Sarah

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 15

Volgens mij waren we nu officieel een stelletje. Ik had geen idee hoe dat ging. Moest je elkaar echt verkering vragen en was je dan pas samen? Of was je samen als je beide hetzelfde voelde? Voor mij maakte het niet uit. Hij vond mij leuk en ik hem. Ik lag in zijn armen en ik kon maar niet slapen. Mijn hoofd liep over van alle gedachten. Hij vond mij leuk. Maar dat betekende ook dat hij meer wilde. Hij wilde mij. Hij wilde mij op de manier zoals Daan mij wilde. Ik voelde een misselijkmakend gevoel van binnen. Ik kon alleen maar hopen dat het niet zo was. Ik had totaal geen energie meer om mij te verzetten. Mijn lichaam voelde niet langer van mij.

‘Samuel?’ Ik probeerde hem wakker te schudden. Ik kon onmogelijk slapen. ‘Samuel?’ Ik pakte zijn schouder en schudde die heen en weer.

‘Wat?’ langzaam werd hij wakker. ‘Wat is er Saar?’

‘Je gaat mij toch niet gebruiken hé?’ ik durfde hem niet aan te keken en staarde naar mijn nagels. Misschien was het beter als ik het niet gevraagd had. Voorzichtig keek ik naar hem. Hij keek mij verbaasd aan. Blijkbaar moest de vraag tot hem doordringen, want pas naar een paar minuten gaf hij antwoord.

‘Nee natuurlijk niet, doe niet zo raar Sarah.’ Hij was duidelijk geschrokken van mijn vraag. ‘Ik heb je gezegd dat ik het nooit meer zal doen. Nooit.’

Ik knikte en liet een zucht ontsnappen. ‘Ik weet het niet Samuel.’

‘Wat weet je niet?’

‘Of ik dit blij van de daken moet schreeuwen of het in mijzelf op moet sluiten.’

Hij keek mij niet begrijpend aan. Oké toegegeven, ik was vaag. ‘Ik bedoel…onze relatie.’

‘Hebben we een relatie dan?’ vroeg hij met gefronste wenkbrauwen.

Ik voelde dat ik rood werd. Dit hadden we nooit hardop uitgesproken. Ineens moest hij lachen. ‘Ik plaag je maar, naar mijn weten hebben we een relatie, als jij dat goed vindt?’

Ik knikte blij.

‘Maar houdt het stil. Vooral voor Daan. Anders zijn we nog lang niet jarig.’

Dat begreep ik wel. Dan zouden we grote problemen met Daan krijgen.

‘Probeer nu maar wat te slapen Sarah.’

De volgende dag werd ik in zijn armen wakker. Samuel had mij ziek gemeld van school.

‘Daan zou vanavond wel eens langs kunnen komen’, zei hij toen hij op zijn telefoon keek.

‘Hoe weet je dat?’ Ik had het vermoeden dat het iets met zijn telefoon te maken had.

‘We hebben…een groepsapp.’

Die begreep ik niet. ‘Groepsapp?’ vroeg ik.

‘Daan zei dat hij vanavond weer naar jou te kwam.’

Ik voelde mij misselijk worden. Een paar tellen later hing ik boven de wc. Toen ik terug kwam was Samuel bezig met het ontbijt. Hij ontweek mijn blik.

‘Mag ik het zien?’

‘Wat zien?’

‘De groepsapp.’

‘Oh Sarah dat wil je echt niet. Je moest net al overgeven.’

‘Ik wil weten wat er over mij gezegd wordt en dat recht heb ik.’

Zuchtend pakte hij zijn telefoon en ontgrendelde het ding. Daarna gaf hij het apparaat aan mij. Bovenaan stond het groepsgesprek. Het had een smiley als naam. Een verkeerde smiley, laten we daar op houden. Ik opende het gesprek. Ik wist dat ik dit niet wilde zien, maar ergens ook weer wel. Ik scrolde iets naar beneden en daar stond inderdaad dat Daan vanavond weer kwam. ‘Wie zitten er allemaal in?’ vroeg ik.

‘Al die jongens die jou toen verkracht hadden, ik en Daan natuurlijk.’

Ik voelde een nieuwe vlaag van misselijkheid naar mijn maag rijden. Het ging in volle galop, zodat ik moest rennen naar de wc. Omdat ik zo snel weg moest rennen had ik zijn telefoon op de grond laten vallen.

‘Sorry’, mompelde ik toen ik terug kwam. Samuel had ondertussen zijn telefoon al opgeraapt.

‘Het is oké. Maar ik zei toch dat je het niet wilde weten?’

‘Het was niet slim van mij’, gaf ik toe. Een groepsapp. Een fácking groepsapp over mij. Over het verkrachten van mij. Ik moest er niet te lang over nadenken of ik zou zo weer gaan overgeven.

‘Wil je nog een broodje?’ vroeg hij toen hij het ontbijt op tafel had gezet.

‘Ja doe maar’, zei ik en ging aan tafel zitten. Ik had geen honger, maar eten was goed. Mijn lichaam had brandstof nodig. Om te zijn wie ik niet wil zijn. Een hoer.