" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφαλαίο 14ο.

~ Κρήτη ~

Η ζωή του Στρατή είχε μπει σε μια τάξη τώρα πια. Η σχέση του με την Σαβίνα ήταν ψυχική και φιλική. Με τον πατέρα του δεν τολμούσε να μιλήσει, αλλά η Χαρούλα ήταν πάντα στο πλευρό του. Καλώς ή κακώς δεν του είχε αποκαλύψει τίποτα για την Δέσποινα ακόμα, όμως αργά η γρήγορα κάτι θα προοικονομούσε αν θα την θυμόταν ή όχι.

Αυτές πάνω κάτω ήταν οι συζητήσεις του με την Μιμίκα. Ναι. Μιμίκα. Μετά τον νευρικό κλονισμό που πέρασε ξέχασε ονόματα και πληροφορίες που έπρεπε να της δώσουν ένα όνομα που να είναι κοντά στο πραγματικό της. Με την προϋπόθεση πως κάποια στιγμή θα θυμηθεί το δικό της.

" Δηλαδή Στρατή δεν μιλάς ακόμα με τον πατέρα σου. " του είπε η γυναίκα, που σαν να είχε φτιάξει λίγο το παρουσιαστικό της από τότε που γνώρισε τον Στρατή. Τα μαλλιά της ήταν ναι μεν άβαφα αλλά πιασμένα με τρόπο που δεν έκανε εντύπωση το γκριζωπό χρώμα στις ρίζες. Φορούσε τώρα ρόμπες αλλά ήταν σε χαρούμενα χρώματα. Όχι εκείνο το καταθλιπτικό γκρι και καφέ που φορούσε συνήθως. Τώρα πια κοσμούσε τον εαυτό της με μωβ βιολεττί και γαλανές ρόμπες. Γιατί της ταιριάζουν και την κάνουν πιο χαρούμενη.  Πολύτιμη συμβουλή του Στρατή.

" Όχι κυρία Μιμίκα. Δηλαδή δεν θέλω να μιλήσω. Θα με αναγκάσει να πάρω κάποια μετεγγραφή ή κάτι τέτοιο και η σχολή μου μού αρέσει πολύ. " αποκρίθηκε εκείνος. Κρατούσε το χέρι της στην χούφτα του σαν να ήταν πολύτιμος λίθος. Η ιστορία της τον είχε συγκινήσει. Δεν είναι εύκολο να την εγκαταλείπει ολάκερη η οικογένειά της και αργότερα να την βάζουν στο ψυχιατρείο επειδή νόμιζε πως είδε το παιδί της σε ένα δημοτικό σχολείο. Μόνο που το παιδί της τότε θα πήγαινε Λύκειο, και όχι δημοτικό.

" Πρέπει να τον εκτιμάς τον πατέρα σου. Δε βλέπεις εμένα πως κατάντησα; Εδώ μέσα. Επειδή το σπλάχνο μου είχε δίκιο και εγώ δεν το κατάλαβα. Γιατί μου έλειπε και εμένα η κατανόηση. Εγώ προσπάθησα να της μεταδώσω να έχει καλές σχέσεις με τον πατέρα της. Μάλλον μαζί του θα είναι. Ελπίζω να χαίρεται. " απαντά. Τα μάτια της γυαλίζουν και είναι έτοιμη να κλάψει.

" Πώς την ελένε την κόρη σου; " ρωτά ο Στρατής. Η σιωπή κυριαρχεί στον χώρο και η ατμόσφαιρα βαραίνει.

" Δε θυμάμαι. Δε ξέρω. " του λέει. Εκείνος την πλησίαζε περισσότερο και σφίγγει τα χέρια της ακόμα πιο ζεστά.

" Δεν θυμάσαι ή δεν θέλεις να θυμάσαι; " την ρωτά με υπαινιγμό. Αναστενάζει βαριά και βαθιά όμως το άνοιγμα της πόρτας, ελάφρυνε την ατμόσφαιρα.