NIMPHA || The Missing Wings

Chapter 7 - Frustration

*Nimpha POV*

Isang buwan ko nang iniiwasan ang mga transferees na yun kahit pansin kong gusto akong kausapin ni Lily at Sarah. Hindi naman sa ayokong makipagkaibigan sakanila kundi dahil ayoko lang na makakuha ng atensiyon mula sa mga estudyante at makarinig ng kung ano-anong masasakit na salita patungkol sakin.

I want my life to be peaceful at ayokong isuko yun dahil lang sa mga taong iyon. Besides I don't really know them so mas better na lumayo nalang sakanila.

In this society, appearance is more important to them. Makakita lang ng maganda o gwapo eh pagkakatiwalaan na nila, sasambahin, titilian at hahangaan. It's just an appearance, why don't they find someone with a good heart even without that kind of appearance they need. I don't get their point why they were idolizes those if they don't have a good heart. I'm not pertaining to that transferees ha, pero parang include na rin sila because I don't really know them. Well what I'm saying is, this also includes to those famous celebrities, idols, actresses and many more.

Anyways back to present. I'm on my way to my favorite spot here in school. Matatagpuan ito sa likod ng school medyo lakarin lang na mga puno ngunit sa ilang minutong paglalakad ay makikita mo sa dulo ang isang talon. Yes mga momsh feeling ko nga parang magical ang talon eh, hindi naman ito nalalayo sa school pero yung malakas na bugso ng tubig nito ay hindi naman naririnig doon. Wala rin akong napansin na mga ka schoolmate ko na nagpupunta dito. Pero rinig ko noon sa mga usap-usapan nila na haunted daw ang gubat na nilakaran ko. Napakunit noo pa nga ako eh, anong haunted sa gubat na yun eh parang normal lang naman na gubat yun, mga huni ng mga masasayang hayop lang ang maririnug doon. Ang sabihin nila mga diwag lang sila nagpapaniwala agad sila sa mga haka-haka yan tuloy hindi nila makita ang ganda ng tanawin sa dulo nito. Nakapagtataka ngang hindi ginawang tourist spot ito sa ganda ng lugar alam kong may makakapansin sa pagiging magical ng lugar ngunit wala mga momsh.

Naglatag ako ng tela sa ilalim ng puni saka naupo sa pwesto kung saan tanaw na tanaw ko ang tanawin. Napakaganda talaga. Nakakatanggal ng stress ang ganitong klase ng tanawin.

Inilabas ko narin ang baon na mismong luto talaga ng tita ko. Nagkinang pa ang mga mata ko ng makita ang pagkaing hinanda niya, bat naman ang dami niyang nilagay na pagkain. Pero anyways alam na alam talaga ni tita na malakas ang appetite ko pagdating sa pagkain hihi. Nako si tita talaga.

Pinikit ko muna ang mga mata ko saka pinagsalikop ang mga kamay ko. Syempre bilang tradisyon at nakasanayan ay dapat magdasal muna bago kumain at ng imulat ko ang mga mata ko ay muntik na akong mapamura sa gulat dahil sa taong nasa harapan ko.

"Don't curse, that's s bad." Seryosong ani nito. Binigyan ko naman ito ng malalim na tingin.

"I didn't curse, muntik lang saka ano bang ginagawa mo dito?" Malamig na tanong ko dito. Bakit ba siya narito? Bakit alam niya ang lugar na to? Hindi ba siya matatakot sa mga usap-usapan ng mga estudyante sa gubat na nilakaran niya bago makarating dito?

"Eating." Tipid na sagot nito.

"Alam kong kumakain ka ngunit bakit pati pagkain ko kinakain mo? We're strangers you know." Mataray na ani ko dito.

Nabigla ako ng bigla niyang guluhin ang buhok ko na para bang matagal na kaming magkakilala. Aba tsong!

"You're not a stranger to me though." Ani nito habang kinakain ang chicken curry ko.

"Hoy mister ice prince, ano sa tingin mo ang ginagawa mo? Don't act as if we're close because we're not. At pwede ba wag kang nakaw ng nakaw ng pagkain ko." Stress na ani ko dito. Pano ba naman nakailang parte na siya.