✦The Revenge.

▸Μέρος Έβδομο.◂

  7 Δεκεμβρίου 2011.

  Βλέπουμε όνειρα για να καταλάβουμε πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει η ζωή και εφιάλτες για να καταλάβουμε πως μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Μερικές φορές στα όνειρα μας μπορούμε να φανταστούμε την πιο τρελή μας προσδοκία ή την μεγαλύτερη αγάπη μας ενώ στους εφιάλτες βλέπουμε τον μεγαλύτερο μας φόβο, αυτό που τρέμουμε πως μπορεί να συμβεί. Γι'αυτο και εγώ βλέπω συνεχώς τον ίδιο εφιάλτη, βλέπω αυτόν, τον Jason. Με στοιχειώνει κάθε βράδυ και με απειλεί πως θα ξανά γυρίσει για να μου καταστρέψει την ζωή.

  Αυτόματα σήκωσα το χέρι μου και κοίταξα το σημάδι, το σημάδι που μου άφησε όταν μου πήρε τα πάντα, όλα όσα είχα. Είναι τόσο θλιβερό να νιώθεις μόνος σου ενώ έχεις τόσους ανθρώπους να σε περιτριγυρίζουν. Οι γονείς είναι ότι πιο σημαντικό έχεις στην ζωή σου και όταν τους χάσεις νιώθεις ένα απίστευτο κενό που δεν μπορεί να αναπληρώσει κανένας άλλος. Ψάχνεις συνεχώς, αγάπη. Την αγάπη που σου πρόσφεραν εκείνοι μα είναι αδύνατον να την βρεις διότι κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους. Διώχνεις τους ανθρώπους που σε αγαπούν από κοντά σου επειδή απλά πιστεύεις πως δεν αξίζεις να τους έχεις πλάι σου, επειδή δεν σου έχει απομείνει τίποτα. Ούτε μπορείς να αγαπήσεις πλέον και όταν δεν μπορείς να δώσεις αγάπη, δεν είσαι τίποτα. Η αγάπη είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που υπάρχει, ακόμη και από το μίσος. Όταν αγαπάς κάτι, επικεντρώνεσαι σε αυτό ξεχνώντας τις δυσκολίες τις ζωής.

  Ίσως να έχω και εγώ τον Ian στην ζωή μου αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την αγάπη του, δεν αξίζω την αγάπη του. Είναι τόσο καλός και εγώ είμαι τόσο ανάξια του. Προσπαθεί καθημερινά να με κάνει να τον αφήσω να εισέλθει ξανά στην ζωή μου μα δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο. Δεν του αξίζει να είναι μαζί μου και ίσως πλέον να θέλει να με βοηθήσει από λύπηση ή ίσως από υποχρέωση.

  Ποτέ δεν μου άρεσε να με λυπούνται, ποτέ δεν άφηνα κανέναν να με κάνει να νιώθω σκουπίδι ώσπου ήρθε εκείνος, ο Jason και με έκανε όχι μόνο να νιώσω σκουπίδι αλλά να πιστέψω πως είμαι.

  Μου λείπουν τόσα πολλά πράγματα από την παλιά μου ζωή, η αγκαλιά του πατέρα μου, τα πράσινα μάτια του να με κοιτούν με αγάπη, ο τρόπος που με έλεγε πριγκίπισσα του, μου λείπει η ζεστασιά της μητέρας μου, που μου έλεγε πως όλα θα πάνε καλά, που με λέγε μικρή της, ήμουν το μικρό τους κοριτσάκι που πλέον δεν είναι κοριτσάκι, αυτό το αθώο κοριτσάκι που δεν ήξερε τίποτα περά από τον αθώο έρωτα που ένιωθε για τον κολλητό της.