Sarah

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3

Toen hij weg was kon ik niets anders dan huilen, en mezelf vies voelen. Ik sprong meteen onder de douche, en probeerde het gevoel van me af te schrobben, totdat ik een rode huid had. Het brandde van de pijn. Ergens anders brandde het ook. Het deed zeer. Net of het helemaal uitscheurde. Ik zag dat ik ook bloed verloor. Daardoor ging ik nog harder huilen, raakte ik nog meer in paniek. Ik moest rustig blijven. Ik moest dit vertellen aan mijn ouders. Nee. Daar geven ze toch niets om. Vertellen aan Marlies? Nee. Ik stelde me vast aan. Dit hoorde gewoon zo, anders deed hij dat niet. Toch? Ik overtuigde mezelf dat het zo hoorde. En misschien zag ik hem wel nooit meer. Bleef het hierbij. Toen ik een stap uit de douche zette, klonk de beltoon van mijn telefoon. Ik sloeg een handdoek om mij heen en nam zuchtend op. Mijn handen trilden nog helemaal, merkte ik.

'Hoi.'

'En heb je seks gehad?' de opgewekte stem van Marlies klonk aan de andere kant.

Ik moest moeite doen om mijn tranen tegen te houden.

'Nee', loog ik.

Ik hoorde Marlies aan de andere kant zuchten. 'Zo schiet het niet op Saar.'

Het was een week geleden. Ik at niets meer. Ik sliep niet meer. En ik weigerde op de bank te gaan zitten. De deurbel ging. Ik voelde een rilling over mijn rug lopen. Gelukkig waren nu mijn ouders thuis. Ik hoorde hoe mijn vader de deur open deed. En ik hoorde zijn stem. Mijn ogen werden groot. Nee.

'Hee Saar, je hebt ons helemaal niet verteld dat je een vriendje hebt', riep mijn vader enthousiast. Mijn moeder sprong meteen op om Daan de hand te schudden. Daan gaf mij een knipoog. Ik begon moeilijk adem te halen, en rende naar boven.

'Nja, die is ook blij', lachte mijn moeder.

Ik verstopte me net als een klein kind onder de dekens. Ik hoorde voetstappen op de trap. Laat het hem alsjeblieft niet zijn.

'Sarah', klonk zijn stem.

Ik zei niets, en ik bewoog niet. Hij trok de dekens van mij af. Ik keek hem bang aan. Hij ging naast mij op bed zitten.

'Dit hoort zo, echt', was het enige dat hij zei. Daarna zoende hij mij.

Ik was zestien. Wist ik veel dat dat niet normaal was. Elke zaterdagavond kwam hij, bijna elke zaterdagavond verkrachtte hij mij. Al zag ik het niet meer zo. Het hoorde zo. Dit was normaal. Marlies wist ook dat hij mijn vriendje was. Iedereen wist het eigenlijk. En ineens kreeg ik veel aandacht van de andere meiden van mijn school. Ze vonden het allemaal stoer dat ik een veel ouder vriendje had. Ze moesten eens weten. Ik was ongelukkig. Maar ik durfde mij niet te verzetten. Niet meer.

Vorige week

'Alsjeblieft, doe het niet', schreeuwde ik.

'Houd nou je bek dicht schatje', zei hij en gaf mij een klap in mijn gezicht.

'Stop!' gilde ik.

Hij haalde uit met zijn vuist. Vol in mijn maag.

Sindsdien durfde ik mij niet meer te verzetten.

-----------------

Sarah denkt wel dat het normaal is, maar dat is het absoluut niet. Een verkrachting is en blijft illegaal, en moet ten alle tijden gestraft worden.