" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφάλαιο 7ο.

~ 5 χρόνια πριν ~

" Μαμά; Έτοιμο το τραπέζι; Άντε πεινάω. " γκρινιάζει και παραπονιέται ο Στρατής που μόλις γύρισε από το σχολείο του. 
" Μισό λεπτό Στρατή. Παύλο γέμισε λίγο την φιάλη με λάδι από τον τενεκέ. " του λέει και εκείνος πηγαίνει στην αποθήκη να βρει τον τενεκέ. Χτυπάει η πόρτα. Είναι κάπως ασυνήθιστη ώρα για επισκέψεις.
" Ανοίγω εγώ Χαρά. "  απαντά και πηγαίνει να ανοίξει την πόρτα. Η Χαρά σκουπίζει τα χέρια της με μια πετσέτα και φεύγει από την κουζίνα για να δει ποιος της χτυπά την πόρτα τέτοια ώρα. Μόλις ο Παύλος ανοίγει την πόρτα οι φωνές του ακούγονται σε όλο το τετράγωνο.
" Έτσι όπως είσαι εξαφανίζεσαι. "
" Παύλο μισό λεπτό... "
" Ποιος είναι Παύλο; " ρωτά η Χαρά και πηγαίνει πιο κοντά στην πόρτα για να αναγνωρίσει το πρόσωπο.
" Κανείς μωρό μου. Σήκω φύγε. " της ψιθυρίζει με νευρικότητα.
" Θέλω να μιλήσω στην Χαρά. "
" Εκείνη όμως όχι. Δίνε του. " λέει και πάει να της κλείσει την πόρτα.
" Παύλο ας την να περάσει. "
" Χαρά είναι λάθος. "
" Κανένας άνθρωπος δεν είναι λάθος Παύλο. Έλα μέσα. " λέει στην γυναίκα και ο Παύλος κάνει πίσω. Κάθεται στον καναπέ και αρχίζει και κλαίει βουβά.
" Δέσποινα! Γιατί κλαις αδερφή μου; "
" Είμαι ένα τίποτα Χαρούλα. Είμαι ασυγχώρητη. "
" Για ποιο πράγμα; "
" Έπρεπε να σε είχα βοηθήσει. Δεν έπρεπε να το είχα σκάσει τότε  με τον Κυριάκο. "
" Σε καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω το παρελθόν σου δηλαδή. Έπρεπε να κρυφτείς. Ελπίζω τουλάχιστον να σταμάτησε. "
" Ναι...Οριστικά. "
" Πες μου για ποιον λόγο ήρθες να με επισκεφτείς; "
" Να Χαρούλα...Παντρεύομαι σε λίγες μέρες και...Ήθελα να είσαι παρούσα στον γάμο. Αφού η Μελπομένη δε με καταδέχεται. Ήθελα να έχω κάποιον συγγενή μου. "
" Με τους θείους; Ούτε αυτοί; "
" Δεν θέλω ούτε τον Λάμπρο ούτε τον Βαγγέλη. Μια από τις αδελφές μου ήθελα μόνο. Ο Κοσμάς...Ο άντρας μου, έχει καλέσει ολόκληρο το σόι του. 250 άτομα. Και εγώ δεν έχω κανέναν. "
" Μην στεναχωριέσαι. Θα έρθω. Μαζί με τον μικρό. Ε Παύλο; "
" Τι να σου πω ρε Χαρά. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. "
" Έλα Παύλο μου. Η αδερφή μου παντρεύεται! Να μην πάμε; "
" Ξεχνάς; Ξεχνάς τότε; Έφυγε με τον ξάδερφό του Ζήση και δεν την είχες ποτέ ξανά. Και από τότε τώρα μέλι γάλα και δεν έγινε τίποτα; "
" Ήθελε να ζήσει την ζωή της. Εξάλλου είναι μεγαλύτερη. Κάνει ό,τι θέλει. Θα την αποτρέψω από τον έρωτα;  "
" Δεν...Δεν υπάρχει ο Κυριάκος πια. Τελείωσε. "
" Ορίστε τελείωσε. Ένας ενθουσιασμός ήταν. " απαντάει η Χαρά και προσπαθεί να αναπτερώσει το ηθικό του Παύλου για να τον πείσει ότι η αδερφή της είχε έρθει για καλό σκοπό.
" Τέλος πάντων. Τι να πω. Να μπω ανάμεσα στις αδερφές; Δεν μπορώ. "
" Αγάπη μου εσυ! " λέει και τον αγκαλιάζει.
" Α! Και το παιδί θα μάθει ότι είσαι μια φίλη της Χαράς από την Κρήτη. Τίποτε παραπάνω. Μετά βλέπουμε. "
" Ό,τι πεις άντρα μου! " λέει χαρούμενα όταν ο μικρός Στρατής βγαίνει από το δωμάτιό του αλαφιασμένος.
" Ρε μα! Τι θα γίνει θα φάμε εδώ μέσα καμία μέρα; "
" Ναι αγόρι μου! Ναι παλικάρι μου! " απαντά και του δίνει ένα φιλί. Η Δέσποινα σηκώνεται και πηγαίνει κοντά στον Στρατή.
" Εγώ είμαι η Δέσποινα. Μια φίλη της μαμάς σου. "
" Γεια σας. " της λέει εκείνος και εκείνη τον αγκαλιάζει σαν αν ήταν δικό της παιδί. Ο Στρατής ξαφνιάζεται όσο να ναι αλλά δεν το δείχνει.
" Αγάπη μου, η Δέσποινα παντρεύεται και λέμε να πάμε στον γάμο της. "
" Ε να πάμε. Εγώ να φάω θέλω. "
" Έλα Δέσποινα. Κάθισε μαζί μας. Έλα. "
" Όχι Χαρά μου πρέπει να φύγω. Αυτό ήρθα να σου πω. "
" Έλα Δέσποινα. Να μας πει τα του  γάμου έστω. " αποκρίνεται ο Παύλος. Εν τέλη κάθονται όλοι στο τραπέζι και απολαμβάνουν τις δημιουργίες της Χαράς.