Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 29

Είμαι τόσο ευτυχισμένος σε σημείο που δεν μπορώ να περιγράψω αυτή την ευτυχία. Τώρα είναι δίκη μου και μόνο δίκη μου. Ένα χρόνο τώρα κατάλαβα ότι την αγαπούσα περισσότερο από όσο νόμιζα και η μάνα μου την λατρεύει και την έχει σαν δικό της παιδί που σύντομα θα γίνει γιατί έχω σκοπό να επισημοποιησω την σχέση μας.
«Τελικά τι θα κανεις; Θα της το πεις σήμερα;» Με ρώτησε ο Νίκος.
«Ναι... το βράδυ»
«Άντε ρε φίλε μπράβο... πολύ χαίρομαι... είναι καλό κορίτσι... μέσα στα μάτια σε κοιτάζει»
«Το ξέρω Νίκο»
«Έχεις ένα διαμάντι δίπλα σου Χάρη... κοίταξε να το προσεχεις σαν τα μάτια σου δεν θα βρεις άλλο» μου είπε και πριν προλάβω να του απαντήσω χτύπησε το τηελφωνο.
«Παρακαλώ»
«Είχαμε ένα τηλεφώνημα από ένα ξενοδοχείο στο κέντρο... βρέθηκε ένας άντρας πυροβολημένος μέσα σε ένα δωμάτιο... πάρε δυο περιπολικά και πηγαίνετε να ελέγξετε» άκουσα τον διοικητή μου να λέει και έκλεισα βιαστικά το τηελφωνο.
«Τι έγινε ρε;»
«Πάμε θα σου πω στον δρόμο» του είπα και αφού ενημέρωσα και αλλά δυο περιπολικά φύγαμε για το ξενοδοχείο που μας είχαν πει. Όταν έφτασα εκεί το ασθενοφόρο δεν είχε φτάσει ακόμα.
«Εσείς οι δυο στο δωμάτιο που βρέθηκε το θύμα... οι άλλοι μαζί μου» είπα και μπήκαμε στο ξενοδοχείο.
Η καμαριέρα που είχε βρει τον άντρα πυροβολημένο στο δωμάτιο καθόταν ταραγμένη σε μια καρέκλα.
«Πείτε μου τι είδατε»
«Τίποτα... κανεις δεν ήταν στο δωμάτιο μόνο εκείνος πεσμένος κάτω γεμάτος αίματα... μόλις τον είδα έτρεξα εδώ να ειδοποιήσω» μας είπε αλλά μόνο αυτά δεν βοήθησαν και πολύ.
Δόθηκε εντολή στους πάνω να ψάξουν και για αποτυπώματα στον χώρο όσο εγώ με τους άλλους κάτω μιλούσαμε με το προσωπικό του ξενοδοχείο για να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Από την γυναίκα στην ρεσεψιόν μάθαμε για τα άτομα που μπήκαν και βγήκαν από το ξενοδοχείο μέχρι τώρα και αναφέρθηκε και σε μια γυναίκα που βγήκε από εκεί με ματωμένα χέρια και τρέχοντας. Πήρα μαζί μου τον Νίκο και βγήκαμε από το ξενοδοχείο για να ρωτήσουμε οποίον μπορούσαμε αν είδε πουθενά αυτή την γυναίκα. Χωριστήκαμε με τον Νίκο αλλά εγώ ήμουν ο τυχερός. Την είδαν να μπαίνει σε ένα στενάκι και πήγα από εκεί... την είδα... περπατούσε με αργά βήματα... μάλλον νόμιζε ότι είχε ξεφύγει.
«Αστυνομία... ψηλά τα χέρια» είπα και η κοπέλα σταμάτησε.
Ακόμα και με την πλάτη γυρισμένη ήταν γνώριμη... το χρωμα των μαλλιών της το σώμα της... Γύρισε και με κοίταξε. Δεν ήταν δυνατόν.
«Λυδια» είπα και έριξα ένα βλέμμα γεμάτο απορία.
Εκείνη; Τι δουλειά είχε εκεί; Γιατί τα αίματα; Θα πήγαινε να δει τον πατέρα της πως βρέθηκε εκεί; Εκείνη τον σκότωσε; Γιατί; Αποκλείεται δεν θα ήταν ικανή για κάτι τέτοιο.
Ένα σορό ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό μου μέχρι που φάνηκαν δυο συνάδελφοι μου.
«Συλλαμβάνεσαι» της είπε ο ενας και της πέρασε χειροπέδες. μόλις είχε περάσει χειροπέδες στην γυναίκα που αγαπούσα και εγώ δεν ήξερε αν πρέπει να φωνάξω η κλάψω με αυτό που συνέβαινε. Δεν ήξερα και τι συνέβαινε και έπρεπε να μάθω... Σίγουρα θα μάθαινα. Την οδήγησαν μέχρι το περιπολικό και την έβαλαν μέσα... ήταν σιωπηλή ... και δεν με κοιτούσε.
«Χάρη; Τι δουλειά έχει η Λυδια εδώ;» Με ρώτησε με ίδια απορία ο Νίκος.
«Δεν ξέρω.... αλλά θα μάθω σύντομα»
Του είπα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
Το ασθενοφόρο είχε έρθει και είχε πάρει τον νεκρό άντρα. Είχε σκοτωθεί σχεδόν ακαριαία. Και να θέλαμε να μάθουμε κάτι ήταν αργά. Μόνο από την Λυδια μπορούσαμε να μάθουμε... ήταν η μόνη που ήταν εκεί. Γιατί να ήταν εκεί; Ξανά τα ερωτήματα και δεν είχαν σταματημό μέχρι να φτάσουμε. Μου έριξε ένα περίεργο βλέμμα καθώς μπαίναμε μέσα στο τίμημα αλλά προσπάθησα να αδιαφορήσω. Αν ήθελα να την βοηθήσω να βγει από εδώ μέσα δεν έπρεπε κανεις να ξέρει φια τη σχέση μας. Δεν μπορούσα να πάω εγώ να την ανακρινω και έτσι δεν θα μάθαινα σύντομα το τι είχε συμβεί.
«Ρε φίλε λες η Λυδια να.....»
«Όχι Νίκο... όχι... αποκλείεται.... θέλω να πω ζω μαζί της... είμαι ένα χρόνο μαζί της την έχω μάθει καλύτερα από τον καθένα  δεν μπορώ ούτε να φανταστώ ότι έχει κάνει κάτι τέτοιο... όχι κάτι άλλο συμβαίνει.... σήμερα θα πήγαινε να δει τον πατέρα της... μαζί το είχαμε κανονίσει.... μίλησε μαζί του και θα την συναντούσε... δεν γίνεται να ήταν ψέματα»
«Φίλε δεν λέω ότι πιστεύω πως η Λυδια είναι ικανή να σκοτώσει άνθρωπο... αλλά... πως βρέθηκε εκεί;»
«Δεν ξέρω... και δεν μπορώ να πάω και να την δω.... δεν πρέπει κανεις να καταλάβει την σχέση που έχουμε... αν το καταλάβουν δεν θα μπορώ να την βοηθήσω.... θα νομίζουν ότι το κάνω επειδή είναι κοπέλα μου.... να πάω εγώ; Κάτι θα σκεφτώ για να με αφήσουν»
«Όχι άστο... όπου να ναι θα έχουμε και νέα από τον ανακριτή...ας δούμε τι είπε σε αυτόν και μετά βλέπουμε»
Είχε περάσει μια ώρα και ακόμα δεν είχαμε νέα... τι στο καλό; Μια ώρα ανάκριση της έκαναν; Τις σκέψεις μου σταμάτησε το τηελφωνο που χτύπησε.
«Τι έγινε πάλι;» Παραπονέθηκε ο Νίκος και εγώ του έκανα νόημα να κάνει ησυχία.
«Παρακαλώ»
«Ναι ναι.... έρχομαι αμέσως»
«Τι έγινε;» Ρώτησε όταν έκλεισα το τηλέφωνο.
«Η Λυδια δεν μιλάει.... θέλει να πάω εγώ»