Sarah

Hoofdstuk 11

Ik heb mijn best gedaan mensjes, maar ik had best weinig inspiratie en heb echt het gevoel dat dit verhaal een flut verhaal is. :')

Hoofdstuk 11

Eigenlijk moest ik tegen hem schreeuwen. En zou ik hem helemaal verrot moeten slaan. Maar ik kon het niet. Ik was verliefd op hem en ik kon er niets tegen doen. Hoe verkeerd het ook was. Hoe erg ik mij er ook voor schaamde, het ging niet. Ik zat tegen Samuel aan en we keken naar een komedie. Het was zaterdagavond en mijn ouders waren zoals gewoonlijk weer weg. Samuel kwam zo vaak als hij kon naar mij toe, om mij te beschermen tegen Daan. Wat hij van mij vindt, wist ik niet. Ik durfde het niet te zeggen, want dat zou raar zijn. Ik zag dat Samuel op de klok keek.

‘Misschien komt hij niet’, mompelde hij.

‘Ik hoop het’, piepte ik. Ook al was hij bij mij, ik was nog steeds doodsbang. Want elke keer opnieuw deed het pijn. Echt pijn. Het was niet zoals ik op internet las. Daarop stond dat alleen de eerste keer pijn deed. Was het maar zo. Ik keek naar Samuel. Had hij spijt? Hij zei van wel en het klonk oprecht. Ik schudde mijn hoofd, natuurlijk had hij spijt. Ik snapte alleen niet waarom hij het deed. Waarom hij met Daan mee deed. Ik huiverde bij de gedachten aan die ene avond.

‘Wat is er?’ vroeg Samuel. Hij had het blijkbaar gevoeld.

‘Niets.’

‘Ik probeer je te beschermen dat weet je toch? Dat voelt voor mij als mijn plicht omdat…omdat ik mee gedaan heb.’

Ik merkte dat hij zich ervoor schaamde en ik kon hem geen ongelijk geven. Het voelde ook erg onnatuurlijk om tegen hem aan te liggen, maar tegelijkertijd ook weer natuurlijk. Ik kon mijn gevoelens niet in bedwang houden en dat was nou eenmaal de natuur.

‘Plicht? Ben ik een plicht?’ ik keek hem vragend aan. Een plicht betekende in mijn ogen een soort last. En ik wilde absoluut geen last voor iemand zijn. Zelfs niet voor Samuel. Of Daan.

‘Nee…ja…laat maar. Ik kan het niet uitleggen. Maar ik doe het graag. Ik zie je graag…’

Ik keek hem een paar seconden geschrokken aan en wendde daarna mijn blik van hem af. Nee. Nee. Nee. Het was uitgesloten dat ik hieraan toegaf. Een relatie met een verkrachter houdt geen stand en is raar. Niet dat iemand het wist. Maar het kon niet. In mijn gedachten sloeg ik mijzelf. Relatie? Serieus Saar? Denk je daar aan? Hij bedoelde het vast niet zo, want niemand wil jou. Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden, ze wilden eruit. Ik moest niet toegeven aan de tranen. Ik wilde niet huilen. Maar de gedachte dat niemand mij wilde, maakte mij intens verdrietig.

‘Is alles wel oké Sarah?’ vroeg hij bezorgd en pinkte een traan uit mijn ooghoek weg.

Ik knikte en schaamde mij voor het feit dat ik aan het huilen was.

‘Ik…’, verder kwam ik niet en sloeg mijn ogen neer. Nee. Ik kon het niet vertellen. Ik kon mijn gevoelens niet bloot leggen aan hem. Het hoorde niet. Samuel keek mij verwachtingsvol aan. Hij verwachtte dat ik die zin nog af ging maken. De deurbel ging. Ik werd spontaan misselijk. ‘Sarah ik kan niet open doen, ik ga via de achterdeur en bel over vijf minuten ook aan, oké?’

Ik knikte en Samuel ging snel naar de keuken. Met lood in mijn schoenen deed ik de voordeur open.

‘Het verbaasd mij elke keer weer opnieuw dat je de deur open doet. Jij bent zo goed gelovig’, zei Daan lachend.

Ik deed zuchtend een stap opzij. Ik snapte het ook niet. Nee ik snapte het wel. Ik kon niets doen. Ik voelde mij machteloos en durfde hem de toegang tot mijn huis niet eens te weigeren.

Daan ging zoals altijd op de bank zitten en maakte het zichzelf gemakkelijk. Ik bleef twijfelend staan maar ik moest naast hem gaan zitten. Trillend ging ik naast hem zitten en ik voelde hoe hij een arm om mij heen sloeg. Alsjeblieft, laat dit de enige aanraking blijven, smeekte ik in mijzelf. Een paar minuten later ging de bel. Samuel. Ik sprong op en probeerde zo rustig mogelijk naar de deur te lopen. Eigenlijk wilde ik rennen. Ik deed open en drukte mijn lichaam tegen zijn lichaam aan.

‘Ik ben bang’, zei ik fluisterend. ‘Echt heel bang.’