Büyük Vurgun

BÖLÜM 38

Bölüm geldi böölüümm!!!

İyi okumalar💎

Sanki gök yüzünden yıldızları toplamış biri, sürekli bulutluyuz, ömrümüz gri. 🍂

Yanıma yaklaşan gölge, o eski şarkıyı gerçek bir istekle tekrarlıyordu.

"Bir hasretlik yüzün vardı, içimde bir hüsün vardı söylecek sözüm vardı. Bu kalp seni unutur mu? Bu kalp seni unutur mu? Kalbim seni unutur mu?"

Anlamı yok tüm  sözlerin, sensiz geçen senelerin..

"Anlamı yok tüm sözlerin, sensiz geçen senelerin.. "

Bu kalp beni unutur mu?

"Kalbin beni unutur mu?" parmaklarım hareketlendi müziği kapatmak için, buna izin vermedi. Koca ellerinin arasına aldığı parmaklarımı önce okşadı, sonra da tek tek öptü.

"Müziği kapatırsan.." dedi dudakları hala parmaklarımdaydı.
"Kalbinin feryatlarını duyarsın."

Güldüm.

Akşam olmuştu. Sabah hiç durmadan kendimi dışarı atmıştım. Sonrasında Alper de peşime takılınca gidip Gamze'yi almıştık.

Günümüzün ne kadar eğlenceli geçmesini istesem de elimde olmadan durgundum.
Çünkü sadece düşünüyordum.
O kadar zaman geçmişti, yanmıştım hatta yanmak ne kelime kül olmuştum. Her şey aklım yer edinmişti.

Uykusuz geçen gecelerim, ağlayarak sabahladığım, uykularımda ağladığım..

Hepsi birer kaya olup oturmuştu yüreğime. Ne yapacaktım peki? Affedecek miydim onu hemen. Nasıl hazmedecektim?

Günüm berbat geçmişti. Daha fazla dışarıda kalmak istemesemde yanımda Alper ve Gamze olduğu için sabrettim. İkilinin arasında gelişen küçük elektriklenmeninde farkına varmıştım. İşte beni gülümseten tek şey o olmuştu.

Şimdi ise bahçedeydim. Müzik dinliyordum ve Kamelya'nın gelmesini bekliyordum.

Ama ondan önce biri gelmişti; Behram.

Kafamı kaldırıp suratına bakıyordum. İstemsizce bir soru sormuştum ancak cevabını henüz alamamıştım.

Kalbin beni unutur mu?

Parmak boğumlarıma attığı öpücüğü kesip yanıma oturdu.
Heyecanlandım.

Saçlarıma dokundu.

Geri çektim kendimi. Belki biraz bozuldu, ama aldırmadım. Müziği kapatma demişti ya hani, o müziği kapattım.

Ve tamda dediği oldu. Kalbimin feryatları acı olup kulaklarımda patladı.

"Kalbimin en nadide yerine koyulmuşsun,seni nasıl unutsun.." diye başladı söze acı bir tonda.
"Ölünce bile sevmezsem seni, toprağından dönsün yüzüm.."

Saçlarıma daldırdı burnunu, derin bir nefes çekti.

"Artık sen kokmasın her yer.." yutkundum ve sustum.

Konuşmasına izin verdim çünkü sesini duymak beni iyi ediyordu.
Ama o bunu hiç bir zaman bilemeyecekti.

"Konuş.. Bağır cağır bir şey yap ama susma.." sesindeki acı, ucu sivri birer iğne olup vucuduma battı.

"İçimde bıraktığın boşluğa.. " dedim zor bela.
"Okyanuslar sığdırdım." konuşamadı.

Sustu. Sustum.
Üzüldüğünü gördüm sonra, buna da dayanamazdım.