένα τέταρτο μετά ήταν στο σπίτι μου και είχε καθίσει στον καναπέ περιμένοντας.
«Ορίστε» είπα και της έδωσα το δαχτυλίδι που μια ώρα πριν μου είχε δώσει ο Πέτρος.
«Τι στο καλό;»
«Ναι Σταματα να κοιτάς το δαχτυλίδι και άκου με... δεν μπορώ να το κάνω»
«Εεε τότε γιατί δεν το είπες;»
«Γιατί κόλλησα... δεν έβγαιναν οι λέξεις... βγαίνουμε μόνο δυο μήνες... δεν ξέρω καν την οικογένεια του και είναι τρελό.... δεν μπορώ να παντρευτώ κάποιον δεν τον ξέρω καθόλου που δεν έχω ζήσει μαζί του» ξεκίνησα να λέω αλλά η Νατασα είχα ακόμα το βλέμμα της στραμμένο στο δαχτυλίδι.
«Ακούς τι σου λέω;»
«Ναι... και συμφωνώ σε όλα... αν θες να συνεχίσεις να βγαίνεις μαζί του καλώς... αλλά ναι δεν θα έλεγα ναι στο να δεχτείς τον γάμο»
«Νατασα δεν έχεις καταλάβει ο Πέτρος είναι τριάντα δυο χρονων και πιθανότατα αυτό που θέλει είναι να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια κάτι για το οποίο εγώ δεν είμαι έτοιμη»
«Ωραία χώρισε τον και κοιτα να τα βρεις με τον αστυνόμο... πάλι στο γραφείο σου σήμερα»
«Εεε τι να σου πω» είπα γελώντας.
«Τίποτα να μην μου πεις.. αυτό που λέω να κανεις... πάω τώρα να κοιμηθώ γιατί έχουμε και δουλειές» είπε και αφού είπαμε καληνύχτα με άφησε και έφυγε και εγώ έμεινα μόνη να κοιτάζω με τις ώρες το δαχτυλίδι του Πέτρου που ήταν πάνω στο τραπέζι.