Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 17

Είχε δίκιο η μάνα μου... η ζωή συνεχίζονταν... Άργησα να ξεπεράσω την Λένα αλλά τα κατάφερα. Από εκεί και μετά αρκέστηκα σε κάτι σύντομες σχέσεις αλλά ποτε τίποτα σοβαρό... Πήρα το πτυχίο μου με άριστα και χάρη στον Στέργιο τον φίλο και συνεργάτη του πατέρα μου μπήκα στο τίμημα που δούλευε και ο πατέρας μου στην Αθήνα με αποτέλεμα να περνάω ακόμα λιγότερες ώρες μέσα στο σπίτι μου. Όμως με τα πρώτα λεφτά που πήρα νοίκιασα ένα σπίτι στην Αθήνα για να είμαι κοντά στην δουλειά μου και όταν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα έφερα και τη μάνα μου να μείνει εκεί για να μην είναι μόνη της και να είμαι κοντά της αν χρειαζόταν κάτι. Μέχρι τα εικοσιεφτα μου δεν κράτησα ποτε μου καμία σταθερή σχέση...
«Αγόρι μου... ποτε θα βρεις μια κοπέλα να κανεις οικογένεια... περνάνε τα χρόνια»έλεγε η μάνα μου και εγώ γελούσα.
«Όταν έρθει η ώρα θα γίνει και αυτό» της έλεγα εγώ και εκείνη ξεφυσούσε.
«Μα βρε αγόρι μου... εικοσιεφτα χρονων είσαι... εγώ στην ηλικία σου είχα ήδη εσένα και ήσουν και έξι χρονων»
«Άλλες εποχές τότε και άλλες τώρα»
«Μα βρε αγόρι μου... δώσε λίγο χαρά στην μανούλα...θέλω να κρατήσω εγγονάκι στα χέρια μου πριν κλείσω τα μάτια μου»
«Χτυπα ξύλο βρε μάνα τι κουβέντες είναι αυτές..... είσαι νέα ακόμα... και θα αποκτήσεις και εγγόνια όταν έρθει η ώρα»
«Αμ ποτε θα έρθει αυτή η ώρα Χάρη μου... τόσα κορίτσια βρε αγόρι μου υπάρχουν εσυ γιατί πας και πέφτεις πάνω σε αυτές που δεν πρέπει»
«Που ξέρεις; Μπορεί επίτηδες να πέφτω πάνω σε αυτές» της είπα γελώντας.
«Ναι κάνε και πλάκα τώρα... εγώ μιλάω σοβαρά»
«Επειδή και εγώ μιλάω σοβαρά και έχω και δουλειά... έφυγα» είπα και την φίλησα στο μέτωπο.
«Να φύγεις... να ηρεμήσω και εγώ μετά από αυτά που άκουσα» μου είπα και βγήκα από το σπίτι συνεχίζοντας το γέλιο μου.
Δεν θα αλλάξει ποτε αυτή η γυναίκα. Αν μπορούσε τώρα θα με πάντρευε με την πρώτη γυναίκα που θα έβλεπε αρκεί να της άρεσε και να την ενέκρινε.
Δεν ήμουν κατά της σχέσης αλλά ούτε και του γάμου απλά για να γίνει όλο αυτό έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι είχα βρει την κατάλληλη και καμία από αυτές που έβγαινα δεν ήταν κατάλληλη για αυτό που η μάνα μου ήθελε για εμένα. Στον δρόμο μου προς το τμήμα σταμάτησα να πάρω έναν καφέ και αν ήξερα αυτό που θα γινόταν λίγα λεπτά μετά θα προτιμούσα μα μην είχα σταματήσει. Περιμένοντας τον καφέ μου να ετοιμαστεί τα μάτια μου έπιασαν πάνω σε ένα ζευγάρι. Τα γαλάζια μάτια που με κοίταξαν ήταν τόσο γνώριμα και τόσο οικεία. Η Λένα με πλησίασε. Αν δεν το έκανε δεν ξέρω αν εγώ θα της μιλούσα μα τι νόημα έχει πλέον το τι θα έκανα εγώ. Εκείνη είχε κάνει πρώτη την κίνηση της και είχε έρθει κοντά μου.
«Γεια σου Χάρη» είπε γλυκα και τρυφερά όπως και τότε.
Δεν είχε αλλάξει και πολύ με εξαίρεση τα μαλλιά που πλέον ήταν βαμμένα με ανταύγειες.
«Λένα... πάνε χρόνια» κατάφερα μόνο να πω.
«Έξι... έξι χρόνια»
Το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελάσω αφού δεν ήξερα τι να της πω.
«Λοιπόν τι έκανες εσυ; Με το πτυχίο σου η δουλειά;»
«Πτυχίο άριστα και δουλεύω εδώ στην Αθήνα στο τμήμα που δούλευε ο πατέρας μου»
«Τα κατάφερε τελικά ο Στέργιος έτσι;»
«Ναι τα κατάφερε.... εσυ από ότι βλέπω είσαι μια χαρά» είπα και έδειξα τον άντρα στο τραπέζι που καθόταν.
«Ναι.... παντρευτήκαμε δυο χρόνια πριν.... και πριν λίγους μήνες απέκτησα και τον Γιώργο μου»
«Να σου ζήσει Λένα»
«Χάρηκα που σε είδα»
«Ναι και εγώ» της είπα και εκείνη γύρισε πίσω στον άντρα της. Πήρα τον καφέ μου καο έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από εκεί μέσα το κλίμα ήταν βαρύ. Είχαν περάσει τόσα χρόνια... γιατί νιώθω αυτό το βάρος; Έφυγα για την δουλειά μου. Ήταν το μόνο που μπορούσε να με κάνει να ξεχαστω.. Εχω πάντα όλη μου την προσοχή στραμμένη στην δουλειά μου που ξεχνάω οτιδήποτε με απασχολεί.
«Χάρη σε θέλει ο διοικητής»
«Ναι Νίκο έρχομαι αμέσως» είπα και πήγα στο γραφείο του.
Όταν άκουσα την φωνή του πάντα σοβαρή να μου λέει να παρασω μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
«Κάτσε Νικολάου» μου είπα και εγώ υπάκουσα.
«Θέλω να σου αναθεσω μια δουλειά και νομίζω ότι είσαι ο κατάλληλος για να την εκτελέσεις σωστά»
«Ότι θέλετε»
«Φωνάξτε μου μέσα την Μαρία» είπα σηκώνοντας το κινητό του και λίγα δευτερόλεπτα μετά μέσα στο γραφείο του διοικητή μπήκε μέσα μα ψηλή μελαχρινή κοπέλα και τα σκούρα μάτια της καρφώθηκαν στα δικα μου.
«Χάρη αυτή είναι η Μαρία... είναι η ανίψια μου και είναι στο τμήμα δοκιμαστικά... μόλις πήρε το πτυχίο της και θέλω να την βοηθήσω λίγο να μάθει την δουλειά... θέλω να την βοηθήσεις όσο μπορείς»
«Μάλιστα κύριε διοικητά»
«Μαρία εσυ ότι χρειαστείς θα είμαι εγώ εδώ αλλά και ο Χάρης»
«Εντάξει... σας ευχαριστώ παρα πολύ» είπε αλλά τα μάτια της συνέχισαν να είναι καρφωμένα πάνω μου.
«Μαρία πάμε στο γραφείο μου» της είπα εγώ και σηκώθηκα οδηγώντας την μέχρι εκεί.
«Λοιπόν εσυ ποσό καιρό δουλεύεις εδώ;» Με ρώτησε όταν φτάσαμε στο γραφείο μου.
«Τέσσερα χρόνια»
«Ωραία...»
«Εσυ δεν έχεις ξανά δουλέψει έτσι;»
«Όχι είναι η πρώτη φορά..και ομολογώ να πω ότι εγώ λίγο άγχος»
«Δεν χρειάζεται... αν είσαι προσεκτική δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς»
«Εύκολο να το λες» μου είπε και πριν προλάβω να της απαντήσω χτύπησε το τηελφωνο.
«Παρακαλώ»
«Ναι.... ναι Νίκο ερχόμαι αμέσως»
«Τι έγινε;»
«Εσυ έρχεσαι μαζι μου και τις λεπτομέρειες τις λέμε στον δρόμο» της είπα και φύγαμε από το τμήμα.
«Ατύχημα;» Με ρώτησε η Μαρία όταν φτάσαμε στον προορισμό μας.
«Ναι... μένεις δίπλα μου δεν κανεις πολλές ερωτήσεις εκτός αν το θεωρείς απαραίτητο»
«Εντάξει» είπε και κατεβήκαμε.
Το ασθενοφόρο ήταν ήδη εκεί και μετέφερε την τραυματισμένη κοπέλα.
«Χάρη ήρθατε»
«Τι έγινε;»
«Η κοπέλα... κάποιος παραβίασε το στοπ και μετά εξαφανίστηκε... είναι σοβαρά τραυματισμένη και μεταφέρετε αμέσως στο νοσοκομείο»
«Για τον άλλον οδηγό δεν ξέρουμε το τίποτα;»
«Όχι τίποτα... εξαφανίστηκε»
«Οι γονείς τις κοπέλες έχουν ειδοποιηθεί;»
«Ναι... πάνε κατευθείαν από το νοσοκομείο»
«Ωραία.... Μαρία πάμε από εκεί... για οτιδήποτε νεότερο με ειδοποιείς Νίκο»
Φτάσαμε στο νοσοκομείο και μας έδειξαν που μπορούμε να βρούμε τους γονείς της κοπέλας.
«Χάρη ξέρεις ποιοι είναι αυτοί;»
«Θα έπρεπε;»
«Όλη η Ελλάδα τους ξέρει... μην σου πω ότι τους ξέρουν και στο εξωτερικό»
«Ποιοι είναι;»
«Η οικογένεια Βρανά... είναι μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας... ο Κωνστάντιος Βρανάς είναι από τους καλύτερους δικηγόρους της Ελλάδας.... και η κοπέλα που έχουν τώρα εδώ μέσα είναι η εγγονή του»
«Άρα ο τύπος πρέπει να έχει εχθρούς... και έτσι μπορεί το ατύχημα της εγγονής του να μην ήταν και τόσο ατύχημα»