" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφάλαιο 22ο.

Η Χαρά σχεδόν λαχανισμένη, έφτασε στο σπίτι του Στρατή, λίγο πιο έξω από τη πόλη. Ο γιος της ήταν σε απελπιστική κατάσταση. Έψαχνε κάθε ανάχωμα του σπιτιού για να βρει έστω και ένα στοιχείο για το που μπορεί να πήγε η Σαβίνα. Η Ζέτα βρισκόταν εκεί και τριγύριζε μέσα στο σπίτι σαν αερικό που δεν είχε τόπο να καταχωνιάσει. Ενώ η αναστάτωση του Στρατή ήταν φανερή, η Ζέτα δεν έδειχνε να είναι  ιδιαίτερα εντυπωσιασμένη από την εξαφάνιση της Σαβίνας. Ο Στρατής δεν ασχολήθηκε καθόλου με την αναισθησία της παρά μόνο με τον στόχο του. Η Χαρά μπήκε μέσα στο σπίτι και σάστισε από τον χαμό που είχε προκαλέσει ο Στρατής.

" Τι κάνεις εδώ μέσα αγόρι μου; Τι ψάχνεις; " ρωτάει.

" Οτιδήποτε μου φανεί χρήσιμο για να βρω τη Σαβίνα. " λέει και πηγαινοέρχεται πέρα δώθε συνεχώς. Η Χαρά κοιτάζει την Ζέτα με μια εμφανή αμηχανία και τραβάει τον Στρατή έξω για να μιλήσουν. Δεν ήξερε την ακριβή σχέση του υιού της με την Σαβίνα και ήθελε πραγματικά να μάθει.

" Στρατή μου τι συμβαίνει με εκείνη τη κοπέλα; Γιατί τόσο ενδιαφέρον; " Ο Στρατής χαμηλώνει το βλέμμα του και κάθεται στο σκαλάκι της πόρτας κοιτάζοντας το υπέρ πέραν.

" Ρε μάνα έχουμε περάσει πολλά μαζί. Έχω αρχίσει και την ερωτεύομαι. Καταλαβαίνεις πως είναι να ζεις με έναν άνθρωπο κάθε μέρα, να ξυπνάτε μαζί, να μένετε στο ίδιο σπίτι και ξαφνικά μια μέρα να μην τον βρεις εδώ; "

" Δηλαδή μένετε μαζί; Γρήγορα το προχωρήσατε βρε αγόρι μου. " είπε και κάθισε και εκείνη δίπλα του.

" Όχι ρε μάνα. Σαν συγκάτοικοι μέναμε. Μέχρι πρότεινος τουλάχιστον. Αλλά τώρα τελευταία άρχισαν να μου δημιουργούνται άλλα συναισθήματα. " είπε και ξεφύσυξε σαν να απέβαλε ένα βάρος από πάνω του. Οι σκιές που δημιουργούσαν τα δέντρα στην αυλή του έφερναν στο μυαλό τη νύχτα που τη γνώρισε. Και τότε τα λιγοστά φώτα, εκείνη τη νύχτα, δημιουργούσαν σκιές που έπεφταν στο χλωμό πρόσωπό της. Τότε όμως βρήκε την ευκαιρία να τη βοηθήσει. Βρήκε μια άκρη να πιαστεί. Δεν τον ήξερε κανένας παρά μόνο ο εαυτός του. Ένας άθλιος εαυτός με δειλία και εγωισμό. Αυτό πίστευε. Ένιωθε δειλός. Μετά την απερίγραπτη εμπειρία της φυλακής, του ήταν δύσκολο να ξαναμπλέξει με τον Χρόνη και όποιον άλλον Χρόνη εμφανιζόταν στο δρόμο του. Λίγοι είναι εκείνοι που το καταλαβαίνουν και πολλοί εκείνοι που το βιώνουν. Βιώνουν την δυσκολία, την απελπισία, την φοβισμένη και χωρίς ελπίδα ψυχή. Τώρα πια και τον αδύνατο έρωτα.