" Ανάθεμα την βεντέτα...Τα ένοχα μυστικά. "

Κεφάλαιο 29ο.

Όταν άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε, σχεδόν όλο, το σόι του Ζήση, κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος θα έκανε τα πάντα για να διεκδικήσει ξανά την οικογένειά του, αν όχι μόνο την Χαρά. 

" Πόσο πρέπει να σου απολογηθούμε για όσα ο πατέρας σου έκανε και πόσο μάλλον εμείς; " ρώτησε ο ψηλός άνδρας με τα γερασμένα μάτια. Η Σαβίνα τους κοιτούσε με περιέργεια και άνοιξε περισσότερο την πόρτα για να τους δείξει πως είναι ευπρόσδεκτοι. Ο Στρατής δεν είχε την ίδια άποψη όμως. 

" Ο Ζήσης σας είπε να έρθετε; " 

" Ο πατέρας σου εννοείς. " είπε η κυρία Στέλλα. Εκείνη η γυναίκα που τον ένιωθε σαν γιο της, και όχι σαν εγγονό της. Από τότε που ο Ζήσης την πήρε από τη κλινική έχασε κάθε επαφή με τον Στρατή και μολονότι είχε τον γιο της, ήθελε όσο τίποτα τον μικρό εκείνο που τη βοήθησε να θυμηθεί και να ζήσει πάλι όπως πριν.

" Ναι έστω. Που ξέρετε που μένω; " τους ρώτησε. Η άλλη γυναίκα δίπλα στον άνδρα ήταν πιο απόμακρη από όλους. Φαινόταν καλή αλλά απρόσιτη αρκετά. 

" Μιλήσαμε με τον Ζήση και μας είπε πως θα είσαι εδώ. Μάθαμε τι είπατε και θέλαμε με τη σειρά μας, όλοι, να σου ζητήσουμε συγγνώμη. Εκ μέρους του αλλά και εκ μέρους μας. Έπρεπε τόσα χρόνια να τον πείσουμε να σου μιλήσει. " 

" Εσάς δεν σας άρεσε η σχέση του με τη μητέρα μου. Πως αποφασίσατε έτσι ξαφνικά να μας δεχτείτε; " ρώτησε ο Στρατής υπαινικτικά. 

" Μας μίλησε η Στέλλα. Μας είπε για την αξία σου. Μας έδειξε πόσο της λείπεις και πόσο καλά την έκανες. Εσύ την βοήθησες να ζήσει και να γυρίσει ξανά στο σπίτι. Και όχι σαν ψυχολόγος αλλά σαν εγγονός. " απάντησε η απρόσιτη γυναίκα. 

" Επί τη ευκαιρία εγώ είμαι ο θείος του Ζήση ο Κωστής. Από εδώ η γυναίκα μου η Σταυρούλα και την γιαγιά σου την ξέρεις. Ήταν χρέος μας να σε γνωρίσουμε και να σε ζήσουμε. Θέλω να είσαι ανοιχτός μαζί μας. Λίγα χρόνια μας απέμειναν στη ζωή και θέλουμε να τα ζήσουμε μαζί. Όλοι. " είπε ο Κωστής με εμφανή χαρά στα μάτια. Η Σαβίνα έβλεπε ότι ο Στρατής ένιωθε άβολα με όλη την κατάσταση οπότε επέλεξε να φύγει και να πάει στη μητέρα της στο ψυχιατρείο για άλλη μια φορά. 

" Στρατή μου φέρε τους ανθρώπους μέσα. Εγώ θα πάω να δω την Μιμίκα για λίγο και θα ξαναγυρίσω. " του είπε. Εκείνη τη στιγμή η Στέλλα πλησίασε την Σαβίνα και της έπιασε το χέρι σφιχτά. 

" Την Μιμίκα στο ψυχιατρείο πας να δεις; " 

" Ναι. Την ξέρετε; "