" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφάλαιο 5ο.

~ Χανιά ~

Μετά το ξέσπασμα του Κωστή και την είδηση ότι γύρισε στο χωριό ο Στρατής δεν μπορούσε να κοιμηθεί για μέρες. Στριφογυρνούσε στο κρεβάτι σαν αρνί στη σούβλα. Την μια αριστερά, την άλλη δεξιά.

" Έλα καημένε. Τι έπαθες; Κοιμήσου μπας και κοιμηθούμε και εμείς λίγο. " του ψιθυρίζει η γυναίκα του Σταυρούλα.
" Δεν ημπορώ γυναίκα. Το μυαλό μου δεν μ'αφήνει. "
" Γιατί; Ίντα έγινε Κωστή; " ρωτά ανήσυχη.
" Τις προάλλες που επήγα στον Λάμπρο. "
" Σου πε πράμα; "
" Οϊ. Ήρθε κάποιος εκεί. "
" Ποιος; Τον εξέρω; "
" Πολύ καλά γυναίκα. "
" Ε πε μου ντε. Με έσκασες! "
" Τον Στρατή είδα Σταυρούλα. "
" Ποιόν Στρατή; "
" Κάμεις πως δεν καταλαβαίνεις μωρέ! Τον γιο τση Χαράς και του..."
" Μη! Μη διανοηθείς και πεις το όνομα! "
" Πρέπει να ενημερώσω τον Ζήση."
" Να τον αφήκεις ήσυχο. "
" Γιατί μωρε; "
" Τόσα δα χρόνια δεν ήθελε ούτε να το ηδεί το παιδί. Κάμαμε τόσο χαμό για το τίποτα εν τέλη. "
" Είναι πιο υπεύθυνος τώρα. Άμα τον δει θα μετανιώσει. "
" Τι μου λες τώρα; Ότι στα τριάντα δύο δεν ήταν υπεύθυνος και θα είναι τώρα στα πενήντα; Άσε μας μωρέ Κωστή. Έμπα κοιμήσου άντε. " απαντάει αγανακτισμένη και γυρνάει πλευρό για να κοιμηθεί.

Μετά από μονάχα δύο ώρες ύπνου, το κρεβάτι δεν τον βαστούσε άλλο. Γύρω στις έξι το πρωί, ούτε καλά καλά δεν είχε ξημερώσει και ο Κωστής πήρε τους δρόμους όπως κάθε άλλη φορά. Κάθε μέρα βαδίζει στο μονοπάτι της Ψυχιατρικής Κλινικής στο Ηράκλειο. Τον περιμένει. Όπως κάθε άλλη φορά. Φτάνει στον διάδρομο και στον κήπο είναι πάνω από είκοσι άτομα να κάνουν βόλτες. Μπαίνει μέσα και καλημερίζει τις νοσοκόμες. Ο διάδρομος είναι λευκός και δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο χαράς και χρώματος στο κτήριο. Φτάνει έξω από την πόρτα με τον αριθμό 17. Ανοίγει την πόρτα αθόρυβα. Εκείνος ντυμένος στα μαύρα και εκείνη στα λευκά. Φοράει ένα ροζ σάλι μόνο που δίνει λίγο χρώμα στην φιγούρα της. Έτσι λεπτή και λευκόσαρκη που είναι και εκείνη δεν την διακρίνεις από τα υπόλοιπα ρούχα και τους τοίχους. Είναι γυρισμένη προς το παράθυρο. Κάθεται σε ένα καρεκλάκι ξύλινο και πλέκει.

" Ζήση. Ήρθες; "
" Ο Κωστής είμαι Στέλλα μου. "
" Γεια σου. Η Σταυρούλα καλά; "
" Ναι. Τι κάνεις εκεί; "
" Πλέκω παπουτσάκια για τον εγγονό μου. "
" Στέλλα μου, αυτό είναι ροζ. Τα αγοράκια τα ντύνουμε με μπλε συνήθως. "
" Ναι. Το ξέχασα. Συγγνώμη. " λέει  σχεδόν άψυχα αλλά με το χαμόγελο πάντα ζωγραφισμένο στα χείλη της.
" Η Σταυρούλα καλά πάει με την εγκυμοσύνη της; Γιος τελικά ή κόρη; "
" Γιος. Κυριάκο τον λένε. "
" Πολύ ωραίο όνομα. Εμείς τον εγγονό θα τον ονομάσουμε..." μετά σταματά να μιλά απότομα. Εκνευρίζεται που δεν μπορεί να θυμηθεί.
" Δεν μπορώ να θυμηθώ. " λέει νευρικά. Η βελόνα την τρυπάει στο δάκτυλο αλλά δεν βγάζει ίχνος πόνου. Απλά το πιπιλάει για να σταματήσει την ελαφρά αιμορραγία που προκάλεσε.
" Στρατή τον λένε. Μην ανησυχείς. " της υπενθυμίζει. Την χαϊδεύει απαλά στον ώμο.
" Πώς και τόσο νωρίς. Δεν σε περίμενα. "
" Ναι; Τι ώρα ξύπνησες; "
" Πολύ νωρίς. Ακόμα δεν είχε φως έξω. Ο ορίζοντας ήταν σκούρος αλλά άμα κοιμάσαι με τον ήλιο τι περιμένεις. " λέει μελαγχολικά. Τότε μπαίνει στο δωμάτιο ο ψυχίατρος που την παρακολουθεί.  Κάνει νόημα στον Κωστή να μιλήσουν.
" Θα ξανά έρθω Στέλλα μου. Θα έρθει και η Σταυρούλα να σε δει. "
" Τον εγγονό μου να φέρετε. Να δω άμα θα του κάνουν τα παπουτσάκια! " απαντάει και γυαλίζουν τα ματάκια της από την συγκίνηση και την χαρά που θα δοκιμάσει ο εγγονός της για πρώτη φορά τα παπουτσάκια που εκείνη του έφτιαξε.
Ο Κωστής έκλεισε αθόρυβα, ξανά, την πόρτα και ακολούθησε τον γιατρό έξω. Καθίσανε σε ένα παγκάκι στην αυλή και είχαν φάτσα πόρτα έναν ολάνθιστο κήπο.

" Λοιπόν γιατρέ; Πείτε μου. "
" Το είδατε και ο ίδιος φαντάζομαι. Ο νευρικός κλονισμός δεν έχει επιδεινωθεί αλλά το γεγονός ότι το μυαλό της έχει μείνει σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο στην ζωή της είναι πρόβλημα. Αλήθεια; Σας θυμήθηκε όταν μπήκατε; "
" Νόμιζε πως ήμουν ο γιος της. Ήταν γυρισμένη πλάτη όμως. Δεν με έβλεπε. Αλλά θυμάται ότι την γυναίκα μου την ελένε Σταυρούλα και το όνομα του γιου της. "
" Αυτό είναι καλό. Δεν δείχνει κάποια εξέλιξη βέβαια αλλά δεν δείχνει ούτε επιδείνωση. Της στοίχισε πολύ που έφυγαν από την ζωή της και ο γιος της και η ανιψιά της. "
" Περισσότερο το γεγονός ότι δεν είχε ποτέ τον εγγονό της. Τώρα είναι 18 χρονών. Εκείνη κάθεται και του φτιάχνει μωρουδιακά παπουτσάκια. "
" Πάντως μην ανησυχείτε. Υπάρχουν ελπίδες. Ίσως αν γύριζε ο γιος της ή η ανιψιά της μπορεί να πάθαινε μια αναλαμπή και τελικά να ξεκαθάριζε το μυαλό της. "
" Πολύ δύσκολο γιατρέ. Πολύ. "
" Αν την αγαπάνε πραγματικά τότε κάτι θα κάνουν για εκείνη. Πιστέψτε με. "

Ο Κωστής ακούγοντας τα λόγια του γιατρού, μισό απελπισμένος, τον αποχαιρέτησε. Έφυγε από το ψυχιατρείο με την εικόνα της Στέλλας καρφωμένη στο μυαλό του. Η Αμαλία έφυγε με τον Μάνο και από τότε κανένας δεν ξςρει που βρίσκονται. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήγε στον Λάμπρο. Να μάθει. Να μάθει που βρίσκονται, τι κάνουν, πως είναι.  Αλλά ο Λάμπρος δεν γνώριζε. Πώς γίνεται να μην γνώριζε που είναι το ίδιο του το παιδί. Το σπλάχνο του. Αλλά βέβαια. Ήξερε. Ο Κωστής ήταν σίγουρος πως ήξερε και δεν μιλούσε. Γιατί; Τόσα χρόνια πια και ο θυμός έχει ριζώσει βαθιά στο χώμα και δεν πρόκειται να φυτρώσει ξανά. Μετά θυμήθηκε τον Στρατή. Δεν ήξερε αν έπρεπε να τον δεχτεί ή να τον διώξει από προσώπου γης. Από την μια ήταν ο γιος του ανιψιού του. Από την άλλη όμως εκείνοι είχαν ορκιστεί πως το παιδί θα έπαιρνε το όνομα του. Μπρουσαλάκης. Αλλά του συστήθηκε ως Χαριτόπουλος. Γιατί; Η υπόσχεση είναι υπόσχεση και η υποχρέωση υποχρέωση. Ούτε το Φραγγελάκης δεχόταν. Μόνο το δικό του. Μόνο το Μπρουσαλάκης.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας! Θέλω να σας πω ένα ευχαριστώ που ακόμα και στο πέμπτο κεφάλαιο έχει αρκετή απήχηση αυτή η ιστορία!

Στο επόμενο κεφάλαιο θα δειτε τι συμβαίνει στην Θεσσαλονίκη. Και επίσης θα προστεθούν κάποια άτομα στο καστ.

Τέλος ρίξτε μια ματιά στο Lets make some noise...aka Challenge book. Ένα random βιβλίο που λέμε τις σκέψεις μας, κάνουμε διάφορες ερωτήσεις, προκλήσεις και μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον!

Φυσικά μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά!

Σμουτςςς😘😘😘