✦The Revenge.

▸Πρόλογος.◂

  1 Φεβρουαρίου 2007.

  Γκρίζα σύννεφα κάλυπταν τον ουρανό και απειλούσαν πως θα ξέσπασε βροχή. Κοίταξα τον ουρανό με τα βουρκωμένα μάτια μου. Ήταν γκρίζος, δίχως χρώμα, δίχως κάποιο ενδιαφέρον, όπως η ζωή μου αυτήν την στιγμή. Τα φύλλα από τα δέντρα έχουν πέσει και το πράσινο έχει εξαφανιστεί.   Άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο πιασμένοι χέρι χέρι με τον άνθρωπο τους. Είναι ντυμένοι με τα ζεστά τους ρούχα και απολαμβάνουν τα καλά στοιχεία του φθινοπώρου.

  Αγάπη; Λίγοι άνθρωποι ξέρουν πραγματικά την έννοια αυτής η λέξη. Ο καθένας έχει βγάλει την δική του θεωρία όμως οι περισσότερες είναι μπούρδες από ανθρώπους που ποτέ δεν την ένιωσαν ούτε στο ελάχιστο. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο καλοί στο να σου λένε πως σε αγαπούν και στο τέλος τους πιστεύεις. Υποκρισία παντού, παντού γύρω μας υπάρχει ένα ψέμα. Όλα είναι ένα ψέμα. Ακόμα και το πιο γλυκό συναίσθημα που υπάρχει προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως κάτι τραγικό.

  Πλέον, στις μέρες μας, όλοι αναζητάμε την αγάπη όμως δεν είναι κανένας εκεί για να μας την προσφέρει. Μας υποκρίνονται διότι θέλουν απλά να περάσουν την ώρα τους και μόλις βρουν κάτι καινούριο σε πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα. Έτσι την πάτησα και εγώ.

  «Σε αγαπάω πολύ Jasmine.» Μου έλεγε ξανά και ξανά ώσπου τον είδα να φιλιέται με κάποια άλλη.

Ίσως ποτέ να μην με είδε ερωτικά όμως με πλήγωσε τόσο πολύ η στάση του. Έδειχνε πως με αγαπάει διαφορετικά, από τον τρόπο που με κοιτούσε, που μου μιλούσε, που με άγγιζε. Ίσως και να παρεξήγησα εγώ τα πράγματα.

  Όλοι θέλουν οι άντρες πλέον θέλουν κάτι από σένα και μόλις το πάρουν την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.

Αυτό είναι ο έρωτας που παρουσιάζουν πλέον όμως εγώ έχω ακόμη μια ελπίδα πως υπάρχει κάπου εκεί τριγύρω αυτό το μοναδικό συναίσθημα.

  Οι αναμνήσεις μου με έπνιγαν και ένιωθα έναν τεράστιο κόμπο στον λαιμό. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου όπως η βροχή που ξέσπασε αμέσως.

  Έκλεισα δυνατά τα μάτια μου εμποδίζοντας κάθε δάκρυ να κυλήσει όμως ήταν αδύνατον. Ήμουν τόσο φορτισμένη ψυχολογικά που αν δεν ξεσπούσα αυτήν την στιγμή δεν θα ηρεμούσα.

  Σηκώθηκα από το παγκάκι όπου καθόμουν και άρχισα να περπατάω κλαίγοντας μέσα στην βροχή.   Είχε πλέον βραδιάσει και ήμουν αρκετά μακριά από το σπίτι μου.