Rüyalarımla gerçekleri birleştirmek istiyorum.
Orda ellerimiz bir.
Kalplerimiz bir.
Herşeyin bu kadar zor olduğu bu dünyada kelebeklere öncelik verilmiş .Hep keleblere acıdırdık özenmek yerine. Bizim aşkımız kelebeklere özendi galiba kısa oldu bitti gitti. Biz kelebeklerin kanatlarıydık her çırpışında birleşirdik.
Peki ya kelebekler artık geri dönmezmi? Kanatlarını birleştirmez mi?
O kelebeğin ömrüne hasret kaldık.
Kelebeğin diğer kanadına hasret kaldım. O her şeyini bir kelebeğin kanadına sığdırdım ben. Ama sen o koca kalbine bir beni sığdıramadın. Küçük bir sevgiyi , hasreti bize çok gördün.
Çok basit kalmadı mı bu ayrılık böylesine içimde büyük olan aşk için.Kendi içindeki olmayan sevginin çokluğu kadar benim içinde varoluşu vardı .
Gözyaşlarımla suladım o sevgiyi büyüttükçe büyüttüm ama sen gönlündeki insanlarla yitirdin beni bitirdikçe bitirdin ve benden geriye bir hiç kaldı Aytenli'm.
Gecelerin karanlığında seni saydım ben sabahlara kadar. Sen Ay'dın camımdan sabaha kadar senle konuşurdum hayallerimi anlatırdım sende öylece sessizce dinlerdin ve sabah olunca giderdin odamdan .
Ben bilirim çok uykusuz kalmayayım diye giderdin,kıyamazdın bana sen. Ertesi gece tekrar gelirdin.
Özlerdin dayanamazdın bilirim ben sevgili bilirim bana gece gelirdin gönlünde kimsenin olmadığı saatlerde.Ama şuan hiç gelmiyorsun .Ben kapattım o geceyle seni birleştiren perdeyi.
Ve şunu da bilesinki sevgili o perdeyi kapatan eller benim değilmiş gibi kapatıldı ve şuan o perde yerine tahtadan korumalar var ne günüm aydınlanıyor nede sen geliyorsun geceleri.
Neden bana böylesine derin bi acı yaşatıyorsun sen Aytenli'm?
