Artık ağlamam gereken yerlerde ağlıyamıyorum.
Ama hiç olmadık şeylerde de gözlerim doluyor. Bir kelebeğin kanat çırpışında mesela .
Bu aşk beni çok dengesiz biri yaptı sevgili.
Bi yerde okumuştum.
Yaşadığın acının derinliği kadar insanda o kadar susarmış.
Susar oldum her şeye. Sana bile.
Karşıma koysalar seni , ağzımı açıp bir kelime edip konuşurmuyum.
"Sen aylardır beklenensin " dermiyim bilmiyorum.
Anca böyle sayfalar sayfalar yazarım sana okumıyacağını bile bile.
Bütün aşk acılarına yorum yapar destekci olurum. Acı çekmesinler diye uğraşır durarım. Bu düşmanım olsa bile.
Ama benim dizlerimi başıma kadar çekip , hıçkırıklarımı yuta yuta ağladığımda yanımda kimse olmadı.
Kimseye sitem etmiyorum edememde. Kimse zorunda değil tabi.
Ben mutlu oluyorum onların acılarına merhem olduğumda , ağlıycak omuz olduğumda.
Terzi kendi söküğünü dikemezmiş.
Sen benim dikemediğim tek söküğümsün.
Sen geliyorsun aklıma her saniye.
Gözlerim dalıyor uzun uzun yerlere. Ve oracıkta yaşlar süzülmeye başlıyor.
Huzurum aklıma geliyor.
Ve bir daha o huzuru yaşıyamıyacağımda ki ihtimal.
Canımı acıtıyor bu ihtimalsizlikler.
Senden önce ben ben değildim.
Senden sonrada ben ben değilim.
Ben sende benim.
Sen gittin beni benden ettin. Benden geriye hiçbirşey kalmadı.
Bana beni geri ver sevgilim. Bana seni geri ver.
Bu kötü dünyada sensiz ayakta kalmayı başaramıyorum ben.
Ben her şeye sana adamıştım hayal kurmayan bana senle ilgili hayaller kurdurdun.
Ve gittin.
Ben hayal kurmayı bilmemki Aytenli'm. Sensiz hayal nasıl olur bilmem.
Hem bizim gerçekleştirilmesi beklenen hayallerimiz yok mu ?
Onlar da yalandı deme bana kaldıramam omzumdaki yükler bu kadar ağırken kaldıramam.
Bak bu sayfalarda ıslandı Aytenli'm. Mürekkebim aktı gitti.
Mürekkebim ol gel bizi yazayım. Hiç olmayan bizi.
Ve bir hiç olan beni...
