Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 10

Δυο χρόνια πέρασαν. Δυο χρόνια με πόνο και απογοήτευση. Μετά από τον Αντρέα δεν ξανά πλησίασε κανέναν άλλον άντρα όσο και αν εκείνοι την πλησιάζαν. Αφοσιώθηκε στα μαθήματα της είχε έναν στόχο και εξαιτίας του Αντρέα τότε ντρεπόταν και να πάει στα μαθήματα γιατί όλοι την κοιτούσαν και γελούσαν πίσω από την πλάτη της. Το κορίτσι που ερωτεύτηκε αυτόν τον άντρα. Τι αφελής. Μόνο αυτά άκουγε και τίποτα άλλο. Είχε κάνει το λάθος όπως και πολλές άλλες να ερωτευτούν έναν άντρα που δεν έδινε δεκάρα για πάρτυ τους και απλά περνούσε την ώρα του. Από ένα σημείο και μετά δεν την ένοιαζαν τα σχόλια. Άκουγα ακόμα να με σχολιάζουν και δεν λέω ότι δεν με ενοχλούσε αλλά έπαψα να ασχολούμαι. Με την Νατασα είχα έρθει πολύ κοντά. Τελικά αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από μια απλή φίλη. Ήταν σαν αδερφή μου. Ήταν πάντα εδώ για εμένα στα δύσκολα. Ήταν πάντα κοντά μου και στις χαρές και στις λύπες όπως ήμουν και εγώ κοντά της όταν μου είπε ότι χώρισε γιατί εκείνος έφευγε στο εξωτερικό. Την πόνεσε παρα πολύ γιατί τον αγαπούσε όπως και εκείνος την αγαπούσε. Αλλά θα πονούσε Περισσό το αν το συνέχιζαν. Ήμασταν και οι δυο πλέον μόνες αλλά είχαμε πάντα η μια την άλλη. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε μαζί στην Αθήνα και μέναμε στο πατρικό μου που πλέον ήταν δικό μου σπίτι για να βλέπομε τον Αντώνη. Περνούσαμε τρεις μήνες στην Αθήνα και μετά ξανά στα θρανία. Ήμασταν στην τελευταία χρόνια στην ιατρική. Ήταν σαν όνειρο. Τελειώναμε. Σε λίγο το όνειρο μας θα γινόταν πραγματικότητα. Θα κάναμε αυτό που θέλαμε. Όλα θα έφτιχναν. Όλα είχαν αρχίσει να πηγαίνουν προς το καλύτερο. Εκείνη είχε ξεπεράσει τον χωρισμό της... εγώ είχα ξεχάσει τον τρόπο που μου φέρθηκε ο Αντρέας αν και βαθιά μέσα μου ακόμα πονούσε αλλά όχι τόσο όσο στην αρχή. Όλα έφτιαχναν μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο μου ο Χάρης. Τελείωσα την ιατρική και πήρα το πτυχίο μου  σχεδόν με άριστα όπως και η Νατασα.
«Νατασα αποφοιτησαμε» της είπα την μέρα που πήραμε το χαρτί στα χέρια μας και εκείνη με αγκάλιασε χαρούμενη.
«Τώρα το μόνο που μένει είναι να ασχοληθούμε με αυτό που αγαπάμε φιλενάδα»
Φύγαμε χαρούμενες για το σπίτι της στο οποίο εκείνο το βράδυ ετοιμαστηκαμε για να βγούμε με άλλες δυο συμφοιτητριες μας με τις οποίες έκανε παρέα η Νατασα. Δεν έβγαινα πολύ όσο ήμουν στην Θεσσαλονίκη. Για την ακρίβεια οι μοναδικές φορές που βγήκα βράδυ ήταν τότε με τον Αντρέα και καμία φορά με την Νατασα. Είχαμε μεγαλώσει όμως. Κοντεύαμε τα εικοσιτέσσερα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η ζωή θέλει και λίγη διασκέδαση. Από μια ώρα και μετά έμεινα μόνη με την Νατασα και έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε. Της είπα να έρθει να μείνει σε εμένα απόψε και δέχτηκε. Ήταν ευκαιρία να της πω αυτό που ήθελα τόσες μέρες να πω αλλά δεν τόλμησα.
«Νατασα» είπα ξαφνικά αφού είχαμε μπει στο σπίτι και ετοιμαζόμασταν να πέσουμε για ύπνο.
«Ναι;» Είπε εκείνη και έστρεψε το βλέμμα της σε εμένα.
«Θέλω κάτι να σου πω»
«Πες μου»
«Σχετικά με την Αθήνα»
«Ναι τι; Δεν θα πάμε φέτος το καλοκαίρι;»
«Όχι θα πάμε... φυσικά και θα πάμε μόνο που εγώ θα παραμείνω εκεί... δεν θα ξανά γυρίσω στην Θεσσαλονίκη»
«Τι; Γιατί;»
«Δεν με κρατάει τίποτα εδώ.... Μόνο για να σπουδάσω ήρθα.. αφού τελείωσε αυτό δεν έχω λόγο να μείνω»
«Και εγώ; Δεν είμαι λόγος να μείνεις; Και να ξεκινήσεις μια ζωή μακριά από την παλιά;»
«Εσυ δεν έχεις επίσης λόγο να μείνεις και είσαι πάντα ευπρόσδεκτη να έρθεις να μείνεις μαζί μου στην Αθήνα»
«Δεν ξέρω Λυδια.... ας πάμε τώρα εμείς όπως πάμε πάντα και μετά βλέπουμε... αλλά εσυ αφού το έχεις αποφασίσει δεν θα προσπαθήσω να σου αλλάξω γνώμη. Αφού το θες... να γυρίσεις»
«Αν αποφασίσεις να μείνεις εδώ να ξέρεις ότι θα μου λείψεις και αυτό το λέω πρώτη φορά με σιγουριά» της είπα και απλά με αγκάλιασε σφιχτά.
«Πάμε για ύπνο...είναι αργά»
Το εννοούσα ότι θα μου έλειπε. Τόσα χρόνια που ήμουν εδώ μόνη σε μια άγνωστη πόλη ήταν η μόνη που είχα κοντά μου.. Τώρα που θα γύριζα πάλι στην Αθήνα θα ήμουν ξανά μόνη. Πέρα από τον αδερφό μου που τώρα κόντευε πέντε χρονων δεν θα έχω κανέναν άλλον. Δεν θα την έχω κοντά μου να συζητάμε για ατέλειωτες ώρες άσχετα θέματα να γελάμε να βγαίνουμε έξω. Πρώτη φορά ένιωσα τι θα πει φιλια και αυτή θα είναι και η πρώτη φορά που θα νιώσω και πραγματικά την απώλεια της φίλης μου και πονάει από τώρα παρα πολύ που ξέρω ότι θα την χάσω. Περασμε αυτό το καλοκαίρι όσο πιο καλά μπορούσαμε σαν να ήταν το τελευταίο μας. Μπορεί και να ήταν δεν ξέρω. Δεν ένιωθα πια ότι έχω φίλη αλλά οικογένεια... μια οικογένεια που τόσα χρόνια μου έλειπε.
«Δεν θα χαθούμε θα έρχομαι και θα έρχεσαι όποτε έχουμε χρόνο» μου είχε πει.
«Δεν θα χαθούμε ποτε Υποσχεσου»
«Υπόσχομαι» μου απάντησε και μπήκε στο αεροπλάνο με προορισμό την Θεσσαλονίκη.
Άφησα την μοναδική μου οικογένεια να φύγει αλλά δεν θα την έχανα έτσι; Θα την ξανά έβλεπα. Σύντομα. Κάτι μου έλεγε ότι θα την ξανά έβλεπα σύντομα. Οι επισκευές που χρειάστηκαν στο πατρικό μου είχαν σχεδόν τελειώσει και έτσι ήταν όλα έτοιμα για την εγκατάσταση μου στην Αθήνα. Όλα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους και άρχισαν να πηγαίνουν όπως τα ήθελα. Δηλαδή σχεδόν όπως τα ήθελα γιατί πάντα υπήρχαν προβλήματα. Όμως όπως όλα τα προβλήματα μπόρεσαν να λυθούν