Derin bir nefes aldım, neredeyse bu oksijenin beni boğduğunu bilerek. Her bir saniye dibe batıyor, bir daha da çıkmamak üzere gidiyordum. Bugün olanlardan sonra, iyi olmayacağıma dair söz verdim kendime. Hiçbir zaman hayalimdeki bu olmamıştı. Hatta en kötü ihtimaller listesinde bile yeri yoktu böyle bir şeyin.
Kulise doğru yürüdüğümde kalbimin sadece sol tarafımda değil, midemde, ciğerlerimde, ellerimde, her yerimde attığını fark ettim. Oraya doğru yaklaştıkça sanki bir şey beni geri itiyor, gitmemi engelliyordu fakat her zamanki gibi bunu göz ardı etmekten kendimi alıkoyamamıştım. Göz ardı etmiş ve sayamadığım kadar hayranın olduğu kulise girdiğimde onları birkaç adım ötemde görmek nefesimi kesmiş, kalbimi tekletmişti.
Sayamamamın sebebi, çok olmaları değildi, sadece diğer her şeyi unuttuğum gibi saymayı da unuttuğum içindi. Onları sahnede en önden görmek evet, bütün algılarımı alt üst etmiş olabilirdi fakat daha da yakından görmek bütün organlarımı işlevsiz hale getirmişti.
Sıranın bana geldiğini bile görmemiştim bu sırada. Hiçbir kötü ihtimali düşünmemiş biri olarak çıkmıştım karşılarına, her şeyden habersiz, ağlayarak giden hayranları görmemiş, kırık kalplerin kırılış seslerini duymamış, mutlulukla çıkmıştım karşılarına.
"Hey, bir diğer hayran!" diye seslendi Michael. Bana en çok yük yapan ve mutluluğumu bitiren şey 'bir diğer hayran' diye seslenmesi miydi, emin değildim fakat emin olduğum bir şey varsa o da kalbim sağlam olarak eve gitmeyeceğimdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Clouds △ 5 Seconds Of Summer △ Completed
Fiksi Penggemar"giderken arkasında bıraktığı sadece bir avuç toz bulutuydu."
