Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Mazhar'ın Ağzından
Kapının kapanma sesi gelince gözlerimi yumdum. Hapisin dışına çıkmıştım ama tekrar kapısı kapanmıştı yüzüme. Kurtulamayacağımı yine anlamıştım. Yatağıma doğru ilerlerken herkes bana bakıyordu. Reis'in şaşkın yüzüyle karşılaştım.
-Koca yüreklim iyi misin? Nasıl oldun?
Sesinden anlaşılıyordu. Meraktan gözleri açılmış bana bakıyordu.
-Abi merak etme sen. İyiyim ben.
Elini omzuma koyup destek olurcasına sıktı.
-Geçmiş olsun. Allah kurtarmış seni. Şükürler olsun.
Bekledi ve devam etti.
-Buralar bazen böyle olur. Kimin kim olduğunu anlayamazsın hiçbir zaman. Bu yer öyle bir yer.
Dedi. Kafamı salladım. Düştüm bu yere. Şansım yoktu.
《《《
Hapise gireli kaç ay geçti bilmiyorum. Olayın üzerinden günler geçti onu da bilmiyordum. Artık günleri saymaz oldum. Günleri sayarak asla geçmeyeceğini anlamıştım çünkü. Sayılı gün çabuk geçer derler. Herhalde en büyük yanlıştı. Sadık'ın verdiği deftere hergünümü yazarak geçiyordu buradaki yaşamım. Sabah uyandım, etrafıma bakındığımda herkes uyuyordu. Susadığımdan dolayı sessizce yerimden kalktım. Ranzanın merdiveninden inerken sessiz olmaya çalışıyordum. O sırada Sadık'ın horlamasıyla yerimde sıçramıştım. Ödüm kopmuştu. İlerledim ve masanın üzerindeki surahiyi aldım. Suyumu içmek için sandalye çekip oturdum. İçtim ve etrafıma baktım. Herkes çaresizce uyuyorlardı. Buraya düşmenin ne demek olduğunu ancak yaşayarak bir insan anlayabilirdi.
Aileme söylememişlerdi galiba. Gelmemişlerdi yanıma. Babam gelmezdi belki ama annem kesin gelirdi. Uzun zaman geçmişti. Beni hiç merak etmemişler miydi? Üzüntümü bastırarak yerimden kalkmış, yatağıma ilerlerken birden ses duydum. Fısıltılı sesin ahenki o kadar hoştu ki. Sese doğru yürümeye başladım. Gelen sese baktığımda şaşkındım. Abdülkadir dedem Kur'an elinde sessizce okuyordu. Beni farkettiğinde Kur'anı kapattı ve bana gülümseyerek baktı.
-Oğlum nasılsın?
-Hmmm... İyiyim siz?
-Ben de iyiyim elhamdülillah oğlum. Gel yanıma.
Dedi ve eliyle yatağın diğer ucunu gösterdi. Tereddüt ederek oturdum. Bana gülümsemesi nedense samimi geliyordu. Güven vericiydi. Hiç tanımadığım bir insanı nasıl güvenebilirdim? Ama o öyle hissettiriyordu. Dedem çok farklıydı.
-Yaşadıklarını duydum. Allah'ım şifa vermiş. Hayattasın ya başka bir şey denir mi daha?
