Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 12

Αυτό το εικοσιτετράωρο που πέρασε ήταν δύσκολο και για εμένα. Δεν έφυγα από την κλινικη καθόλου. Είχα κανονίσει να πάω με τον αδερφό μου σινεμά αλλά το ακύρωσα για να μείνω εκεί και φυσικά χωρις να πληρωθώ για τις ώρες που έμεινα εκεί γιατί είχα άδεια την επόμενη μέρα. Δεν με ένοιαζε όμως. Πήγαινα συνεχώς και κοιτούσα την πορεία της Κατερίνας η οποία δεν είχε δείξει κανένα σημάδι βελτίωσης η χειροτέρευσης προς το παρόν. Η οικογένεια της κάθε φορά που με έβλεπε να περνάω από εκείνον τον διάδρομο με ρωτούσαν συνέχεια γιατί υπάρχει τόση καθυστέρηση αλλά εγώ το μόνο που έλεγε ήταν υπομονή γιατί ούτε εγώ ήξερα να τους πω κάτι. Ήμουν στο γραφείο μου τώρα το εικοσιτετράωρο είχε περάσει και ετοιμαζόμουν να πάω να δω πως είναι η Κατερίνα όταν η πόρτα του γραφείου χτύπησε.
«Περάστε» είπα και κάθισα ξανά στην καρέκλα μου.
«Ενοχλώ;» Ρώτησε ο άντρας που φάνηκε στην πόρτα.
Ήξερα ποιος ήταν... ήταν συγγενής της Κατερίνας ο θείος της όπως είπε και ο αδερφός της Αναστασίας Βρανά.
«Όχι περάστε» του είπα και καθώς έμπαινε μέσα έκλεισε την πόρτα πίσω του.
«Καθίστε» είπα και εκείνος υπάκουσε.
«Να μιλάμε καλύτερα στον ενικό; Αν δεν έχετε και εσείς πρόβλημα» Μου είπε ενώ είχε καθίσει.
«Ο ενικός για εμένα δεν είναι πρόβλημα κύριε Βρανά... εξάλλου είμαι πολύ νέα ακόμα για να μου μιλάνε στον πληθυντικό»
«Άρα δεν έχουμε κανένα πρόβλημα....»
Είπε και περίμενε.
«Λυδια... Λυδια Ιωάννου» του απάντησα γιατί κατάλαβα ότι περίμενε να μάθει το δικό μου όνομα.
«Πέτρος... Πέτρος Βρανάς»
«Τι θα θέλετε... τι θα ήθελες Πέτρο» ρώτησα διορθώνοντας το λάθος που είχα κάνει.
Τώρα που τον παρατηρούσα καλύτερα ήταν ένας ωραίος άντρας. Ψηλός γεροδεμένος με καστανά μαλλιά και μάτια στην ίδια απόχρωση.
«Θα ήθελα να μιλήσουμε για την ανίψια μου»
«Δεν υπάρχει κάτι να σου πω ακόμα... και τώρα πριν έρθεις ετοιμαζόμουν να πάω να την δω» του απάντησα με απόλυτη ειλικρίνεια.
«Κοιτα Λυδια... ξέρω ότι ανέλαβες την εγχείρηση χωρις να έχεις καμία βασική πείρα και δεν σε κατηγορώ... νομίζω ότι κανεις άλλος δεν θα είχε το θάρρος να αναλάβει μια τόσο μεγάλη ευθύνη με τόσο κίνδυνο... αν δεν ήσουν εδώ η ανίψια μου τώρα θα είχε πεθάνει»
«Δεν χρειάζεται να μου λες πράγματα που ξέρω ήδη και που είπα και στον πατέρα της κοπέλας... έκανα αυτό που θεώρησα σωστό και πήρα πολύ μεγάλο ρίσκο... και ενώ εγώ σήμερα είχα άδεια και θα έπρεπε να είμαι κάπου άλλου που για εμένα είναι πολύ σημαντικό βρίσκομαι εδώ χωρις να πληρωθώ γιατί έχω γραπτή άδεια για να προσέχω την ανίψια σας παρόλο που δεν είναι ανάγκη γιατί όλο τοεικοσιτετράωρο που πέρασε δεν υπήρχε περίπτωση να παρουσιάσει κανένα πρόβλημα»
«Ναι ξέρω τι μου λες και καταλαβαίνω απόλυτα και αν είναι ανάγκη θα πληρώσω εγώ για την μέρα που έμεινες εδώ το μόνο που θέλω είναι έναν άνθρωπο να είναι μόνιμα δίπλα στην ανίψια μου και φυσικά δεν θα το κάνει τσάμπα»
«Άκουσε να δεις Πέτρο... αν με ένοιαζε που δεν θα πληρωθώ την μέρα που έμεινα εδώ δεν θα εμένα... γιατί όπως βλέπεις χωρις κανεις να μου το ζητήσει έμεινα δίπλα στην Κατερίνα δεν θέλω τα λεφτά σου ούτε τίποτα που να αφορά τα λεφτά... κάνω αυτό που πρέπει να κάνει ένας γιατρός... και από την στιγμή που πήρα το ρίσκο της εγχείρησης μόνη μου θεώρησα σωστό να μείνω εδώ να την ελέγχω»
Είχε μείνει απλά να με κοιτάζει μετά από όλα αυτά που το είπα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
«Τι άνθρωπος είσαι εσυ;»με ρώτησε και τα έχασα με την ερώτηση του.
Τι εννοούσε;
«Τι εννοείς;» Πήρα το θάρρος να ρωτήσω.
«Ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλος άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο σαν εσένα.... πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω τόσο σεβασμό για έναν άνθρωπο που ούτε καν γνωρίζω»
«Είμαι σίγουρη ότι δεν γνωρίζεις πολλά ακόμα» του είπα και απλά μου χαμογέλασε.
«Μην σε καθυστερώ άλλο... για οτιδήποτε νεότερο για την Κατερίνα θα περιμένουμε» είπε και σηκώθηκε.
«Θα πάω τώρα από το δωμάτιο της και θα σας ενημερώσω αν υπάρχει κάτι νεότερο»
«Να την δούμε μπορούμε;»
«Θα εξαρτηθεί από το πως είναι η κατάσταση της μέχρι τώρα... θα σας τα πω όλα μετά»
«Ευχαριστώ» είπε και αφού μου έδωσε το χέρι του έφυγε από το γραφείο μου.
Ευγενικός... γλυκός... ωραίος.... Μετά τον Αντρέα πάντα έλεγα ότι δεν θα άφηνα ποτε τον εαυτό μου να ενθουσιαστεί με κάποιον άντρα και ούτε αυτό το τήρησα... ο Πέτρος με είχε γοητεύσει.
Άφησα όλες τις σκέψεις μου μέσα στο γραφείο μου και πήγα να ελέγξω την Κατερίνα. Δεν ήταν μόνη στο δωμάτιο.
«Λυδια» είπε όταν μπήκα.
«Μιχάλη... πως και από εδώ; Νόμιζα ότι η άδεια σου λήγει αύριο»
«Ναι... αλλά το σπίτι με έπνιγε και μόνο με την δουλειά μου θα ξεχαστω»
«Συλλυπητήρια κιόλας.. δεν σε είδα για να σου πω»
«Ευχαριστώ.... έμαθα τι έκανες εδώ όσο έλειπα» είπε και τα μάτια του έπεσαν στην Κατερίνα.
«Κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι σωστά.. θα πέθαινε»
«Και την έσωσες Λυδια»
«Τι;»
«Μίλησα με τον Μακρη... έμαθα για την κοπέλα... ήταν όντως πολύ σοβαρά τσέκαρα τον φάκελο της... ο Ορεστης μου είπε να έρθω για να ρίξω μια μάτια στην μικρή και ομολογώ να πω ότι το αποτέλεσμα είναι άψογο... η μικρή όχι απλά θα ζήσει αλλά δεν έχει υποστεί και καμία εγκεφαλική βλάβη που είναι πολύ συχνό όταν γίνονται εγχειρήσεις στο κεφάλι... η δουλειά που έκανες ήταν άψογη για την πείρα που διαθέτεις και μπορώ να σου δώσω μόνο συγχαρητήρια»
Από όλα όσα είπε το μόνο που συγκράτησα ήταν ότι τα κατάφερα. Ήταν καλά.. ζούσε.... τα είχα καταφέρει. Ο Μιχάλης έφυγε από το δωμάτιο με χαμόγελο και το δικό μου δεν είχε φύγει από τα χείλη μου καθόλου. Χαμογέλασα στην Κατερίνα που ακόμα κοιμόταν ήσυχη και βγήκα από το δωμάτιο για να πάω να ενημερώσω τους συγγενείς της για υην εξέλιξη.
«Γιατρέ» ακούστηκε η φωνή της Βρανά και όλοι σηκώθηκαν αυτόματα από τις θέσεις τους.
«Λυδια όλα καλά;» Με ρώτησε ο Πέτρος και όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν και κατάλαβα γιατί.
«Είναι καλά.... είναι παρα πολύ καλά.... το μόνο που μένει είναι να ξυπνήσει» τους είπε και οι γονείς της νεαρής κοπέλας αγκαλιάστηκαν με δάκρυα χαράς που το κοριτσάκι τους είχε σωθεί.
«Σ ευχαριστώ που την έσωσες» μου είπε ο Πέτρος.
«Έκανα την δουλειά μου»
«Θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό»
«Πόσο ακόμα;»
«Όταν βγει με το καλο η Κατερίνα από εδώ θέλω να σου κάνω το τραπέζι»
«Θέλεις να βγούμε;»
«Για να σε ευχαριστήσω για αυτό που έκανες για την ανίψια μου»
«Έτσι ευχαριστειται όλον τον κόσμο κύριε Βρανά;»
«Όχι... μόνο όσους με ενδιαφέρουν και εσυ έσωσες ενα από τα πολυτιμότερα πρόσωπα που έχω στην ζωή μου»
«Θα το σκεφτώ και θα σας απαντήσω»
«Θα περιμένω... έτσι και αλλιώς η μικρή θα μείνει ακόμα μέρες εδώ» είπε και εγώ έφυγα για το γραφείο μου σκεπτόμενη υην πρόταση του.
Δεν μπορεί να είναι και αυτός σαν τον άλλον έτσι; Δεν είναι όλοι ίδιοι... Δεν θα πέσει πάλι σε εμένα το λάθος άτομο.
Δεν γίνεται.