Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni hikayemle merhabalar! Hikayeye başlama tarihi ve saati yazalım.!
《《《
Gözlerimi mutlulukla açmıştım. Bugün cumartesiydi. Lisemin mezunlar yemeği vardı. Kahvaltımı büyük mutlulukla yaptım ve odama koştum. Sanırsın beş yaşındaki çocuk. Kendi kendime güldüm. Odama girdim ve dolabımı karıştırıp durdum. Doğru dürüst kıyafetim yoktu. Anneme yemeğin olduğunu söyledim ve kabul etti. Dayıma hemen haber verip beni götürmesini teklif ettim. Isrardan sonra kabul etmişti. Canımmm dayım benim deyip telefonu kapattım. Evettt! Asıl sorunda burada. Ne giyeceğim? Hayattaki en büyük sorunumdu galiba. Kıkırdadım. Çünkü her özel bir gün olsa kıyafet arar, birilerine sorardım. Evden çıkmadan son saniyelerde kıyafetimi belirler, hemen hazırlanırdım. Benim işim de pek zor.
《《《
"Ay tamam! Elvin tamam, o olsun artık bence. Hem geç kalacaksın."
Deyince annem hemen dediğini yaptım. Hızlıca giyindim. Peki şal? Hangi şalımı takacaktım? Herhalde anneme sorarsam bu sefer beni döverdi.
Küçük çekmecemi açtım. Her şeye yakışan siyah şalımı taktım. En uygunu buydu. Eğer düşünmeye vakit ayırsaydım bu sefer de dayım döverdi beni. Abla kardeş birliği vardı gizliden.
Şalıma bir tane iğne takıp düzenli bir şekilde örttüm. Çok uğraşınca ise hiç güzel olmuyordu. Ve yine güzel olmamıştı. Fazla uğraşmadan son kez aynaya baktım. Tamam, güzelsin Elvin deyip kendimi teselli edercesine söylendim ve odamdan çıktım. Anneme sarılıp evden çıktım. Kapının önünde dayım beni bekliyordu. Arabaya atlarcasına bindim. Dayım radyodan popüler şarkıyı açmış oturuyordu, ben de ona uyum sağlamak istedim. Şarkı dinleyerek gittik. Ama trafikten dolayı dayım epey sinirlenmişti. Bazen sesli bir şekilde şoföre doğru bir şeyler diyordu. Korkuyordum arabadan inip bir şey yapacak diye. Hemen yatıştırdım dayımı. Cidden yapardı dediğimi.
Geldiğimizde dayıma teşekkür edip saat onda beni almasını söyleyip okula girdim. Evet, en zor an gelmişti. Koskoca dört sene kolay değildi. O kadar maceralar, rezillik yaşadım ki anılarım şerit gibi gözümün önünden geçti. İşitmediğim dedikodu, yaşamadığım rezillik kalmamıştı. Peki arkadaşlarımla yaşadıklarıma ne demeli? Onlarla her türlü şeylere koşup çoştuk. Hayatımın en güzel anıları onlarla geçti. Onlarla gülüp eğlendim. Ağlayınca hemen benim yanıma gelirler, yoklamada yok yazılmayı bile göze alırlardı. Sınav söz konusu olunca son akşam ders çalışıp sınav günü şunu bilmiyorum anlatır mısın diye yanıma gelmelerini dahi özledim. Onları görünce üstlerine atlayacağım.
Yavaşça yürürken etrafıma bakınıyordum. Okulun her köşesinde bir anı vardı. Gözlerimde anılarım canlanıyordu. Aynı zamanda ise gözlerim yaşarıyordu. Tam yürüyorken karşımda en sevdiğim, yakın arkadaşımı -Dila- görmem ile yerimde donakaldım. Kaç yıl oldu saymadım bile. Ama onu o kadar özlemiştim ki kelimelerle anlatamazdım. Bana doğru gelirken kollarımı yanlara doğru açtım. Çünkü bu yürüme bana sarılma yürümesiydi. Onu her şeyiyle tanıyordum.
