Dremin | Namjin

9. Bölüm

Namjoon'dan:

"Şimşekten mi?"

Soruma yavaşça kafasını sallayarak cevap verdi.

O an bir şeyin farkına vardım, Seokjin'in bilmediğim bir tarafı vardı.

Onun çok güçlü olduğunu anladım.

Bu zamana kadar bize güçlü imajını göstermişti. Daha önce hiç bu kalkanları inmiş masum halini görmemiştim.

Anlayışla kafamı salladım, oturduğum yerden biraz daha yaklaşıp yanına uzandım.

Bir sarılma her zaman iyi gelirdi.

Yavaşça yanına uzandığımda sesini çıkarmadan iç çekerek beni izliyordu.

Tereddüt etmeden kollarımı beline sarıp biraz daha kendime çektim. Kucağımdaki beden de önce gözlerini kurulayıp elimi tuttu.

İki beden yapboz parçası gibi tamamlandığında şimşekler sustu.

Fırtına dindi, kafalar karıştı.

***********

Seokjin'den:

Gece, baş ağrısı, mide bulantısı ve kabuslar olmadan gayet rahat biçimde uyudum. Uyumadan önce tek hatırladığım şey, her gece böyle uyumayı dilememdi. Önceki geceler gibi birkaç saat uykuyla durmadan, geceleri ya şiddetli baş ağrısıyla ya da kabuslarla uyanmadan, huzurlu bir biçimde uyumak. Düşüncesi bile içimi kıpır kıpır ediyordu.

Ama bunun mümkün olmadığını bilmek, içime bir kibrit atılmış gibi içimi yakıyordu.

Aynı anda geldiğimiz için aramızda bir bağ olmalı, diye düşündüm. Başka açıklaması olamaz. Olmamalı.

Bazen düşünüyorum, biri nasıl bu kadar aptal olabilir diye.

Hey, bana aptal demeyi ne zaman bırakacaksın?

Aptallık yapmadığın zaman.

Tek başıma yattığım yatakta sıkıntıyla avucumu alnıma vurup 'şap' sesi çıkardım. Birden düşünmeye başladım, ne aptallık yapmış olabilirdim ki? Namjoon ile uyuduğum için mi yoksa?

Aptal, sence Namjoon ile sadece aynı anda geldiğiniz için mi böylesiniz? Buna inanıyor musun gerçekten?

Evet?

Aptal.

Yatakta sağıma dönüp zihnimi susturmaya çalıştım. Belki susar diye saçma bir fikirle kafama vurdum, ama acıttı!

Ah, gerçekten aptaldım.

Sonunda yataktan kalkmayı akıl edebilip yavaşça oturur pozisyona geçtim. Gözlerimi biraz ovaladıktan sonra ayaklarımı yere basıp yataktan kalktım. Uyku sersemliğiyle ağzımı birkaç kez şapırdatarak odadan çıktım. Namjoon'un nerede olduğunu anlayabilmem için mutfaktan gelen sesleri duymam yeterli olmuştu.

Gözlerimi kıstım, Namjoon yemek yapamazdı ki?

Biraz hızlı adımlarla mutfağa doğru gidip kapının içinden geçtiğimde karşımdaki manzarayla deli gibi gülme isteğim geldi.

Namjoon tost yapmaya çalışıyordu.

Fırında.

"Ne yapıyorsun Namjoon?"

"Ah Seokjin, günaydın. Kahvaltı için tost yapıyordum."

"Fırında mı?"

Kaşlarını çattı. "Evet?"