" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφάλαιο 3ο.

~ Κρήτη ~

Μόλις το πλοίο έπιασε λιμάνι ο Στρατής βγήκε έξω στο κατάστρωμα. Το πλακόστρωτο δρομάκι του λιμανιού του κίνησε το ενδιαφέρον και απόρρησε:

" Πώς γίνεται ένα τόσο μαγικό τοπίο να το απαρνήθηκαν οι γονείς μου; "

Τα νερά ήταν τόσο καθαρά και γαλανά. Μετά βίας διέκρινες το γαλανό του ουρανού και το γαλανό της θάλασσας. Ο φάρος ήταν το μόνο έγχρωμο όργανο που έκανε εντύπωση. Υπήρχαν αραγμένα και άλλα πλοία πολλών ειδών. Αγνάντψε το τοπίο και πήρε τις βαλίτσες του να φύγει. Είχε άπειρες κλήσεις αλλά δεν το σήκωνε φυσικά το κινητό του. Ναι είχε και από την Ζέτα. Αλλά εκείνη ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Αν δεν την είχε δει με το αφεντικό της ίσως να μην είχε πάρει την απόφαση να έρθει στην Κρήτη.

Καθώς κατέβαινε με το τσούρμο του κόσμου ανάμεσα, μόλις πάτησε το πόδι του χάμω μια γυναικεία φιγούρα τον σκουντηξε με δύναμη. Ίσα που πρόλαβε να την δει. Μια κοκκινομάλλα κοπέλα ήταν.

" Λέει και κανένα συγγνώμη ο κόσμος! " της φώναξε από μακριά. Εκείνη του έκανε μια απρεπή χειρονομία μπροστά σε όλο τον κόσμο.
" Δεν αρχίσαμε καλά μου φαίνεται. " μουρμούρισε ο Στρατής.

Πήρε το μονοπάτι για την πλατεία και έψαχνε εκείνα τα ενοικιαζόμενα δωμάτια για τους φοιτητές. Με ότι χρήματα είχε μαζέψει από την καλοκαιρινή εργασία του, όχι κανένα μεγάλο ποσό, ούτε πεντακόσια ευρώ δεν ήτανε, προτίμησε να μείνει κάπου πιο φθηνά παρά να πάει σε ξενοδοχείο. Οσονούπω θα έψαχνε και για δουλειά, δεν γινόταν να μένει στα δωμάτια για πολύ.

Έφτασε σε ένα από τα πολλαπλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και τακτοποίησε τα πράγματά του. Βγήκε έξω αργότερα και άρχισε να ψάχνει για δουλειά καλά καλά δεν έφτασε. Από καφετέρια σε καφετέρια, από εστιατόριο σε εστιατόριο, από μαγαζί σε μαγαζί. Δύσκολο. Ήθελαν προϋπηρεσία. Τι προϋπηρεσία να έχει ένα δεκαοκτάχρονο αγόρι; Περιπλανιόταν στους δρόμους τέσσερεις ώρες ώσπου δεν άντεξε άλλο. Ήταν αρχή βέβαια αλλά μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν είχε και την καλύτερη τύχη. Μόνο σπίτι είχε βρει και αυτό προσωρινά.

Οι μέρες περνούσαν φευγαλέα και ακόμα δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Τα χρήματα του σιγά σιγά ελαττώνονταν. Το κινητό του δεν το είχε ανοίξει μέρες τώρα. Ένα βράδυ, βρισκόταν σε ένα μπαρ και καθώς μπήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετά από μέρες, το πρώτο που αντίκρισε ήταν μια φωτογραφία της Ζέτας με την νέα της κατάκτηση, δίχως καμία τσίπα πάνω της.