✦The Revenge.

▸Μέρος Δεύτερο◂

 7 Δεκεμβρίου 2007.

  Jason.

  Την μισώ, την μισώ, την μισώ. Αυτή απολαμβάνει την ζωή της και εγώ σαπίζω σε αυτό το ορφανοτροφείο χωρίς κανέναν πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορώ να περιμένω την στιγμή που θα βγω από εδώ μέσα. Άλλη μια εβδομάδα μου έμεινε και μετά θα ξεκινήσω το σχέδιο μου, την εκδίκηση μου. Θα την κάνω να υποφέρει. Να μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που βρέθηκε στο δρόμο μας. Που μου γάμησε την ζωή. Άλλη μια εβδομάδα Jason, υπομονή. Σε λίγες μέρες είναι τα Χριστούγεννα και εγώ θα είμαι μόνος αλλά όχι, θα την στοιχιώνω μέχρι να πεθάνει. Θα την κάνω να υποφέρει έτσι όπως υποφέρω εγώ τώρα. Θα την κάνω να πληρώσει που έχασα όλη την οικογένεια μου. Θα την χάσει και αυτή.

  «Jason μωρό μου κοίτα τι σου πήρε ο Άγιος Βασίλης!» είπε ενθουσιασμένα η μαμά μου μπροστά στον μικρό μου αδερφό. 

  «Ω έλα μαμά! Δεν είμαι 5 χρονών σαν τον Micheal. Ο Άγιος Βασίλης δεν είναι υποχρεωμένος να έρχεται.» είπα μορφάζωντας και αμέσως με έβαλε στην αγκαλιά της. Ο Micheal άνοιξε χαμογελαστός το δώρο του και μόλις το είδε χοροπηδούσε από την χαρά του. Χαμογέλασα και εγώ και άνοιξα το δικό μου δώρο. Ήταν ένα βιβλίο. Για την ακρίβεια ένα παραμύθι. Διάβασα τον τίτλο και κοίταξα μπερδεμένος την μητέρα μου. «Αυτό που σου διάβαζα όταν ήσουν μικρός. Το λάτρευες μέχρι το 10 σου χρόνια.» είπε χαρούμενη. «Ίσως κάποια μέρα να μην είμαι εδώ και θέλω εσύ να το διαβάζεις στα δικά σου παιδιά.» συνέχισε την πρόταση της και μόρφασα στην ιδέα.

  «Μαμά...» είπα παραπονεμένα. Ο Micheal ήταν με ένα όμορφο χαμόγελο στα χείλη. Η μητέρα μου ήταν πάντα χαρούμενη. Ο πατέρας μου μας αγαπούσε. Ήμασταν η πιο ευτυχισμένη οικογένεια και πλέον όλα έχουν αλλάξει. Πλέον είμαι μόνο εγώ και ο εαυτός μου. Δεν έχω κανέναν.

 

 

  Jasmin.

  Όλα με τον Ian έχουν φτιάξει. Δεν τον έχω ξανά δει με την Carol και είναι πιο κοντά μου από ποτέ. Είπε πως όταν άκουσε για το ατύχημα φοβήθηκε τόσο πολύ πως θα με χάσει... Με αγαπάει ως αδερφή του το ξέρω, όμως εγώ τον αγαπάω ως κάτι περισσότερο και αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω.

  «Jasmine, σε 10 λεπτά βγαίνεις.» Είπε ο Ian μπαίνοντας μέσα στο καμαρίνι μου. Του χαμογέλασα και τον πλησίασα. «Σήμερα είσαι κατά έναν χρόνο μεγαλύτερη μικρή μου.» μου χαμογέλασε πλατιά με το υπέροχο, συνεσταλμένο του χαμόγελο. «Χρόνια πολλά Jasmine!» με τράβιξε και με έσφιξε στην αγκαλιά του.