Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 23

Την είδα δυο μήνες μετά στην κλινικη που δούλευε και ήταν ακόμα πιο όμορφη από ότι την θυμόμουν. Έβγαινε με άλλον δεν μπορούσα να μπω στην μέση... Άλλωστε ο Βρανάς ήταν συμπαθής σε όλες τις γυναίκες. Αν δεν την τύχαινε αυτή η εγχείρηση που έπρεπε να κάνει απαραιτήτως η μάνα μου δεν θα την έβλεπα ξανά... Ήμουν με λίγα λόγια τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Μου τηλεφώνησε την επόμενη μέρα το πρωί και μου είπε ότι μπορούσαμε όποτε θέλαμε να πάμε για την εισαγωγή της στην κλινικη και φυσικά δεν χάσαμε καθόλου χρόνο.
«Με τον γιατρό μίλαγες παιδί μου;» Με ρώτησε η μάνα μου όταν έκλεισα το τηλέφωνο.
«Γυναίκα είναι μάνα» της εξήγησα και καθώς ετοίμαζα τα πράγματα της.
«Για αυτό χαμογελούσες όλη την ώρα;» Με ρώτησε και με κοίταζε με ένα πονηρό βλέμμα.
Δεν της απάντησα και συνέχισα στην δουλειά μου.
«Είναι όμορφη;» Ρώτησε μετά αφού είδε ότι απέφυγα την πρώτη της ερώτηση.
Και εδώ ξεκινούσε η ανάκριση και μέχρι να πάρει απαντήσεις δεν θα σταματήσει.
«Είναι» της απάντησα λακωνικά και έκλεισα τον σάκο.
«Με το τσιγκέλι θα στα βγάζω παιδί μου λέγε» παραπονέθηκε.
«Θα την δεις μαμα... αυτή θα σε εγχειρήσει... έλα πάμε τώρα γιατί μας περιμένει» της είπε και βγήκαμε από το σπίτι.
Στον δρόμο για την κλινικη δεν σταμάτησε να κάνει διάφορες ερωτήσεις στις οποίες μόνο σε πολύ λίγες πήρε απαντήσεις. Μόλις μπήκαν στην κλινικη πήγε στην κοπέλα στην γραμματεία για να ρωτήσει τι έπρεπε να κάνουν.
«Η γιατρός σας περιμένει στο γραφείο της» απάντησε χαμογελώντας και πήγαμε μέχρι εκεί.
Χτύπησα την πόρτα και μόλις άκουσα την φωνή της να μας λέει να περάσουμε μπήκαμε και καθίσαμε στις καρέκλες όπως μας υπέδειξε.
«Εσείς πρέπει να είστε η κυρία Αρετή σωστά;» Ρώτησε την μάνα μου χαμογελώντας.
«Ναι κορίτσι μου»
«Το όνομα μου είναι Λυδια.. προφανώς ο γιος σας θα σας έχει ενημερώσει ότι θα σας αναλάβω προσωπικά»
«Ναι κορίτσι μου ξέρω»
Η Λυδια μας ενημέρωσε πλήρως για την διαδικασία και για τις εξετάσεις που έπρεπε να κάνει πριν από την εγχείρηση και η μάνα μου δεν μιλούσε καθόλου. Από πάντα φοβόταν τις εγχειρήσεις και γενικά δεν ήθελε τα νοσοκομεία... Συνδύαζε το νοσοκομείο πάντα με κακό.
«Δεν είναι ανάγκη να αγχώνεστε... είναι μια απλή εγχείρηση δεν θα πάρει κάνω από μισή ώρα με σαράντα λεπτά» της είπε για να την καθησύχασε αλλά μόνο αυτό δεν κατάφερε.
«Μισή ώρα;»
«Ούτε που θα το καταλάβετε»
«Καλά για να το λες εσυ κάτι παραπάνω θα ξέρεις»
«Να μην σας κρατάω άλλο λοιπόν... θα ενημερώσω να σας πάνε για τις εξετάσεις σας και αύριο το πρωί θα κάνουμε και την εγχείρηση»
«Σε ευχαριστούμε» της είπα και σηκωθήκαμε.
«Ελάτε μαζί μου» μας είπε και βγήκαμε μαζί από το γραφείο της για να μας οδηγάει στην στο γραφείο του γιατρού όπου θα γινόταν οι εξετάσεις όταν ξαφνικά πέσαμε πάνω στον Βρανά.
«Αστυνόμε.. και εσυ εδώ;»
«Ναι ήρθαμε για μια εγχείρηση που πρέπει να κάνει η μητέρα μου» του απάντησα.
«Εύχομαι να πάνε όλα καλά» που είπε και εγώ απλά τον ευχαρίστησα χωρις πολλές κουβέντες.
«Λυδια να σου πω λίγο;» Της είπα σιγανά αλλά τον άκουσα πολύ καθαρά.
«Πήγαινε στο γραφείο μου και έρχομαι» του απάντησε εκείνη και συνέχισε με εμάς τον δρόμο της.
«Εμείς θα τα ξανά πούμε αύριο» είπε χαμογελαστή και έφυγε.
«Όμορφη κοπέλα... γλυκιά καλή... μια τέτοια γυναίκα πρέπει να βρεις»
«Ναι ναι»
«Χάθηκε να βγεις με το κορίτσι να την γνωρίσεις.. όμορφη μορφωμένη σοβαρή κοπέλα»
«Η κοπέλα βγαίνει με άλλον μαμα και Σταματα αυτή την κουβέντα»
Έκανε όλες τις εξετάσεις που έπρεπε και μετά την μετέφεραν στο δωμάτιο.
Το επόμενο πρωί από νωρίς η Λυδια ήταν στο δωμάτιο για να μας ξανά πει τα σχετικά με την εγχείρηση αλλά δεν ήταν και πολύ ευδιάθετη και το δαχτυλίδι που φορούσε στο χέρι της έλειπε.
«Λοιπόν... θα σας μεταφέρουν τώρα για την εγχείρηση... δεν θέλω άγχος όλα θα πάνε καλά» είπε και χαμογέλασε ελαφρά βγαίνοντας από το δωμάτιο.
Όπως είχε πει και στην αρχή δεν πήρε πάνω από μισή ώρα και με ενημέρωσε πως όλα πήγαν μια χαρά και αν συνέλθει και οι επόμενες εξετάσεις έβγαιναν καλές σε στο μέρες θα μπορούσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι. Από την ώρα που συνήλθε η μάνα μου δεν σταμάτησε να έρχεται από το δωμάτιο να βλέπει αν είναι καλά και αν χρειάζεται κάτι και αυτό έκανε την μάνα μου να την συμπαθήσει ακόμα περισσότερο και μετά να άρχιζε πάλι τις γνωστές κουβέντες.
«Πως είστε σήμερα κυρία Αρετή;» Ρώτησε την επόμενη μέρα όταν ήρθε ξανά από νωρίς να την δει.
«Πολύ καλύτερα κορίτσι μου»
«Οι εξετάσεις σας ήταν παρα πολύ καλές... θα μείνετε και σήμερα για ξεκούραση και αύριο θα μπορέσετε μα φύγετε αλλά να μην κουράζεστε πολύ της επόμενες μέρες»
«Πολλά ζητάς» της είπα και γέλασε.
«Πρέπει να ξεκουραστεί»
«Μην τα λες σε εμένα... δεν κάθεται σε μια μεριά»
«Κορίτσι μου όταν βγω με το καλό θα έρθεις να σου κάνουμε το τραπέζι» της είπε και την κοίταξα αλλά με αγνόησε φυσικά.
Δεν είναι να μπλέξεις με την κυρία Αρετή.
«Μα δεν είναι ανάγκη»
«Είναι.. σε παρακαλώ... άμα θέλετε να κάτσω να ξεκουραστώ θα έρθεις ένα βράδυ να φάμε μαζί»
«Μάνα η κοπέλα έχει και δουλειές»
«Όχι εντάξει αν είναι να ξεκουραστεί μετά θα έρθω... να μην σας χαλάσω και το χατήρι»
«Να έρθεις κορίτσι μου όποτε θες... το σπίτι μας είναι πάντα ανοιχτό»
«Εντάξει έχω μέσα στην εβδομάδα πρωινή βάρδια άρα θα μπορέσω να έρθω... Αστυνόμε το τηλέφωνο σου το έχω θα σε ενημερώσω να μου δώσεις και την διεύθυνση»
«Θα περιμένω τηλεφώνημα γιατρέ» της απάντησα και εκείνη χαμογέλασε.
«Σας αφήνω τώρα θα ξανά έρθω αργότερα» είπε και έφυγε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα.
«Είδες απλο ήταν... αλλά όλα η μάνα πρέπει να τα σκέφτεται»
«Τι θα κάνω μαζί σου;»
«Την προσευχή σου παιδί μου... μπας και παντρευτείς αυτό το χρυσό κορίτσι... να κοιμάμαι και εγώ ήσυχη»
Μακάρι ήθελα να της απαντήσω αλλά προτίμησα την σιωπή...