Κάτω Από Τις Σταγόνες Της Βροχής

Κεφάλαιο 9

Είχαμε απομακρυνθεί πολύ. Δεν βλεπόμασταν τόσο πολύ πια... δεν μιλούσαμε τόσο πολύ... Δεν κοιμόμασταν πια μαζί. Άρχισα να πιστεύω ότι εγώ έχω κάνει κάτι... ότι φταίω εγώ που έχει απομακρυνθεί γιατί εγώ πάντα ήθελα να είμαι κοντά του εκείνος πάντα είχε δουλειά και δεν μπορούσε. Έτσι άρχισαν και τα ψέματα. Είχα περάσει κάποιες φορές από το τμήμα να δω αν είναι εκεί όπως έλεγε αλλά δεν ήταν. Μόνο μια φορά τον είχα πετύχει εκεί αλλά είχε δουλειά... πνιγόταν όπως είπε. Δεν του είπα τίποτα για τις άλλες φορές που είχα πάει από εκεί... Οι συνάδελφοι του μπορεί να του το είχαν πει αλλά δεν φάνηκε να τον νοιάζει αφού δεν με είχε ρωτάει ποτε γιατί είχα πάει αλλά πάντα υπήρχε και η πιθανότητα να μην ήξερε ότι πήγαινα εκεί. Όσο κι αν ήθελα να του τηλεφωνώ σταμάτησα να το κάνω. Δεν ήθελε να γίνομαι πιεστική μπορεί να είχε όντως δουλειά. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Είχαν περάσει πολλές μέρες. Τον είχα δει μόνο τρεις με τέσσερις φορές και αυτό ήταν για λίγο εκτός από ένα βράδυ που έμεινε εκεί αλλά το πρωί που ξύπνησα είχε ήδη φύγει. Αποφάσισα να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν πήγαινε άλλο έπρεπε να μιλήσουμε.
«Ναι» μου είπε απλά όταν σήκωσε το τηλέφωνο.
«Αντρέα» κατάφερα και εγώ να του πω.
«Έλα Λυδια μου.., συμβαίνει κάτι;»
«Ναι θα ήθελα να έρθεις από εδώ να μιλήσουμε... είναι σοβαρό»
«Σοβαρό;»
«Ναι... πρέπει να έρθεις οπωσδήποτε»
«Τώρα δεν μπορώ αγάπη μου αλλά..»
«Τώρα» τον διέκοψα.
«Οκ εντάξει σε λίγο θα είμαι εκεί» είπε και έκλεισα το τηλέφωνο.
Σήμερα θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα. Το σε λίγο που είχε πει έγινε μια ώρα αλλά δεν με ένοιαξε. Το σημαντικό ήταν ότι ήρθε και δεν είπε πάλι πως είχε δουλειά όπως πάντα.
«Τι έγινε; Είπες ότι είναι σοβαρό»
«Η σχέση μας αυτό έγινε»
«Δεν σε καταλαβαίνω»
«Αντρέα είσαι πάντα απών... Δεν έχεις ποτε χρόνο για εμένα τι στο καλό συμβαίνει;»
«Κοιτα Λυδια» είπε και καθίσαμε «είσαι μια χαρά κοπέλα αλλά δεν τραβάει άλλο»
«Δεν τραβάει άλλο;»
«Ξέρω έπρεπε να το είχα πει νωρίτερα»
«Φύγε»
«Λυπάμαι»
«Φύγε» ξανά είπε και σηκώθηκε.
Μου έριξε απλά μια μάτια και μετά έφυγε όπως του είχα πει να κάνει.
Έκλαψα παρα πολύς εκείνο το βράδυ. Άκου δεν τραβάει άλλο. Από ποτε δεν τραβάει άλλο; Για εμένα τραβούσε και για πολύ μάλιστα αλλά αποφάσισε μόνος του. Δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ. Το μεσημέρι η πόρτα χτύπησε και καθώς πήγαινα να ανοίξω είχα την ελπίδα ότι ήταν αυτός. Ότι είχε κάνει λάθος. Ότι δεν ήθελε να το διαλύσουμε μα η ελπίδα καταστράφηκε όταν είδα στην πόρτα μου την Νατασα. Είχε πολύ καιρό να την δω. Βασικά την έβλεπα στα μαθήματα αλλά εδώ στο σπίτι έχω να την δω κοντά στον έναν μήνα... λίγες μέρες πριν φύγει ο Αντώνης.
«Δεν ήρθες στο μάθημα και είπα να περάσω να δω αν είσαι καλά»
Δεν έχανα ποτε μαθήματα και η Νατασα το ήξερε αλλά ακούστηκε λίγο παράξενο το ότι ήρθε να δει αν είμαι καλά. Δεν ήξερε κάτι... δεν μιλούσαμε πλέον.
«Μια χαρά είμαι... απλά δεν ήρθα στο μάθημα» είπα απότομα αλλά το μετάνιωσα την ίδια στιγμή.
Εκείνη είχε έρθει μέχρι εδώ μόνο και μόνο για να δει αν είμαι καλά και εγώ της μίλησα έτσι.
«Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας τώρα. Έχουν μάθει σχεδόν όλοι ότι ότι εσυ και ο Αντρέας.....»
«Και τι θέλεις τώρα; Να μου πεις σου τα έλεγα εσυ δεν άκουγες... ευχαριστώ αλλά δεν θέλω να ακούσω τίποτα» συνέχισα να μιλάω απότομα.
Μάλλον δεν μου άρεσε να μου λένε ότι έκανα λάθος γιατί ποτε κανεις δεν μου είπε τι ήταν το σωστό και τι το λάθος. Ότι και αν έκανα μικρή το θεωρούσα σωστό γιατί ποτε κανεις δεν μου είχε πει ότι ήταν λάθος. Έτσι και τώρα είχα κάνει λάθος που εμπιστεύτηκα τον Αντρέα αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
«Όχι... ήρθα για να σου πω κάτι που δεν ήξερες... ήταν όλα ένα παιχνίδι Λυδια... ο Αντρέας ήθελε μόνο να σε ρίξει στο κρεβάτι του και επειδή του έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρει ποτε μαζί σου πείσμωσε και για αυτό σε πλησίασε ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να έχει οποία θέλει όποτε το θέλει και για αυτό τώρα σε άφησε. Πέτυχε αυτό που ήθελε.... Και συγγνώμη που το μαθαίνεις έτσι αλλά είναι καιρός να καταλάβεις ποιος πραγματικά νοιάζεται για εσένα και ποιος όχι» μου είπε θυμωμένη και έφυγε χωρις να προλάβω να απαντήσω.
Με το δίκιο της ειχε θυμώσει και εγώ ήμουν τόσο ηλίθια που δεν την άκουσα από την αρχή. Από την αρχή μου έλεγε τι ήταν ο Αντρέας αλλά εγώ δεν άκουγα. Ώστε αυτό ήταν... Δεν ήταν ότι δεν τραβούσε απλά έπαιζε μαζί μου τόσο καιρό και εγώ ήμουν τόσο ηλίθια που πίστευα ότι υπάρχει κάτι μεταξύ μας. Ντύθηκα στα γρήγορα σκούπισα τα δάκρυα μου και πήγα μέχρι το σπίτι του. Τι έκανα εκεί; Τι άλλο έπρεπε να ακούσω; Ποσό χάλια θα με έκανε ακόμα να νιώσω; Όμως χτύπησα την πόρτα του και περίμενα να ανοίξει.
«Λυδια;» Είπε ξαφνιασμένος όταν με είδε στην πόρτα του.
«Ποσό καλά νιώθεις μετά απο αυτό που έκανες;» Τον ρώτησε αγνοώντας ότι μου είχε ανοίξει την πόρτα και ήταν μόνο με το μποξεράκι του.
«Ορίστε;»
«Πίστευες ότι δεν θα μάθαινα; Όλα είναι παιχνίδι για εσένα; Δεν σε ένοιαξε ούτε μια στιγμή για το πως νιώθουν οι άλλοι;»
Ήθελα να κλάψω αλλά δεν θα του έκανα την χάρη να κλάψω μπροστά του.
«Πως το έμαθες αυτό;»
«Μάλλον δεν πρέπει να μιλάς πολύ»
«Κοιτα λυπάμαι... ήσουν πιο εύκολος στόχος από όσο νόμιζα... ήσουν αφελής και αθώα... αυτό το έκανε πιο εύκολο και για εσένα... ξεμπερδεψες μαζί μου»
Τι μου είχε πει μόλις τώρα; Δεν ήθελα ούτε μα πιστέψω ότι τα είχε πει όλα αυτά.
«Έχεις δίκιο» είπα και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου παρόλο που προσπάθησα να τα σταματήσω «ήμουν πολύ αφελής... αλλά δεν θα ξανά κάνω τα ίδια λάθη... αλλά και εσυ να είσαι λίγο άνθρωπος... ένας σωστός άντρας δεν θα φερόταν ποτε έτσι»
«Και εσυ που το ξέρεις; Δεν είχες ποτε σου άλλον ο πρώτος σου ήμουν»
Μου την είχε πει για τα καλά. Δεν έβρισκα κανέναν λόγο να μείνω άλλο εκεί. Μάζεψα τα κομμάτια μου και έφυγα. Γύρισα σπίτι μου κλαίγοντας, Ήμουν μόνη τελείως μόνη. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Γιατί εκείνο το βράδυ η Νατασα ήρθε ξανά από το σπίτι μου ζητώντας συγγνώμη για τον τρόπο που μου είχε μιλήσει. Τι να της πω; Ότι την συγχωρώ; Δεν υπήρχε τίποτα να της συγχωρεσω. Εκείνη απλώς ήθελα να μου ανοίξει τα μάτια και εγώ την απέρριψα. Το μόνο που έκανα ήταν να την αγκαλιάσω σφιχτά κλαίγοντας. Έμεινε μαζί μου όλη την νύχτα... Δεν κοιμηθήκαμε μιλήσαμε απλά. Ένιωσα πολύ καλύτερα. Πονούσε ακόμα όλο αυτό αλλά θα περάσει έτσι; Το ελπίζω ότι θα περάσει. Και πέρασε. Πόνεσε πολύ στην διάρκεια αλλά πέρασε.