Sarah

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 18

Samuel was even weg. Ik dacht dat hij  boodschappen was halen, maar zeker wist ik het niet meer. Ik deed mijn kleren uit en stapte onder de douche. Heerlijk, die warme stralen. Na een half uurtje besloot ik eronder uit te gaan. Ik had mij nog maar net aangekleed toen de bel ging. Vast Samuel, dacht ik. Ik deed de deur open. Een jongen keek mij aan. ‘Hey ik zoek huisnummer 13 maar ik kan het nergens vinden?’

Ik wees hem de weg. ‘Oh bedankt, die huisnummers lopen hier raar zeg.’

‘Ja klopt’, zei ik.

‘Ik ben Abel’, zei hij en schudde mij de hand.

‘Oh wacht, jij hebt het huis gekocht’, mompelde ik.

‘Ik niet, mijn ouders wel. En ik kom net uit school en ging nu dus mee helpen. Over een maandje trekken we in.’

‘Leuk’, zei ik.

‘Bedankt hé, en ik spreek je nog wel….uhm…?’

‘Sarah’, ze ik snel.

‘Ik spreek je nog wel Sarah!’

Hij liep weer weg en ik gooide de deur dicht. Wat een sul zeg. Ik liep naar de keuken en besloot er even een stofzuiger doorheen te halen. Een paar minuten later ging de bel weer. Ik zuchtte. Samuel of die Abel weer. Ik maakte de deur open. Ik keek recht in de ogen van Daan. Shit. ‘Kom’, zei hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee.’

Hij zuchtte. ‘Kijk dit kan pijnloos, of ik moet je mee sleuren.’

Ik schudde angstig mijn hoofd. ‘Ik ga niet mee.’

Daan zuchtte opnieuw. ‘Oké dan, dan zal ik je mee moeten sleuren.’ Hij pakte mijn arm stevig vast en trok mij naar buiten. Een oud vrouwtje keek ons verbaasd aan. ‘Oké ik ga mee’, zei ik snel. Ik wilde geen scene schoppen. Ik trok de deur achter mij dicht, en draaide hem met een trillende hand op slot. Ik liep met Daan mee, en stapte in zijn auto. Ik had geen idee waar we heen gingen. We stopten bij een huis. Hij trok mij uit de auto en duwde mij het huis in. Woonde hij hier? Aan de troep te zien was het een studentenhuis. Hadden we zover gereden? Waar waren we in godsnaam? Hij duwde mij een kamer binnen. Daar lagen overal kleren en boeken. ‘En hier blijf jij een tijdje.’ Hij duwde mij op de grond en liep weer weg. Toen ik niets meer hoorde, voelde ik aan de deur. Op slot. Shit. Dit was helemaal niet goed. Samuel kwam mij hier echt niet zoeken. Ik voelde aan mijn broekzakken. Ook dat nog. Mijn telefoon lag op mijn bed. Ik kon dus ook niemand bellen. Zuchtend ging ik op het bed zitten. Ik staarde naar de boeken die op de grond lagen. ‘’The human body’’. Waar studeerde Daan voor? Als het zijn kamer was. Twee uur lang zat ik alleen, toen kwam Daan weer terug. Hij had een bord eten in zijn hand. ‘Eet op’, zei hij en zette het bord voor mijn neus neer. Daan pakte een van zijn boeken op en ging aan zijn bureau zitten. Hij begon er aandachtig in te lezen. Ik had honger, maar ik weigerde te eten. Wie weet wat hij erin gestopt had. Een uur lang had ik hem angstig aangekeken, terwijl hij door ging met lezen. Daarna schoof hij zijn boek aan de kant en kwam naar mij toe. Hij pakte mijn bord op en zette het op zijn bureau neer. ‘Nu gaan er leukere dingen gebeuren Sarah’, zei hij met een grijns.