Clouds △ 5 Seconds Of Summer △ Completed

0.0 ☁

O, her zaman hayatımda farklı bir yere sahip olan biriydi. El değmemiş bir gökyüzü kadar güzel, mavinin derinliği kadar inanılmaz, bulutların şekli kadar da anlaşılmazdı. Gerçekten de bulutlar gibiydi o. Şeklini asla tam olarak bilemezdiniz. Tahmininiz olurdu, fakat 1 dakika sonra bu tahmini çürütecek bir şekil daha olurdu.

Ben onu biliyordum, en azından bildiğimi sandım. Oysa ki, onun ruh değişimi, bulutlarınkinden daha fazlaydı, işte bunu bilmiyordum. Ona dokunan eller, onu sevdiğini söyleyen ağızlar, onu öpen dudaklar, onunla aynı havayı soluyan burunlar ve onun sesini canlı olarak duyan bütün kulaklar kadar çoktu onun ruh değişimi. Onu alkışlayan, onu seven, onunla fotoğraf çekinmek isteyen, ondan imza bekleyen, onun ismini haykıran hayranlar bunu bilmiyordu.

Her zaman onların bir kahraman olduğunu düşünmüştüm. Her zaman gülen, asla umutsuz veya mutsuz bir gün geçirmeyen, herkese yardım eden, asla bu ünden ve hayranlarından bıkmamış bir grup olarak biliyordum ben onları. Hayranlarını kurtaran, onları yeniden hayatlarına döndüren kişiler olarak biliyordum.

Fakat onlarında dedikleri buydu;

"Gerçek gruplar, hayranları kurtarır, gerçek hayranlar, grupları kurtarır."

Bu sözün içindeki anlamı farklı olarak bilmiştim hep. Fakat öyle olmadığını anlamıştım. Aslında, bizim onları kurtarmamız gerekiyordu. Bokluklarından, şımarıklıklarından ve piç gibi davranışlarından.

Hiçbir hayran bunu anlamayınca gerçekten boka battılar ve yine hiç kimse onları anlamadı. Onları kurtarmaya çalışan bazı 'gerçek' hayranlar ise başarısız çıktı çünkü onlar kurtulmak istemedikten sonra dünyadaki bütün insanlar gelse, onları kurtaramazdı.

Önemli olan ün değildi önceden onlar için, onları alkışlayan elleri değil, onu sevenlerin kalplerini istiyorlardı. Fakat şimdi öyle değildi. Kalp istemiyorlardı. Onları alkışlayan ve onlara ün kazandıracak olan elleri istiyorlardı.

Bunu anlamak için 2 yılımı vermiştim fakat bu pekte önemli değildi. Canımdan daha çok sevdiğim grubun gerçekte kim olduklarını bulmak, gurur vermişti bana. Fakat gurur duyulması gereken ben değildim. O piç gibi davranışlarının arkasında saklı kalan bazı çocukluklarından gurur duyulması gerekiyordu. Tabii, öyle bir şey var mıydı, o bile belli değildi.

Onları kurtarmam için önce kendimi mi kurtarmam gerekiyordu emin değildim, fakat kendimi her zaman ki gibi son plana atmış, onları kurtarmaya çalışmıştım. Ama işe yaramadı. Onlar sosyal ağlarda çocuk gibi davrandıklarından, gerçek kişiliklerini göremiyordunuz. Ve benim bunu sanal alemden yapmam mümkün değildi.

Bulutların şeklini yakınlaşmadan göremezdiniz.

Ve bulutlar dokunamayacak kadar uzaktalardı.