Bu kadar imkansızlık canımı çok acıtıyor.
Sanki küçük bir mahallede durumu iyi olmayan küçük bir kızım da elimde olan ilk ve son bebeğimi kaybetmişim gibi.
Kaybolmuş bir kere nasıl geri gelsin. Ailen nasıl alsın. Bu bir imkansızlık değil mi can yakanından.
O küçük kız çocuğunun içindeki cam kırıklarısın sen. Her parçanın yüreğime battığı o cam parçalarısın.
Artık bu imkansızlık ömrümden yiyor.
O çok sevdiğimiz Ay'ız biz.O hilal şekline bürünmüş haliyiz.
İki ucu var o hilalin. Bir ucunda sen diğer ucunda ben.
Sana kavuşmak için defalarca düşüyorum boşluğa.
Canım yana yana devam ediyorum.
Onu bunu gerçekten geçtim.
Ben geceleri kafamı o yastığa koyduğumda bu imkansızlığın gözlerimi kan ağlatmasından bıktım.
Nefeslerimin sebebi senken sonu olmandan da bıktım.
Yanımda hiç yoksun ama o gecelerde öylece otururken boğazımda düğümlenen hıçkırığa senin ismini verdim.
Belki bundandır gözyaşlarım...
Ben istiyorum ki seninde aklında ben olayım.
Beni biri sevecekse sen sev.
Şuan bu boğazımdaki hıçkırık sen ol da gel.
Gözyaşlarım kurusun razıyım ama sonunda sen gel.
Bu kalp sıkışmalarım devam etsin , bu kalbim dursun ama sen gel.
Düşünüyorum acaba bu kadar çok sevdiğimi bilseydin gidermiydin.
Bırakırmıydın böylece yüzüstü.
Benim hislerimin çeyreğini hissetsen öldürseler yinede gitmezdin.
Giderken benden aldığın kalbimide götürmüşsün.
Senden kalbimi almayı unutmuşum.
Keşke biraz sevseydin beni.
Ben mi istedim bu şekile bürünmeyi?
Ben mi istedim buraya gelmeyi.
Diyorlar ki hiç keşke tanımasaydım dediğin oluyor mu ?
Onu demem ben diyemem. Onun yerine.
Keşke bu dünyaya hiç gelmeseydim derim.
Seni sevmiyceksem neye yarar aldığım o nefes Aytenli'm...
