" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφάλαιο 12ο.

Η στιγμή που τον είδε να μιλάει με τον άνδρα εκείνο της θόλωσε το μυαλό κι η απερισκεψία βαρούσε κόκκινο στην ψυχή της και στην καρδιά της. Αγκρομαχούσε να βρει μια λογική εξήγηση για το τι σχέση μπορεί να είχε ο Στρατής με τον Χρόνη. Για έναν ανεξήγητο λόγο μόλις αντίκριζε βαθιά τα μάτια του καθρεφτιζόταν ο Χρόνης. Τόσο όμοια μάτια μεταξύ τους δεν είχε ξανά αντικρίσει ποτέ. Το γκρίζο που αχνοφαίνοταν στο γαλανό των ματιών τους αν μη τι άλλο από διαφορετικό δεν ήταν. Τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες που όμως δεν το πρόσεχες με την πρώτη. Με την πρώτη ματιά. Το πρώτο βλέμμα που σε έκανε να αντικρίσεις τα σώματά τους και τα πληθωρικά κορμιά τους. Το βλέμμα του Στρατή ήταν τόσο φιλικό με μια στάλα φιλοξενίας και τόσο μοναχικό ταυτόχρονα που τσίριζε από μακριά πως ήταν μοναχοπαίδι με πληγωμένη καρδιά από τις λίγες. Αντίθετα το βαρύ βλέμμα του Χρόνη σε ωθούσε στο να τρέξεις όσο πιο μακριά μπορείς, με όσες δυνάμεις είχες και να σωθείς από το οπτικό πεδίο του. Γιατί η πίκρα ζωγραφισμένη στις κόρες των ματιών του και η θλίψη στις ίριδες του σε έκαναν να πιστεύεις πως μεγάλωσε δύσκολα και βασανιστικά χρόνια. Δεκαοκτώ χρονών και οι δυο αλλά καμία η στενή σχέση τους. Η διαφορετικότητα ξεχείλιζε από το σώμα τους μολονότι ήταν δύο νέα παιδιά που το αίμα τους έβραζε και κόχλαζε στις φλέβες τους σαν νερό. Όσο όμως τους έβλεπε τόσο πιο πολύ σιγουρευόταν πως είχαν κάτι κοινό που όμως δεν μπορούσε να εντοπίσει.

Οι σκέψεις τις εξαφανίστηκαν μόλις συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος της λιγοστεύει. Ήταν πλέον σίγουρη ότι ο Στρατής είχε άμεση σχέση με τον Χρόνη. Δεν ήταν τυχαία η σύγκρουση τους ούτε η επιμονή του να μάθει περισσότερα για εκείνη. Το γεγονός ότι επέμεινε να μάθει για εκείνη και ότι, καταλάθος, έμαθε για την σχέση με την μητέρα της, ήξερε πως ήταν στοιχείο για τον εκβιασμό της. Ο Χρόνης θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να την βρει και να την κερδίσει πίσω. Έτσι ο μόνος τρόπος να ξεφύγει από τον Χρόνη και τον συνεργό του είναι να πάρει το αεροπλάνο και να φύγει. Δεν είχε πολλά υπάρχοντα αλλά ό,τι είχε και δεν είχε το έβαλε σε ένα σακίδιο και μη την είδατε.

Ο Στρατής μόλις είδε την Σαβίνα από μακριά να τρέχει πίστεψε πως ήταν κάποιο είδους οφθαλμαπάτη η φιγούρα της ή πιο απλά κάποια άλλη που της έμοιαζε. Από πριν εκείνος ο παράξενος νέος δεν του φαινόταν και πολύ αθώος ή απλός άνθρωπος. Αντίθετα, πίσω από το γελοίο καπέλο του θα έβρισκε κάτι τρομερό και μυστήριο που έτσι και αλλιώς του κέντριζε το ενδιαφέρον. Δεν έδωσε σημασία στην οφθαλμαπάτη αυτή ωστόσο κάτι μέσα του έλεγε πως ίσως κάτι θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Σύντομα. Πολύ σύντομα.