Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Gözlerimi açtım bilinmezliğe. Belki mutluluğa, belki hüzünlüğe.... Kapının tıktıklanması ile yerimde doğruldum. Şaşkınlıkla bakarken kapım aralandı. İmam hafif başını uzatarak baktı bana.
-Günaydın oğlum! Ne güzel uyanmışsın namaz vakti. Birazdan müezzin okuyacak ezanı ben gidiyorum. Gel sen de!
Sabah namazı için çağırıyordu. Elbetteki gidecektim.
-Geliyorum üzerimi değiştirip. Bi de nerede abdest alabilirim?
Bana gösterdi lavaboyu. İlerledim. Abdestimi aldım. Aldıktan sonra ayılmıştım. Mahmurluğum geçmişti. İmam gördü beni gel işareti yaptı eliyle. Kapıdan çıktık. Hızlıca camiiye ilerledik. O sırada dudaklarını araladı. Bana döndü.
Dedim. Sonra ilerlemeye devam ettik. Girdik camiiye. En sevdiğim yere...
Ezan okundu. İmam Ömer Abim yerini aldı. Cemaat her ne kadar az olsa da yeterliydi sabah namazı için. Keşke cuma namazı kadar kalabalık olabilse...
Neşe ile kıldık. Yüzümde hafif gülümseme, gözlerimde parıltı, kalbimin hızlı atışı... Namaz benim ayrılmazım olmuştu. Çağırıyordu Rabbim. Nasıl gitmem? Ezan sesi duymak ise ruhuma şifa idi.
Dua ve zikir... Herkes dağılırken tek ikimiz kalmıştık. Bana yaklaştı. İmam Ömer Abinin içten sevecenliği bana sıcaklık veriyordu. Yerde oturuyordum bağdaş kurmuş şekilde. O da geldi yanıma oturdu. Cübbesini düzeltti. Bana baktı. Sarığı onun içindi sadece sanki.
-Eee Mazhar oğlum? Hayat nasıl? Anlat kendini bana.
Biraz bekledim. Halıya baktım. Sonra da halının desenlerini izledim. Nereden başlayacaktım?
-Ben... Ben kaldım yalnız. Ne olsun işte Ömer Abim?
Utanıyordum. Böyle bir utanç içinde olacağımı hiç düşünmezdim.
-Hata yaptım. Büyük bir günah! Ama sonrası kaderimi güzelleştirdi. Alın yazıma şükür ederim. Çünkü beni böyle hayırlı bir yola soktuğundan.
Güldü.
-Hata bazen seni doğru eder. Yaptıklarının sebebi olur iyi şeylerin.
