" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφάλαιο 1ο.

~ Θεσσαλονίκη ~

Η Χαρά άκουσε την εξώπορτα να ανοίγει. Άφησε στην μέση το μαγείρεμα και έτρεξε στην πόρτα.

" Πες μου! "
" Πέρασα μάνα! Πέρασα! " απαντάει και την αγκαλιάζει. Εκείνη ασυναίσθητα βάζει τα κλάματα.
" Έλα ρε μαμά τώρα! Τι κλαις; "
" Αχ βρε αγόρι μου! Θα μου φύγεις! Τι θα κάνω εδώ μοναχή μου! "
" Τον μπαμπά τι τον έχεις εδώ; "

Απομακρύνεται και φεύγει προς την κουζίνα ενώ ο Στρατής την ακολουθεί.

" Άλλο είναι ο πατέρας σου αγόρι μου. Εγώ τον γιο μου θέλω. Τόσα χρόνια έμαθα δίπλα σου. "
" Ρε μάνα δεν πάω εξόριστος στην Αφρική. Να σπουδάσω πάω. "
" Που πέρασες θα μου πεις; "
" Θέλω να έρθει ο μπαμπάς. Να τα πούμε μαζί. " απαντάει. Κάθεται σε μια από τις καρέκλες της τραπεζαρίας.
" Στην Ζέτα; Το είπες; "
" Όχι. Τώρα αλλαξανε τα δεδομένα. Εκείνη πέρασε στην Αθήνα. Θα είμαστε αλλού. Δεν έχει νόημα να έχουμε σχέση πια. "
" Έχεις δίκιο. " λέει και συνεχίζει το μαγείρεμα. Ο Στρατής σηκώνεται και κατευθύνεται προς το δωμάτιο του. Κοιτάζεται στον καθρέφτη. Τα μαλλιά του πυκνά και σκούρα μαύρα. Τα μάτια του μελιά και λίγο πρασινωπά. Δεν έμοιαζε πολύ με την μάνα του. Ούτε ο Παύλος ήταν έτσι. Τα γαλανά του μάτια που ήθελε να τα κληρονομήσει, δεν τα είχε. Η μάνα του είχε ξανθά μαλλιά. Τα έβαφε λέει, αλλά η βάση τους ήταν το μαύρο. Η ίδια δικαιολογία κάθε φορά που προσπαθούσε να μάθει για την οικογένεια του, για την προέλευση του, για τον λόγο που οι γονείς του ήταν τόσο μικροί σε ηλικία, ενώ των συμμαθητών του κόντευαν τα πενήντα.

Η ζωή του ήταν απλή. Ξέρει ότι έφυγε από την Κρήτη όταν έφτασε τριών χρόνων. Τον λόγο δεν τον έμαθε. Η δικαιολογία ξανά ήταν ότι ο Παύλος βρήκε δουλειά εκεί. Από συγγενείς, ήξερε μόνο την θεία Μελπομένη. Από παππούδες και γιαγιάδες, η μητέρα του δεν είχε κανένα. Η γιαγιά Ουρανία μόνο ήταν εκείνη που τον αγαπούσε όσο τίποτα άλλο. Η Μελπομένη υπήρχε απλά για   να ξέρει ότι υπάρχει κάπου κάποτε μια θεία. Φωτογραφίες σπάνια να έβρισκε στο σπίτι. Η Χαρά φρόντισε να καταστραφούν. Ο Παύλος νοιαζόταν μόνο για εκείνη και την ζωή του Στρατή. Είχανε πολύ καλή σχέση μεταξύ τους. Ο Παύλος φρόντιζε να μην λείψει τίποτα από τον γιο του. Αφιέρωνε μια μέρα την εβδομάδα μόνο σε εκείνον. Ήταν ο φίλος που ποτέ δεν είχε. Ο αδερφός που ποτέ δεν απόκτησε. Ο πατέρας που κάποτε έχασε. Λέγανε τα πάντα μεταξύ τους. Ακόμα και εκείνα που δεν λέγονται. Ακόμα και εκείνα που ντρέπεσαι να πεις.

Ο Παύλος γύρισε στο σπίτι αργά το απόγευμα. Καθίσανε στο τραπέζι και μιλούσανε για θέματα της δουλειάς, μέχρι που ο Στρατής αποφάσισε να αλλάξει την κουβέντα, να μπει στο ψητό.

" Μπαμπά φτάνει τώρα. Ας μιλήσουμε για κάτι πιο ζουμερό."
" Βγήκαν τα αποτελέσματα; "
" Ναι! "
" Αλήθεια γιε μου! Και τι δεν το λες τόσην ώρα μωρέ! Πέρασες; "
" Ε ναι βρε Παύλο μου. Λες να μην πέρασε ο γιος μας! Δεν μας είπε που όμως! "
" Κρατιέστε!; "
" Πες παιδί μου, μας έσκασες! " απαντάει η Χαρά γεμάτη αγωνία.
" Στο τμήμα ψυχολογίας!! "
" Μπράβο αγάπη μου!! "
" Συγχαρητήρια Στρατή μου. Σε ποιο μέρος; "
" Στην Κρήτη. "
" Που; " ρωτάει ο Παύλος και τον πιάνει ταχυπαλμία. Η Χαρά πνίγεται και ο Στρατής της προσφέρει νερό. Την χτυπάει στην πλάτη και παραξενεύεται απίστευτα από την αντίδραση τους.
" Δεν θα πας. "
" Τι; Μπαμπά τι λες; "
" Παύλο κάτσε να το συζητήσουμε πρώτα. "
" Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα Χαρά. Τελείωσε. "
" Ναι συγγνώμη που επεμβαίνω αλλά εγώ θα πάω. Είναι δικό μου θέμα. Εσείς τι θέμα έχετε; "
" Δεν μπορείς να καταλάβεις. "

Άρχισαν αναμνήσεις να περικλείουν το μυαλό της και λόγια να βγαίνουν από τα σωθικά της. Δεν μπορούσε να κόψει τα φτερά του γιου της και να γυρίσει εκεί. Δεν μπορούσε να τον αφήσει μόνο του. Φοβόταν για το μέλλον του. Κακή τύχη έπεσε στο σπιτικό τους σκεφτόταν. 

Τώρα αρχίζει η βεντέτα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ξέρω ότι το κεφάλαιο είναι μικρό αλλά τα επόμενα θα είναι σίγουρα το διπλάσιο. Ελπίζω να σας έκανε μια πρώτη εντύπωση.

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά! Σας φιλώ και ευχαριστώ για την υποστήριξη!

Σμουτςςς😘😘😘